Wednesday, August 31, 2016

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΠΑΙΣΙΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ


ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΠΑΙΣΙΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Πανοσιολογιότατε π. Παίσιε!

Αναγγείλατε την απόφασή σας να διακόψετε το μνημόσυνο του οικείου ιεράρχη Φλωρίνης Θεόκλητου.

Σύμφωνα με τον ιε΄ Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου η διακοπή του μνημοσύνου πριν συνοδική διαγνώμη επιτρέπεται (προσοχή επιτρέπεται όχι επιβάλλεται) ΜΟΝΟΝ όταν ο οικείος επίσκοπος κηρύσσει γυμνή τη κεφαλή αίρεση.

Εσείς πότε ακούσατε τον Σεβ. Μητροπολίτη Φλωρίνης Θεόκλητο να κηρύξει αίρεση -και μάλιστα οικουμενιστική αίρεση- γυμνή τη κεφαλή και θα προχωρήσετε σε διακοπή του μνημοσύνου του;

Πού, πότε και τι είπε ο Σεβ. Φλωρίνης που το θεωρήσατε προσχώρηση στον Οικουμενισμό ώστε πήρατε την απόφαση να διακόψετε το μνημόσυνό του;

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ ΣΕ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. 

ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΣΕ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡΟΥΣΣΗΣ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ.

Η ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ


Η ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Τοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου
=====

Τί εἶναι κατὰ βάθος ἡ διδασκαλία τῶν νεορθοδόξων; Εἶναι ἕνα θεωρητικὸ σύστημα ποὺ συγκροτεῖται ἀπό στοιχεῖα παρέχοντα συνεχή καὶ ἀδιάπτωτη εὐδαιμονία, χαρά, εὐφορία, αἰσιοδοξία, ἐρωτικὲς ἀπολαύσεις, ὑποσχόμενο τὴν τελείωση τῶν βιούντων κατὰ τὰ πρότυπα τῶν νεορθοδόξων μὲ κατάληξη τὸν θεῖον ἔρωτα καὶ τὴν θέωση. Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ ἕνα τρόπο ζωῆς, μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ συνίσταται ἀπό, κατ' ἐπιλογήν, δογματικὲς καὶ πνευματικὲς θέσεις, ὑφιστάμενες ἀπαραιτήτως, προκρούστιες ἐπεξεργασίες καὶ ὑποτασσσόμενες σὲ ἀναπλαστικὲς μεθοδεύσεις, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν προσχηματισμένα μοντέλα στὴ θεωρία καὶ τὴν πράξη. Προσφέρουν ἔτσι μία dolce vita, ἀλλὰ προπαντός, ὀρθόδοξη ἀφοῦ δὲν στερεῖται ὀρθοδόξων στοιχείων! Καὶ ἀκριβῶς γι' αὐτὸ καὶ ἀπατηλή.

Ποιὸς δὲν θέλει τὴν εὐτυχία του, τὴ χαρά του καὶ τὴν αἰώνια σωτηρία του; Ἔτσι λοιπὸν ἡ ἀνθολογημένη αὐτὴ διαδαχὴ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία γίνεται ἀποδεκτὴ εὐχαρίστως, σὰν κάτι ἀντι-στασιακό, ἀντι-παλιολιθικό, ἀντι-συντηρητικό, σὰν "μιὰ ἄλλη γλώσσα, μιὰ ἄλλη θεώρηση αὐτοῦ τοῦ χώρου". Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ αἴρεται πλέον, γιατί δὲν....χρειάζεται, ἡ νέκρωση τῆς σάρκας καὶ τῶν παθῶν εἶναι περιττή, ἀφοῦ τὴν ἑτοιμάζουμε γιὰ ἐρωτικὲς ἀπολαύσεις, τηρουμένου βέβαια, τοῦ όρου ὅτι "προσφέρεται γιὰ τὴν εὐτυχία τοῦ ἄλλου". 

Λόγος περὶ ἐντολῶν δὲν γίνεται, γιὰ νηστεῖες καὶ γενικῶς ἄσκηση γιὰ "στενὴ καὶ τεθλιμμένη" καὶ γιὰ πολέμους μὲ τὸν σατανᾶ καὶ τὰ πάθη, τελεία σιωπή. Ἡ Πατερικὴ Γραμματεία εἶναι καλή, ἀλλὰ ἀνθολογουμένη καὶ καταλλήλως ἑρμηνευομένη, γιὰ νὰ προβάλλει τὴν χαρούμενη Ὀρθοδοξία. Τὰ ἀριστουργήματα τῆς οσιακῆς ἐμπειρίας καὶ τῶν θεολογικῶν ἐλλάμψεων ποὺ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ στὰ λειτουργικὰ βιβλία τῆς Παρακλητικῆς, τοῦ Τριωδίου, στὰ Μηναῖα, στὸ Θεοτοκάριον, στὸ Πεντηκοστάριον, εἶναι ἀποδεκτά, χωρὶς ὅμως τοὺς θρήνους τῆς μετανοία, χωρὶς τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος, τῆς ἐνοχῆς, τῆς εὐθύνης, τῶν χρεῶν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἄπειρο πέλαγος ἀγαθότητος καὶ βλέπει τὶς ἀνθρώπινες ἀθλιότητες μὲ κατανόηση ὡς ἀστοχίες, ἀτευξίες. 

Λόγος περὶ θείας δικαιοσύνης καὶ ἀνταποδόσεως, δὲν ἔχει θέση στὴ νεορθοδοξία. Ἐπίσης ὁ τὸσο εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος Κύριος, ἀδύνατον νὰ κολάσει, ἀφοῦ κάτι σχετικὸ τάχα λέγει καὶ ὁ Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, Ὁ φόβος ἔχει ἐκτοπισθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ "τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως", εἶναι ἄγνωστη γλώσσα, ἀφοῦ θὰ μᾶς δικαιώσει ὁ Κύριος σὰν τὸν Μαρμελάδωφ, μόνο καὶ μόνο γιατί θεωροῦσε τὸν εαυτό του ὡς χοῖρο.

ΠΗΓΗ:

Ρωμαίικο Οδοιπορικό,


Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο "Περὶ θείου καὶ ἀνθρωπίνου ἔρωτος"

ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ


ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ
=====

• Μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μόνο ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη μας, ποὺ θυσιάζεται μυστικὰ γιὰ τοὺς ἄλλους, μπορεῖ νὰ σώσει καὶ τοὺς ἄλλους καὶ μᾶς.


• Ἡ ἀγάπη χρειάζεται θυσίες. Νὰ θυσιάζουμε ταπεινὰ κάτι δικὸ μας, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι τοῦ Θεοῦ.


• Εὐτυχία μέσα στὸ γάμο ὑπάρχει, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ μία προϋπόθεση: νὰ ἔχουν ἀποκτήσει οἱ σύζυγοι πνευματικὴ περιουσία, ἀγαπώντας τὸ Χριστὸ καὶ τηρώντας τὶς ἐντολές Του. Ἔτσι θὰ φτάσουν νὰ ἀγαπιοῦνται ἀληθινὰ μεταξύ τους καὶ νὰ εἶναι εὐτυχισμένοι.


• Εἶναι προτιμότερο νὰ ἀποτύχεις σὰν λαϊκός, παρὰ σὰν μοναχός.


• Ὁ ὀρθόδοξος ἀσκητισμὸς δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὰ μοναστήρια, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν κόσμο.


• Πολλοὶ λένε ὅτι ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι δυσάρεστη καὶ δύσκολη, ἐγὼ λέω ὅτι εἶναι εὐχάριστη καὶ εὔκολη, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ δυὸ προϋποθέσεις: ταπείνωση καὶ ἀγάπη. 


• Ἂν ἔρθει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅλοι καὶ ὅλα ἀλλάζουν, ἔλα ὅμως ποὺ γιὰ νὰ ἔρθει, χρειάζεται πρῶτα νὰ ταπεινωθοῦμε!


• Μπορεῖ κάποιος νὰ μιλάει γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ εἶναι ὑπερήφανος κι ἄλλος νὰ μιλάει γιὰ τὶς ἀρετές του καὶ νὰ εἶναι ταπεινός.


• Νὰ εἴμαστε ταπεινοί, ἀλλὰ νὰ μὴν ταπεινολογοῦμε. Ἡ ταπεινολογία εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου, ποὺ φέρνει τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀδράνεια, ἐνῶ ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση φέρνει τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.


• Δὲ γίνεται κανεὶς χριστιανὸς μὲ τὴν τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλὴ δουλειά.


• Τὸ πᾶν εἶναι νὰ ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος τὸ Χριστὸ καὶ ὅλα τὰ προβλήματα τακτοποιοῦνται.


  • Καὶ τώρα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θέλει νὰ μπεῖ στίς ψυχὲς μας, ὅπως καὶ τότε, ἀλλά σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, δὲ θέλει νὰ τὴν παραβιάσει. Περιμένει νὰ τοῦ ἀνοίξουμε μόνοι μας τὴν πόρτα καὶ τότε θὰ μπεῖ στὴν ψυχή μας καὶ θὰ τὴν μεταμορφώσει. Ὅταν ἔρθει καὶ κατοικήσει σ᾿ ὅλο τὸ χῶρο τῆς ψυχῆς μας ὁ Χριστός, τότε φεύγουν ὅλα τὰ προβλήματα, ὅλες οἱ πλάνες, ὅλες οἱ στενοχώριες. Τότε φεύγει καὶ ἡ ἀμαρτία.

ΠΗΓΗ:


Αγία Ζώνη

ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ‘’ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ’’


ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ‘’ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ’’

«Ελάτε να συλλαβίσωμεν εν προσευχή το Ευαγγέλιον της Ορθοδοξίας και την Ορθοδοξίαν του Ευαγγελίου» - Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
=====

Έχει προβληματίσει αρκετούς Ορθόδοξους Χριστιανούς, η πρόσφατη διοργάνωση στη Θεσσαλονίκη, από 28 Αυγούστου μέχρι 30  Αυγούστου 2016, του ΙΔ΄ Διαχριστιανικού Συμποσίου με θέμα ’Ευαγγελισμός και Επανευαγγελισμός στην Ευρώπη του 21ου αιώνα’’, που πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του  Ποντιφικού Ινστιτούτου Antonianum της Ρώμης.

Πως μπορούμε να ομιλούμε στην ουσία για ‘’κοινό’’ επανευαγγελισμό μαζί με τους Παπικούς, που παραχάραξαν ευαγγελικές αλήθειες, όπως στο θέμα του Filioque, διαστρέφοντας το Αγιογραφικό χωρίο, «το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιω. 15,26) και στο θέμα του παπικού πρωτείου, διαστρέφοντας το Αγιογραφικό χωρίο, «συ ει Πέτρος και επί ταύτη  τη πέτρα οικοδομήσω μου την  Εκκλησίαν» (Ματθ. 16,17); 

Στην απόφαση ή ‘’σημείωμα’’ (περί του ριφθέντος πιττακίου εν τη αγία τραπέζη παρά των από Ρώμης πρέσβεων κατά του αγιωτάτου Πατριάρχου κυρού Μιχαήλ, μηνί Ιουλίω Ινδικτ. ζ΄) της Συνόδου της Κωνσταντινούπολης που έγινε στις 20 Ιουλίου 1054, γίνεται η εξής αναφορά σχετικά με την αιρετική προσθήκη του Filioque: «μήτε τη Γραφή προσέχειν εθέλοντες». 

Θα πρέπει να σημειώσομε ότι στην Ευρώπη, οι Παπικοί κάνουν λόγο για ‘’νέο ευαγγελισμό’’, αφορμώμενοι από  σχετική αναφορά του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄. Τι είδους ‘’νέο ευαγγελισμό’’ μπορούμε να περιμένομε από αυτούς που στρέβλωσαν ευαγγελικές αλήθειες; «Η Ορθοδοξία ως μοναδικός φορεύς και φύλαξ του τελείου και παμφώτου Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού πραγματοποιείται αποκλειστικώς με τα θεανθρώπινα – ορθόδοξα μέσα, τας ασκητικάς εν χάριτι αρετάς, όχι με μέσα δανεισμένα από τον Ρωμαιοκαθολικισμόν ή τον Προτεσταντισμόν, διότι αυτοί είναι χριστιανισμοί κατά την έκδοσιν του υπερηφάνου ευρωπαίου ανθρώπου, και όχι του ταπεινού Θεανθρώπου», λέγει ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

«Έχετε παρατηρήσει πως εις την ορθόδοξον ψυχήν μας δεν ανταποκρίνεται η ορθολογιστικο-σχολαστική παιδεία της ρωμαιοκαθολικής και προτεσταντικής Ευρώπης;», ρωτά ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. «Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την ακεραίαν διδασκαλίαν του Θεανθρώπου Χριστού, διότι ίσταται άνευ υποχωρήσεων εις την θεανθρωπίνην μεθοδολογίαν των Αγίων Αποστόλων και των Οικουμενικών Συνόδων», αναφέρει αλλού ο Ομολογητής αυτός Άγιος. 

Η εν Αγίω Πνέυματι ζωή της Εκκλησίας δεν έχει διακοπεί αλλά συνεχίζεται. Ο πάντα επίκαιρος λόγος του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, απαντά στην θεματολογία του ΙΔ΄ Διαχριστιανικού Συμποσίου, με την εξής ορθόδοξη προτροπή: «Ελάτε να συλλαβίσωμεν εν προσευχή το Ευαγγέλιον της Ορθοδοξίας και την Ορθοδοξίαν του Ευαγγελίου».

ΓΕΝΕΘΛΙΑ, ΡΩΣΣΙΚΕΣ ΦΙΛΟΦΡΟΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ…


ΓΕΝΕΘΛΙΑ, ΡΩΣΣΙΚΕΣ ΦΙΛΟΦΡΟΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ…

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού
=====

Γενεθλίων τελουμένων, στις 30 λήγοντος, του Ινδού Μονοφυσίτου «Καθολικού Ανατολής, Μητροπολίτου Μαλανκάρ» Βασιλείου Μαρ Θωμά Παύλου Β΄, έσπευσαν να τον συγχαρούν ο τε Ρώσσος Πατριάρχης Κύριλλος και ο επί των Εξωτερικών Υποθέσεων του Μοσχοβιτικού Πατριαρχείου Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων Αλφέγιεφ. Και στις δυό επιστολές ο Μονοφυσίτης αξιωματούχος αποκαλείται «Αγιώτατος».

Πρωτίστως είναι φανερό πως οι προτεσταντικής εμπνεύσεως εορτασμοί των γενεθλίων (που καθιερώθηκαν στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση επί Μπολσεβίκων με σκοπό να πλήξουν την ορθόδοξη ευσέβεια) καλά κρατούν στη σύγχρονη Ρωσσία. Όποιος πάντως μετροφυλλήσει την Αγία Γραφή θα πληροφορηθεί πως γενέθλια γιόρταζαν ο φαραώ στην Αίγυπτο και ο Ηρώδης στην Παλαιστίνη (Ματθ. ιδ΄6). Από την ιστορία γνωρίζουμε ότι οι βασιλείς των ελληνιστικών χρόνων γιόρταζαν δεόντως τα γενέθλιά τους και μάλιστα μια φορά το …μήνα (παράβαλε Μακ. Β΄ς΄7)!!! Κατά την Ορθόδοξη παράδοση εμείς οι Χριστιανοί γιορτάζουμε γενέθλια ΜΟΝΟ τριών προσώπων: Του Δεσπότου Χριστού (25 Δεκεμβρίου), της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου) και του Τιμίου Προδρόμου στις 24 Ιουνίου. Σε ποια από τις ποιο πάνω κατηγορίες να εντάξουμε τα γενέθλια καταδεδικασμένων από Οικουμενική Σύνοδο  αιρετικών; 


Σχετικά με την προσφώνηση «Αγιώτατος» τώρα. Αυτό που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι δεν προκειται απλώς περί φιλοφρονήσεως, ή κοσμικού τύπου ευγένεια αλλά οικουμενιστικού τύπου απαράδεκτη, απορριπτέα και μη αποδεκτή ενέργεια. Αποκαλούμε Αγιώτατους (ή Μακαριώτατους, αν θέλετε) τους έχοντας αποστολική διαδοχή και έγκυρη ιερωσύνη Προκαθημένους των Αγίων του Θεού Εκκλησιών, ήγουν τους Ορθόδοξους Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους και Μητροπολίτες. Αλήθεια, αναρωτιέμαι, τι γυρεύουν οι κακόδοξοι ανάμεσά τους; Προς τι αυτή η οικουμενιστική ασχημία;

Tuesday, August 30, 2016

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΕΒΑΛΕ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ


Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΕΒΑΛΕ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Διαβάσαμε στο “Πρώτο Θέμα”:

“Προκλητικό δημοσίευμα της εφημερίδας Aksam
Τουρκική εφημερίδα: Το Φανάρι παρείχε στήριξη στους πραξικοπηματίες της 15ης Ιουλίου

Το δημοσίευμα του εντύπου που πρόσκειται στην κυβέρνηση Ερντογάν έχει τίτλο «Συμμαχία Πατριαρχείου-CIA-Γκιουλέν»

Για εμπλοκή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου κάνει λόγο προκλητικό δημοσίευμα της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Aksam, αναφέροντας ότι παρείχε στήριξη στον Φετουλάχ Γκιουλέν, τον αυτοεξόριστο ιεροκήρυκα που η Άγκυρα θεωρεί «εγκέφαλο» της απόπειρας κατάληψης της εξουσίας.

Η είδηση που φιγουράρει στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας με τίτλο «Συμμαχία Πατριαρχείου – CIA - Γκιουλέν» επικαλείται «σοκαριστικές δηλώσεις» από τον πρώην Πρέσβη των ΗΠΑ στην Υεμένη, Άρθουρ Χιουζ, σύμφωνα με τις οποίες «ο Γκιουλέν ήθελε να κάνει το πραξικόπημα με τη στήριξη της CIA και του "ελληνικού" Πατριαρχείου». 

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ενώ η Ουάσιγκτον δηλώνει ότι βρίσκεται εν αναμονή περισσότερων στοιχείων για την έκδοση του ιμάμη που ζει στην Πενσυλβάνια, ο κ. Χιουζ  ισχυρίζεται ότι η CIA έχει κυριαρχήσει μέσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και ότι ο Γκιουλέν είχε καταφέρει να διαφύγει στις ΗΠΑ, χάρη στις σχέσεις που είχε δημιουργήσει με τον ιερωμένο Αλέξανδρο Καρλούτσο. 

Η Aksam αναφέρει και άλλες δηλώσεις του Αμερικανού διπλωμάτη, όπως ότι «ο Γκιουλέν έχει απολύτως στενές σχέσεις με τον πρώην επικεφαλής της CIA, Τζορτζ Τένετ και τον Αρχιεπίσκοπο Βορείου Αμερικής Δημήτριο, ο οποίος είναι μέλος του Ισραηλινού λόμπι».

Ο κ. Χιουζ προσθέτει επίσης, πάντα σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα, ότι το αίτιο της απόφασης για τη διενέργεια πραξικοπήματος ήταν η εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, οι οποίες περνούσαν κρίση μετά από την κατάρριψη από την Τουρκία ενός ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους.”

Το δημοσίευμα είναι ολοφάνερα ψευδές. Δεν χρειάζεται προσπάθεια για να επισημανθεί η αφερεγγυότητά του. Άλλο προβληματίζει: Για ποιο λόγο η φιλοκυβερνητική εφημερίδα κάνει ονομαστική αναφορά στο Πατριαρχείο και στοχοποιεί τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο και τον π. Αλέξανδρο Καρλούτσο; Τι επιδιώκει; Ελπίζουμε το δημοσίευμα να μην είναι απαρχή νέας περιπέτειας για τον εμπερίστατο Οικουμενικό Θρόνο.

Είναι φανερόν ότι ο Ερντογάν βρήκε την ευκαιρία με το πραξικόπημα να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με όλους. Προσευχόμαστε να μην πληρώσει τα επίχειρα της μανίας του Ερντογάν το Φανάρι με αδίστακτες συκοφαντίες και κατασκευασμένες πληροφορίες.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ...


Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ...

Του ορθόδοξου περιοδικού “Ο ΣΩΤΗΡ”
=====

Ἡ ὀνομαζόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδοξίας συνεκλήθη καὶ συνεδρίασε στὴν Κρήτη τὴν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς (18-26 Ἰουνίου 2016).
   
Δύο μῆνες μετά, κρίνοντας μὲ νηφαλιότητα τὸ ὅλο ἐγχείρημα, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε στὶς ἑξῆς παρατηρήσεις γιὰ τὴν ἀμφιλεγόμενη «Σύνοδο»:

   
Ἕνα πρῶτο ἐρώτημα ἀφορᾶ στὴν ἴδια τὴ φύση τῆς Συνόδου: Ἦταν πράγματι Σύνοδος; Τὸ ἐρώτημα εἶναι καίριο. Διότι κατὰ τὴ σύγκλησή της καὶ τὶς ἐργασίες της, μὲ τὴν καθιέρωση νὰ ψηφίζουν μόνο οἱ Προκαθήμενοι καταλύθηκε οὐσιαστικὰ ἡ ἔννοια τῆς συνοδικότητας. Ἦταν περισσότερο, ὅπως παρετήρησε ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἐπισκοπῆς Μπάτσκας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας Εἰρηναῖος (Μπούλοβιτς), μιὰ «Σύναξις Προκαθημένων», ἡ ὁποία μάλιστα «ἐνεργεῖ ἐμπράκτως ὡς συλλογικός τις πάπας».
   
Τὴν προβληματικότητα τὴν ἀναγνώρισαν καὶ ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς τῆς «Συνόδου». Ἔτσι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας στὴν ὁμιλία του κατὰ τὴν ἐναρκτήρια συνεδρίαση τῆς «Συνόδου», ἀπαντώντας στοὺς ἐπικριτές της, εἶπε ὅτι αὐτὴ ἀποτελεῖ «ἰδιαιτερότητα... δὲν εἶναι ἕνα ἀκριβὲς ἀντίγραφο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων... εἶναι κάτι ἰδιαίτερο».
   
Πιὸ ξεκάθαρα ὁ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης κ. Χρυσόστομος Σταμούλης, ἀναφερόμενος στὶς καινοτομίες της, τὴ λεγόμενη «ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας» καὶ τὴν καθιέρωση τῆς «μίας ψήφου ἀνὰ Ἐκκλησία», εἶπε πρὶν τὴ σύγκλησή της τὰ ἑξῆς: «Ὄντως, ἡ συγκεκριμένη διαδικασία εἶναι ἀμάρτυρη ἐντὸς τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀγνοεῖται τὸ ἱστορικὸ κεκτημένο ποὺ θέλει τὸν κάθε ἐπίσκοπο νὰ ἔχει μία ψῆφο. Ὄντως φαίνεται νὰ ἀντικαθίσταται ὁ ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν πρῶτο καὶ νὰ ὑποχωρεῖ ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ προσώπου γιὰ χάρη τοῦ καθόλου τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας. Νὰ χάνεται στ᾿ ἀλήθεια ‘‘ἡ ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ’’. Ἢ, ἀκόμη πιὸ σκληρά, ἡ υἱοθέτηση τῆς μίας ψήφου νὰ ἀποτελεῖ τὸν "θρίαμβο τοῦ ἀτομοκεντρικοῦ τύπου τῶν ‘‘συμβάσεων’’". Καὶ δὲν χωράει καμία ἀμφιβολία πὼς σὲ ὅλα τὰ παραπάνω θὰ μπορούσαμε νὰ προσθέσουμε καὶ ἄλλα. Νὰ ποῦμε γιὰ παράδειγμα ὅτι μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὁμοφωνίας, ἀλλὰ καὶ τῆς μίας ψήφου ἡττᾶται ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, βιάζεται ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖται ἡ ἴδια ἡ ζωή».
   
Ὁ κ. Σταμούλης ὅμως σωστὰ ἐπισημαίνει καὶ ἕνα ἀκόμη σημεῖο ἐξίσου προβληματικό: Τὸ ὅτι ἡ «Σύνοδος», ἔτσι ὅπως προετοιμάστηκε, ἦταν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸν λαό. Εἶπε: «Ἐὰν διαπιστώνεται, λοιπόν, ἕνα ἔλλειμμα, αὐτὸ βρίσκεται στὴν ἐνημέρωση τῆς βάσης, στὴν ἐνημέρωση τῶν λαϊκῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν κληρικῶν, τόσο τῶν δύο πρώτων βαθμίδων, ὅσο καὶ τῶν ἐπισκόπων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Φαίνεται ἔτσι νὰ λησμονεῖται ἢ νὰ παραθεωρεῖται πὼς ‘‘ἡ Σύνοδος δὲν συνέρχεται γιὰ τὸν ἑαυτό της· συνέρχεται γιὰ ὅλο τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο’’, καθὼς "“εἶναι ἐκ τοῦ σώματος”, “ἐν τῷ σώματι”, “διὰ τὸ σῶμα”". Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ἐνστάσεις οἱ ὁποῖες καὶ ἐδῶ διατυπώθηκαν ἀπὸ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν εἶναι χωρὶς ἔρεισμα». [Βλ. Χρυσόστομου Σταμούλη, «Ἡ λειτουργία τῆς ὁμοφωνίας καὶ ἡ ποιητικὴ τῆς ἑνότητας». Εἰσήγηση στὸ Συνέδριο «Πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» (3-5 Δεκεμβρίου 2015)].
   
Ἂν λοιπὸν ἡ «Σύνοδος» εἶναι ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν ἀποτελεῖ ἁπλὴ σύμβαση ἀτομοκεντρικοῦ τύπου, ἂν καταστρέφει τὴν Ἐκκλησιολογία τῆς συνοδικότητας, ἂν βιάζει τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιθωριοποιεῖ τὴ ζωή, μποροῦμε νὰ τὴ θεωροῦμε πραγματικὴ Σύνοδο;

   
Ἂς ἔρθουμε σὲ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Ἡ «Σύνοδος» ὀνομάστηκε Μεγάλη. Ἦταν ὅμως; Βέβαια ἔτσι συγκλήθηκε, ἀλλὰ δὲν κατάφερε νὰ γίνει πραγματικὰ Μεγάλη, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἡ Ὀρθοδοξία ἐμφανίστηκε διχασμένη. Ὁ διχασμὸς ἔγινε φανερὸς πρωτίστως κατὰ τὴ σύγκλησή της, ὁπότε τέσσερις ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις Ἐκκλησίες ἀρνήθηκαν νὰ μετάσχουν. Ἔγινε ὅμως φανερὸς καὶ κατὰ τὶς συνεδριάσεις της, ὅπου καὶ σὲ ἄλλα, κυρίως ὅμως στὸ σημαντικότερο θέμα της, αὐτὸ τῆς σχέσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο, ἐκδηλώθηκαν ἔντονες ἀντιδράσεις καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ ὑπογράψουν τὸ τελικὸ κείμενο.
   
Ἡ ἀδυναμία τῆς Συνόδου νὰ παρουσιάσει ἑνωμένη τὴν Ὀρθοδοξία ἑρμηνεύεται ἀπὸ πολλοὺς ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὰ εἰς βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐξυφαινόμενα σχέδια ἐπεκτάσεως τῆς ἐξουσίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κατατρύχεται, ὡς γνωστό, ἀπὸ τὸ ἀντιπαραδοσιακὸ σύνδρομο τῆς «Τρίτης Ρώμης», ὅπως ἀρέσκεται νὰ αὐτοαποκαλεῖται.
   
Ἀκόμη ὅμως κι ἂν γίνει δεκτὸ ὅτι σκοπιμότητες γεωπολιτικῶν παιχνιδιῶν ἐξουσίας ὤθησαν τὶς τέσσερις Ἐκκλησίες νὰ ἀπόσχουν – κάτι ποὺ οἱ ἴδιες ἀρνοῦνται κατηγορηματικά –, αὐτὴ ἡ ἀπουσία στερεῖ ἀπὸ τὴ «Σύνοδο» τὴν προσωνυμία «Μεγάλη» καὶ τὸν πανορθόδοξο χαρακτήρα. Μάλιστα πολὺ περισσότερο ποὺ οἱ ἀποῦσες Ἐκκλησίες ποιμαίνουν πάνω ἀπὸ τὸ μισὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο τῆς γῆς.
   
Τοὺς πραγματικοὺς βέβαια λόγους τῆς ἀπουσίας τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν τοὺς γνωρίζει καὶ θὰ τοὺς κρίνει ὁ Θεός. Θεολογικῶς ὅμως ὀφείλουμε κάτω ἀπὸ τὰ ἐπιφαινόμενα νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια.
   
Καὶ ἐν προκειμένῳ ἡ ἁπλὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ «Σύνοδος» δὲν εἶχε πανορθόδοξο χαρακτήρα, κι αὐτὸ καθιστᾶ τὶς ὅποιες ἀποφάσεις της περιορισμένης ἐμβέλειας καὶ σημασίας.

   
Τὸ σημαντικότερο βέβαια ἐρώτημα εἶναι τὸ ἂν ἡ «Σύνοδος» ἦταν Ὀρθόδοξη. Καίριο πράγματι ἐρώτημα, δεδομένου ὅτι κεντρικότατη ἐπιδίωξη σ᾿ αὐτὴ τὴ «Σύνοδο» ὑπῆρξε ἡ προσπάθεια κάποιων νὰ περιορίσουν τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ περιορισμὸς αὐτὸς θὰ γινόταν μὲ τὴν ἔγκριση τῆς προτάσεως νὰ ἀναγνωριστοῦν ὡς Ἐκκλησίες οἱ ἑτερόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες, δηλαδὴ οἱ μονοφυσιτίζουσες ὁμάδες τῆς Ἀνατολῆς καὶ οἱ αἱρετικὲς ἐκτροπὲς τῆς Δύσεως: ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμός.
   
Ἡ ἀναγνώριση ἀπορρίφθηκε, χάρη κυρίως στὴ σθεναρὴ ἀντίσταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ τελικὴ ἀπόφαση μὲ τροπολογία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προϊὸν συμβιβασμοῦ τῶν ἀντίθετων ἀντιλήψεων, δὲν δέχεται ὕπαρξη ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ μόνο «ἀποδέχεται τὴν ἱστορικὴν ὀνομασίαν τῶν μὴ εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν».
   
Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, παρουσιάζοντας τὴ συμβιβαστικὴ πρόταση δήλωσε τὰ ἑξῆς: «Μὲ τὴν τροπολογία αὐτὴ πετυχαίνουμε μία Συνοδικὴ ἀπόφαση, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία περιορίζει τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν σχέσεων πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ὄχι στὴν ὕπαρξη, ἀλλὰ μόνο στὴν ἱστορικὴ ὀνομασία αὐτῶν ὡς ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἢ Ὁμολογιῶν. Οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς εἶναι αὐτονόητες. Ὄχι μόνο δὲν ἐπηρεάζουν ἀρνητικῶς μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὴ μακραίωνη Ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλ’ ἀντιθέτως προστατεύεται μὲ πολὺ σαφὴ τρόπο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία».
   
Ἂν καὶ ἀπὸ πολλοὺς θεωρεῖται ἀπαράδεκτη ἀκόμη καὶ ἡ συμβιβαστικὴ αὐτὴ ἀπόφαση, ἐντούτοις παραμένει ἀναμφίβολο ὅτι ἡ σκληρὴ οἰκουμενιστικὴ πρόθεση νὰ ἀναγνωριστοῦν οἱ ἑτερόδοξες ὁμάδες ὡς ἐκκλησίες ἀποφεύχθηκε.
   
Βέβαια τὸ ὅλο κείμενο γιὰ τὴ σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο Χριστιανικὸ κόσμο στὶς ἑπόμενες παραγράφους του εἶναι ὀρθοδόξως ἀπαράδεκτο. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς ἐκτροπῆς του εἶναι τὸ ὅτι γιὰ τοὺς διεξαγόμενους διαλόγους προβλέπει ὅτι «ἐν περιπτώσει ἀδυναμίας ὑπερβάσεως συγκεκριμένης τινὸς θεολογικῆς διαφορᾶς, ὁ θεολογικὸς διάλογος δύναται νὰ συνεχίζηται». 
   
Ἔχουμε καὶ ἄλλοτε τονίσει ὅτι αὐτὸ εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο, διότι ὁδηγεῖ σὲ ἀτέλειωτο διάλογο καὶ συνεπῶς σὲ ἕνωση στὴν πράξη, ὅπως καθόριζε ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «νὰ κλείσουμε τοὺς θεολόγους σὲ ἕνα νησὶ γιὰ νὰ συζητοῦν συνεχῶς καὶ ἐμεῖς νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν ἀγάπη».
   
Τὸ κείμενο ἀναμειγνύει τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια μὲ οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις καὶ ἐγκωμιαστικὲς ἀναφορὲς στὴ λεγόμενη «οἰκουμενικὴ κίνηση» καὶ τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν». «Εἶναι ἄμικτον μεῖγμα τῶν καθαρῶς Ὀρθοδόξων θέσεων καὶ τῶν ‘‘οἰκουμενικοῦ’’ ἤθους καὶ ὕφους ὡραιολογιῶν» καὶ «εἶναι ἡ πρώτη καὶ κυρία αἰτία τῆς ἀρνήσεως τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων νὰ συμμετάσχουν εἰς τὴν Σύνοδον» (Ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος).
   
Τὰ ἴδια τόνισε σὲ σχετικὴ κριτική του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος: «Τὸ ὅλο κείμενο εἶναι ἐλλειμματικὸ καὶ ἀντιφατικὸ ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησιολογία του, γιατὶ δὲν προσδιορίζει ποιὸς μετέχει καὶ ποιὸς δὲν μετέχει στὴν Ἐκκλησία, τί εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ὅρια μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ αἱρέσεως». Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ ἴδιος ἀρνήθηκε νὰ τὸ ὑπογράψει.
   
Τὸ διάτρητο θεολογικῶς αὐτὸ κείμενο καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νὰ τὸ ὑπογράψουν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ ὑποτιμητικὸ τοῦ ἐπισκοπικοῦ κύρους ἀτόπημα νὰ ὑπογράφουν ἀ.α. (ἀντ᾿ αὐτῶν) οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν τους, ἐνῶ οἱ ἐπίσκοποι αὐτοὶ ἦταν παρόντες καὶ ἠρνοῦντο νὰ ὑπογράψουν. Αὐτὴ ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ θλιβερὲς στιγμὲς τῆς «Συνόδου».
   
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς προετοιμασίας καὶ τῶν ἐργασιῶν τῆς «Συνόδου» ἐπικράτησε ἀπίστευτη σύγχυση. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ σύγχυση ἔνδειξη ἀπουσίας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος;

   
Ἀπὸ τὴν ὅλη αὐτὴ ἱστορία προῆλθε καὶ μιὰ ἐπιτυχία: Ἡ ἀποτυχία πανορθόδοξης ἐπιβολῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς τακτικῆς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
   
Πρὶν τὴ «Σύνοδο», ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελοῦσε καίρια ἐπιδίωξη πολλῶν ἦταν αὐτὴ ἡ ἐπιβολή. Οἱ οἰκουμενιστὲς λογάριαζαν πὼς θὰ πετύχαιναν νὰ ἐπιβάλουν στὴν Ὀρθοδοξία τὴν Ἀθηναγόρεια ἐκτροπὴ μὲ πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀπόφαση. Τὸ εἶχαν βέβαιο καὶ μάλιστα ἀπειλοῦσαν μὲ ἀποβολὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἀντιτιθέμενους σ᾿ αὐτὸ πιστούς (Βλ. π.χ. ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Πέτρου Βασιλειάδη στὸ «ΑΜΕΝ» μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ διακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»).
   
Ὅμως ἡ ἀπόφαση τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν νὰ μὴ μετάσχουν στὴ «Σύνοδο», ἡ ἀντίσταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ ἄρνηση τόσων ἐπισκόπων νὰ ὑπογράψουν τὸ ἀπαράδεκτο ἄρθρο 6 κλόνισαν τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ματαίωσαν τὴν ἐπιχείρηση πανορθόδοξης ἐπιβολῆς του στὴν Ἐκκλησία.
   
Ἡ δεινὴ αὐτὴ ἦττα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο κέρδος πού, ἂν καὶ ἀθέλητα, ἄφησε πίσω της ἡ «Σύνοδος».

   
Ἂν ἦταν Σύνοδος πραγματικὰ Ὀρθόδοξη, θὰ εἶχε ἀναπαύσει τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. Ἄλλα περιμέναμε οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴ «Μεγάλη Σύνοδο». Περιμέναμε νὰ ὁμολογήσει μὲ κρυστάλλινη διαύγεια τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια. Χωρὶς μισόλογα, ἀμφιλεγόμενες διατυπώσεις καὶ προσπάθεια πλάγιας νομιμοποιήσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς πλάνης.
   
Περιμέναμε νὰ ὑποδείξει μὲ ἀληθινὴ «ἐν Χριστῷ» ἀγάπη στοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας πλανεμένους «Χριστιανοὺς» ὅτι ὁ μόνος ἀσφαλὴς δρόμος σωτηρίας εἶναι ἡ ἐπιστροφή τους στὴν Ὀρθοδοξία, τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Περιμέναμε νὰ καταδικάσει τὶς φρικτὲς ἐκτροπὲς τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Νὰ χρησιμοποιήσει καὶ πάλι τὴν ἀτρόμητη καὶ ἀληθινὴ γλώσσα τῆς ἀπαντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἔτους 1848 πρὸς τὸν Πάπα Πίο τὸν Θ΄. Νὰ ἐπαναλάβει τὴ λέξη: «ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ!», ποὺ ἐκεῖνοι οἱ μακάριοι μὲ πόνο καὶ γνήσια ἀγάπη εἶπαν γιὰ τὸ ἀντιχριστιανικὸ παπικὸ σύστημα.
   
Ἐμεῖς εὐγνωμονοῦμε τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ κυβερνάει τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπέτρεψε τὴν ἐπιδιωκόμενη ἐπιβολὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ στηριχτοῦμε οἱ πιστοὶ στὴν πατροπαράδοτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ μένουμε ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτὴν μέχρι θανάτου!

ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ


ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
=====

Εναντίον εκείνων που αμαρτάνουν δεν πρέπει να θυμώνομε και αν ακόμη διαπράττουν εγκλήματα άξια τιμωρίας. Για χάρη του ίδιου του δικαίου όμως πρέπει να επαναφέρομε όσους σφάλλουν και να τους τιμωρούμε αν τύχει, είτε μόνοι μας είτε μέσω άλλων, αλλά δεν πρέπει να οργιζόμαστε, γιατί η οργή ενεργεί σύμφωνα με το πάθος· δεν κρίνει σωστά και δε βλέπει το δίκαιο. Γι’ αυτό ούτε κι εκείνους που δείχνουν υπερβολική ευσπλαχνία προς όσους σφάλλουν πρέπει να τους παραδεχόμαστε· αλλά οι κακοί πρέπει να τιμωρούνται για το καλό και τη δικαιοσύνη και όχι σύμφωνα με το πάθος μας της οργής.

*****

Μόνο ό,τι αποκτά η ψυχή είναι σίγουρο και αναφαίρετο. Και αυτό είναι η ενάρετη και αρεστή στο Θεό ζωή και η γνώση και τα καλά έργα. Ενώ ο πλούτος είναι τυφλός οδηγός και ανόητος σύμβουλος· οδηγεί στην απώλεια την αναίσθητη ψυχή του εκείνος που μεταχειρίζεται τον πλούτο με κακό και φιλήδονο τρόπο.

*****

Πρέπει οι άνθρωποι ή τίποτε το περιττό να μην αποκτούν, ή αν έχουν, να γνωρίζουν με βεβαιότητα ότι όλα τα πράγματα της ζωής αυτής είναι από τη φύση τους φθαρτά και εύκολα αφαιρούνται και πετιούνται και κομματιάζονται. Επομένως δεν πρέπει να θλίβονται με όσα συμβαίνουν.

*****

Γνώριζε ότι οι σωματικοί πόνοι είναι φυσικοί για το σώμα, αφού είναι φθαρτό και υλικό. Πρέπει λοιπόν σ’ αυτές τις περιπτώσεις η παιδαγωγημένη ψυχή να προβάλλει ευχαρίστως καρτερία και υπομονή και να μη κατηγορεί το Θεό γιατί έπλασε το σώμα.

*****

Να μην ακολουθούμε την ενάρετη και θεάρεστη διαγωγή για να μας επαινέσουν οι άνθρωποι, αλλά για τη σωτηρία της ψυχής ας προτιμήσομε την ενάρετη ζωή. Γιατί κάθε ημέρα ο θάνατος είναι μπροστά στα μάτια μας και τα ανθρώπινα είναι αβέβαια και σκοτεινά.

*****

Πρέπει να έχομε υπόψη ακατάπαυστα οι φρόνιμοι άνθρωποι ότι με το να υποφέρομε μικρούς και λιγόκαιρους κόπους στη ζωή, πολύ μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση απολαμβάνομε μετά το θάνατο. Γι’ αυτό εκείνος που πολεμά κατά των παθών του και θέλει να στεφανωθεί από το Θεό, αν πέσει σε αμαρτία, ας μη χάσει το θάρρος του και μείνει στην πτώση του απελπισμένος, αλλά να σηκωθεί και ν’ αρχίσει πάλι να αγωνίζεται και να φροντίσει να στεφανωθεί. Και αν ξαναπέσει, πρέπει μέχρι την τελευταία αναπνοή να σηκώνεται. Γιατί οι σωματικοί κόποι είναι όπλα και μέσα για ν’ αποκτήσομε τις αρετές και σώζουν την ψυχή.

*****

Οι θλίψεις και τα λυπηρά που συμβαίνουν στη ζωή, γίνονται αφορμή στους ανδρείους και άξιους αγωνιστές να στεφανωθούν από το Θεό. Γι’ αυτό πρέπει στη ζωή τους να γίνουν σαν νεκροί για όλα τα βιοτικά πράγματα· γιατί ο νεκρός δεν θα φροντίσει ποτέ για τίποτε αυτού του κόσμου.

ΠΗΓΗ:

Φιλοκαλία Ιερών Νηπτικών,

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ


ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού
=====

Από τις 28-30 τρέχοντος διαξάγεται στη Θεσσαλονίκη το «ΙΔ΄ Διαχριστιανκό σύμπόσιο για το επανευαγγελισμό». Η εν λόγω σύναξη, που αποτελεί οικουμενιστικού τύπου συγκέντρωση Ορθοδόξων και Παπικών, γίνεται με πρωτοβουλία της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ και του Παπικού Πανεπιστημίου Αντονιάνουμ της Ρώμης. Στο εν λόγω Συμπόσιο έστειλαν Μηνύματα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κι ο Πάπας της Ρώμης.

Στο παρόν προβαίνουμε σε μερικά σχόλια στο παπικό Μήνυμα. Ο αρχηγός του κράτους του Βατικανού στο Μήνυμά του μιλά, συν τοις άλλοις, για ανθρώπους «που παρότι βαπτισμένοι δεν έχουν επίγνωση του δώρου της πίστης που έχουν δεχθεί». Ο «Αγιώτατος» έχω την εντύπωση πως ενσυνείδητα παραπλανεί. Για ποιο βάπτισμα μιλά; Μήπως για το Παπικό ράντισμα με μερικές σταγόνες νερό, κατά παράβαση της εντολής του Χριστού ή μήπως το Ορθόδοξο βάπτισμα; Όσον αφορά το πρώτο δεν έχουμε βάπτισμα. Ο Παπισμός στερείται της χάριτος και τα «μυστήρια» του είναι αχαρίτωτα. Όσα κι αν τους αναγνωρίσουν οι ημέτεροι Οικουμενιστές οι Παπικοί δεν παύουν να είναι κακόδοξοι και το ότι τους αναγνωρίστηκε στο Κολυμβάριο, από τους Δέκα Προκαθημένους  και τις συνοδείες τους, ότι είναι «Εκκλησία» ΔΕΝ αναιρεί το αδιαπραγμάτευτο γεγονός  ότι ευρίσκονται ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας. Ας μη διαφεύγει του κακόδοξου Πάπα το γεγονός ότι το δώρο της πίστης έχει αξία ΜΟΝΟ αν απαλλαγεί από τις πάσης φύσεως αιρετικές προσμίξεις και παραχαράξεις. Με απλές κουβέντες: πρώτα να επιστρέψει ο Παπισμός στην «άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν», δηλαδή την Ορθόδοξη και κατόπιν να κατηχήσει σ’ αυτήν τους εκκοσμικευθέντας οπαδούς του. 


Το δεύτερο που έχω να παρατηρήσω για το παπικό Μήνυμα είναι το ότι ο επανευαγγελισμός «συνιστά μια πρόκληση για όλες τις Εκκλησίες που υπάρχουν στη Γηραιά Ήπειρο». Κι εδώ ενυπάρχει έντονο το στοιχείο της συνειδητής παραπλάνησης. Για ποιες «Εκκλησίες» μιλά ο αυτοαποκαλούμενος «διάδοχος του Απ. Πέτρου»; Στη σημερινή Ευρώπη υφίσταται το Παπικό μόρφωμα, υπάρχει από την άλλη η παναιρετική πανσπερμία του Προτεσταντισμού, ο παραπαίων Αγγλικανισμός, κι από την άλλη η Ορθόδοξη Εκκλησία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια νεστοριανικού τύπου αντίληψη του τι είναι Εκκλησία. Από τι μια ο Νεστόριος παραδεχόταν ότι υπάρχουν ΔΥΟ Χριστοί (!!!) κι από την άλλη καμωνόταν ότι πίστευε πως ο Χριστός είναι ένας. Άλλα φρονεί περί πίστεως ο κακόδοξος Παπισμός, διαφορετικά ο παναιρετικός Προτεσταντισμός κι ο ομοιοπαθής αυτώ Αγγλικανισμός, κι εντελώς άλλα η Εκκλησία η Ορθόδοξος. Πώς θα επανευαγγελισθούν τον εκκοσμικευμένο άνθρωπο της Ευρώπης και ποιο το περιεχόμενο του επανευαγγελισμού αυτού; Είμαι τω όντι περίεργος να μάθω. Στην πραγματικότητα ο οικουμενιστικός χορός καλά κρατεί κι οι οικουμενιστές Καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ σέρνουν το χορό...

Monday, August 29, 2016

ΠΡΟΣΧΩΡΕΙ ΣΕ ΣΧΙΣΜΑ Ο π. ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ


ΠΡΟΣΧΩΡΕΙ ΣΕ ΣΧΙΣΜΑ Ο π. ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Με βαθύτατη απογοήτευση πληροφορήθηκαμε ότι ο π. Παίσιος Παπαδόπουλος, ιερομόναχος της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, θα καταστεί σχισματικός κληρικός. Συγκεκριμένα ανακοίνωσε την πρόθεσή του να διακόψει το μνημόσυνο, όχι μόνον του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, αλλά και του οικείου ιεράρχη Μητροπολίτη Φλωρίνης Θεόκλητου, καθώς επίσης το μνημόσυνο όλων των άλλων Μητροπολιτών που έχουν κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδος.

Άρα δεν πρόκειται απλά να διακόψει το μνημόσυνο του οικείου ιεράρχη. Θα καταστεί σχισματικός. Η διακοπή του μνημοσύνου του οικείου ιεράρχη είναι διαφορετικό πράγμα από την προσφυγή στην ακοινωνησία. Όταν κάποιος διακόψει κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με όλη την Εκκλησία τότε έχουμε να κάνουμε με σχίσμα.

Η διακοπή του μνημοσύνου του Μητροπολίτη Φλωρίνης Θεόκλητου είναι εντελώς αδικαιολόγητη. Ο Σεβ. κ. Θεόκλητος δεν είναι οικουμενιστής και σε συνέντευξή του πριν την Σύνοδο της Κρήτης κατέστησε σαφέστατο ότι την ήθελε να κινηθεί σε ορθόδοξα πλαίσια.

Άρα γιατί θα διακόψει το μνημόσυνο του Σεβ. Θεόκλητου ο π. Παίσιος Παπαδόπουλος αφού ο οικείος του επίσκοπος δεν είναι οικουμενιστής; Απλούστατα θα το διακόψει διότι ο ίδιος διακατέχεται από σχισματικό φρόνημα.

Πολύ ανησυχητική εξέλιξη η οποία ελπίζουμε να μην βρει μιμητές. Οι καλύτεροι σύμμαχοι των οικουμενιστών είναι όσοι καθίστανται σχισματικοί και βγαίνουν εκτός Εκκλησίας. Τρίβουν τα χέρια τους από χαρά οι οικουμενιστές όταν ακούουν τέτοιες αποφάσεις.

Προσευχόμαστε έστω και τη δωδεκάτη ο π. Παίσιος Παπαδόπουλος να ανανήψει και να αποβάλει το σχισματικό φρόνημα που τον διακρίνει.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ



Οικουμενιστικές ασχημίες στη Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή του Σεβ. Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου στο ΙΔ΄ Διαχριστιανικό Συμπόσιο με θέμα «Ευαγγελισμός και Επανευαγγελισμός στην Ευρώπη του 21ου αιώνα» στη Θεσσαλονίκη.

9 ΣΤΑ 10 ΓΥΜΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΤΗΝ ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ


9 ΣΤΑ 10 ΓΥΜΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΤΗΝ ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ

Του Λευτέρη Σαββίδη
=====

Στὰ πλαίσια τῆς μεταρρύθμισης στὴν παιδεία ποὺ προωθεῖ ἡ κυβέρνηση Βάλς, οἱ Γάλλοι καθηγητὲς καὶ μαθητὲς φαίνεται πὼς ἐπέλεξαν συνειδητὰ νὰ συνεχίσουν νὰ διδάσκονται ἀρχαῖα ἑλληνικὰ καὶ λατινικὰ

Μὲ τὴ νέα σχολικὴ χρονιά, τὸ γυμνάσια τῆς Γαλλίας ἀναμένεται νὰ ἐφαρμόσουν ἕνα νέο πρόγραμμα σπουδῶν ποὺ εἰσαγάγει τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας μὲ στόχο ὅπως ἰσχυρίζεται τὴν ἐξατομίκευση καὶ τὴν ἐλευθερία στὴν ἐπιλογὴ τῶν γνωστικῶν ἀντικειμένων ἀπὸ μαθητή, σὲ μαθητή. Στὰ πλαίσια αὐτά, τὸ ὑπουργεῖο διάρθρωσε μία σειρὰ ἀπὸ θεματικὲς ποὺ μπορεῖ ἕνας Γάλλος μαθητὴς τοῦ γυμνασίου νὰ ἐπιλέξει, ὅπως Πολιτισμὸς καὶ τέχνες, Πληροφορική, Ἐπικοινωνία, Κοινωνία, Ξένες γλῶσσες, Ἐπιστῆμες, Σῶμα καὶ ὑγεία καὶ πολλὰ ἄλλα. Ἀνάμεσα σὲ αὐτά, δημιουργήθηκε καὶ μία ξεχωριστὴ θεματικὴ μὲ τίτλο Γλῶσσες καὶ πολιτισμὸς τῆς Ἀρχαιότητας στὴν ὁποία ὅπως εἶναι φυσικὸ δεσπόζει ἡ ἐκμάθηση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς καὶ τῆς λατινικῆς γλώσσας.

Παρὰ τὶς πρῶτες ἀντιδράσεις, μὲ καθηγητὲς καὶ συνδικαλιστὲς νὰ ἰσχυρίζονται πὼς τὸ νέο σύστημα θὰ ἐξαλείψει τὶς λεγόμενες μητρικὲς γλῶσσες ἀπὸ τὴν παιδεία, ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο ἀνακοίνωσαν τὴ Δευτέρα σὲ κλίμα εὐφορίας πὼς τὸ 92% τῶν γυμνασίων τῆς χώρας, καθὼς καὶ τὸ 70% τῶν μαθητῶν γυμνασίου ἐπέλεξαν τὴν παραπάνω θεματική. «Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὄχι ἁπλά, τὰ λατινικὰ καὶ τὰ ἑλληνικὰ δὲν θὰ ἐξαφανισθοῦν, ἀλλὰ θὰ ἐνισχυθοῦν», σημειώνουν κύκλοι τοῦ ὑπουργείου. Ὅπως ἀναφέρουν, τὰ στοιχεῖα δείχνουν πὼς τριπλάσιος ἀριθμὸς μαθητῶν σὲ σχέση μὲ τὴν περασμένη χρονιὰ θὰ μαθαίνουν τὶς ἀρχαῖες γλῶσσες στὸ γαλλικὸ σχολεῖο.

ΠΗΓΗ:

Χριστιανική Βιβλιογραφία


(news247)

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΦΙΛΕΝΩΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ


ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΦΙΛΕΝΩΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
=====

Μια εν κρυπτώ ενέργεια «κοινωνίας» με τους ουνίτες του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προβληματίζει έντονα. Με επίσημη προσωπική επιστολή του ευχαρίστησε τον επικεφαλής των ουνιτών της Ουκρανίας Σβιάτοσλαβ (Σέβτσουκ) «για την υποστήριξη του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την διοργάνωση της Συνόδου στην Κρήτη»! Η επιστολή δεν δόθηκε στη δημοσιότητα από το Φανάρι. 

Αποκαλύφθηκε από τους ουνίτες της Ουκρανίας και δόθηκε στα διεθνή ΜΜΕ από την κρατική  Υπηρεσία Θρησκευτικών Ειδήσεων της Ουκρανίας (RISU). Πρέπει να είναι η πρώτη φορά, που επισήμως από Ορθόδοξο Πρωθιεράρχη αναγνωρίζεται η οντότητα της ουνίας.

Η Εκκλησία της Ελλάδος έως και σήμερα δεν αναγνωρίζει την εκκλησιαστική οντότητα των ουνιτών. Επίσης έως τώρα στους διαλόγους δεν γίνονται δεκτοί οι ουνίτες, με το ισχυρό επιχείρημα ότι η παρουσία τους δεν συμβάλλει στην επιτυχία του διαλόγου με τους ρωμαιοκαθολικούς. Πρόκειται για πολύ σοβαρό κανονικό ολίσθημα του κ. Βαρθολομαίου. Ευγένειες και εγκάρδιες ευχαριστίες στον επικεφαλής του «δουρείου ίππου» του Βατικανού στην Ουκρανία και  σε άλλες χώρες και γενικά σχέσεις με τους ουνίτες - διώκτες της Ορθοδοξίας δεν επιτρέπονται. Η επιστολή υποστήριξης του κ. Σβιάτοσλαβ στη Σύνοδο της Κρήτης θάπρεπε να σταλεί πίσω από τον κ. Βαρθολομαίο, ως απαράδεκτη. Τουλάχιστον να θεωρηθεί ως μηδέποτε ληφθείσα. Αυτή θα ήταν μια σύμφωνη με την Ορθόδοξη Παράδοση  και αξιοπρεπής στάση Ορθοδόξου πρωθιεράρχου...

Δυστυχώς το Φανάρι, ερήμην του πιστού λαού, ενεργεί βήματα προς την ένωση  – διάβαζε υποταγή –  με τους παπικούς. Είναι χαρακτηριστικό της φαναριώτικης άποψης για την «ένωση» το κείμενο του Βορειοαμερικανικού Ορθοδόξου – Καθολικού Συμβουλίου, με τίτλο «Βήματα προς την κατεύθυνση μιας επανενωμένης Εκκλησίας: Σχέδιο για μια Ορθόδοξη – Καθολική θεώρηση περί του μέλλοντος». Το Συμβούλιο συνεδρίασε στο Georgetown University, Washington DC, στις 2 Οκτωβρίου 2010, και το κείμενο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του USCCB (Συμβούλιο των Καθολικών Επισκόπων των Ηνωμένων Πολιτειών). Στο κείμενο και στο 7α σημείο αναφέρεται ότι ο Επίσκοπος της Ρώμης, μετά την «ένωση», θα είναι «από αρχαίο έθιμο» ο «πρώτος» των επισκόπων όλου του κόσμου και των περιφερειακών πατριαρχών και τα «πρεσβεία τιμής» του δεν θα είναι τιμητικό προβάδισμα, αλλά πραγματική εξουσία, δια της οποίας θα μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις καθοριστικές για την Εκκλησία. Προφανώς  όλα αυτά σύμφωνα με τις αποφάσεις της Α΄ Βατικανής Συνόδου, το 1870, μετά την οποία τα περί «αλαθήτου» του Πάπα αποτελούν δόγμα των Λατίνων...

Και εδώ το Βατικανό ρίπτει στους Ορθοδόξους το δέλεαρ, που έριψε παλαιότερα και έπιασε στους μονοφυσίτες της Μέσης Ανατολής. Λέγει ότι αν οι Ορθόδοξοι επίσκοποι αναγνωρίσουν το Πρωτείο του Πάπα και την απόλυτη εξάρτησή τους από το Βατικανό θα μπορούν να αναφέρονται σ’ αυτόν όπως σήμερα στους Πατριάρχες και στους Προκαθημένους των τοπικών τους Ορθοδόξων Εκκλησιών... Η Ιστορία αποδεικνύει πως με τη ριζωμένη επί αιώνες στο Βατικανό αιρετική κοσμική συνείδηση, όταν οι Ορθόδοξοι επίσκοποι αποδεχθούν την υποταγή τους στον Πάπα, τότε θα τους επιβάλει τη θέλησή του και θα τους μετατρέψει από υπεύθυνους για το ποίμνιο τους και για όλη την Εκκλησία Επισκόπους, σε βικαρίους του, σε άβουλα και πειθήνια δηλαδή όργανά του.

Αυτά βεβαίως δεν θα συμβούν, γιατί χάρη στον πιστό κλήρο και λαό δεν θα επιτύχουν οι μεθοδεύσεις του Βατικανού, όπως δεν επέτυχαν όλες οι προηγούμενες, που άρχισαν τον 13ο αιώνα, με τη Σύνοδο της Λυών το 1274, και συνεχίστηκαν έκτοτε με αδιάλειπτο και έντονα επιθετικό τρόπο όλους αυτούς τους αιώνες, έως και σήμερα, με τη συνδρομή, δυστυχώς, Ελλήνων Ορθοδόξων Αυτοκρατόρων, Πατριαρχών και άλλων υψηλοβάθμων κληρικών και λαϊκών. 
          
Εκτός από τους Λατίνους επισκόπους των ΗΠΑ το παπικό μοναστήρι του Bose έχει αναλάβει την ευθύνη της προώθησης της «κοινωνίας» με τους Ορθοδόξους. Φέτος και από τις 7 έως και τις 10 Σεπτεμβρίου διοργανώνει συνέδριο με θέμα «Μαρτύριο και κοινωνία». Πρόκειται για το 24ο Συνέδριο της εν λόγω Μονής για την «Ορθόδοξη Πνευματικότητα». Όπως παρουσιάζεται στο φετινό πρόγραμμα το συνέδριο διεξάγεται «σε συνεργασία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες». Στο συνέδριο φέτος συμμετέχει ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης. Θα μιλήσει με θέμα «Μαρτύρων αίμα, σπόρος κοινωνίας». Θα ακολουθήσει η ομιλία του Αρχιεπισκόπου Τελμησσού Ιώβ, με θέμα «Η μαρτυρία και η διακονία κοινωνίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου» και άλλων Ορθοδόξων κληρικών και λαϊκών.

Το κέρδος για τους ρωμαιοκαθολικούς από τα συνέδρια του Bose είναι αφενός μεν οι οικουμενιστές Ορθόδοξοι να αισθάνονται οικεία, αφετέρου δε οι μη οικουμενιστές να γνωρίσουν μια «με κατανόηση και χωρίς αυταρχισμό και απολυτότητα» όψη ανθρώπων του Βατικανού... Φυσικά κανένα κέρδος δεν έχει η Ορθοδοξία. Ουδείς ρωμαιοκαθολικός όλα αυτά τα χρόνια έχει εμφανώς επηρεαστεί, ακόμη και από σημαντικές εισηγήσεις σημαντικών ορθοδόξων θεολόγων. Αντίθετα, ο οικουμενισμός προωθήθηκε στους ορθοδόξους...


Σημειώνεται ότι κλειδί για την ένωση – υποταγή των Ορθοδόξων είναι η «κοινωνία» με τους παπικούς, που είναι το θέμα του συνεδρίου. Η πορεία αυτής της κοινωνίας  φτάνει έως και το κοινό ποτήριο της Θείας Κοινωνίας... Η στρατηγική επιδίωξη του Βατικανού είναι παράλληλα με την προώθηση του Πρωτείου του Πάπα, να πείσει τους Ορθοδόξους πιστούς ότι τίποτε δεν τους χωρίζει από τους ρωμαιοκαθολικούς και επομένως είναι σε πορεία πλήρους κοινωνίας.... Αυτή η μεθοδευμένη πορεία είναι προφανής στα μηνύματα προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη των Παπών Βενεδίκτου και Φραγκίσκου. Με την ευκαιρία της θρονικής εορτής του Φαναρίου ο πρώτος σημειώνει  «την αυξανόμενη κοινωνία και την πνευματική προσέγγιση των δύο Εκκλησιών» (26/11/2008) και ο δεύτερος την μεταξύ των δύο Εκκλησιών «βαθιά κοινωνία πίστεως και χάριτος» (30/11/2015)... Ο Κύριος να μας λυπηθεί, να μας ελεήσει και να μας προφυλάξει από την κυριαρχία της κακοδοξίας...

ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΩΜΑ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗ


ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΩΜΑ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
=====

Προχθές κοιμήθηκε ο Γέροντας Θωμάς ο Μικραγιαννανίτης, της Συνοδείας του Κελίου των Θωμάδων. Ο Γέροντας Θωμάς καταγόταν από το Στεφανοβίκειο Βελεστίνου και ήρθε πολύ μικρός στο Άγιο Όρος, στην ηλικία των έντεκα χρόνων. Ο Γέροντας Θωμάς είχε το διακόνημα του αργυροχρυσοχόου. Ασχολείτο επίσης και με το ψάρεμα όταν μπορούσε.

Τον Γέροντα Θωμά τον γνώρισα στα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, κοντά στο έτος 1980. Τον συναντήσαμε μαζί με τους άλλους δύο συνοδοιπόρους μου, κοντά στο Κυριακό της Σκήτης της Αγίας Άννας. Προθυμοποιήθηκε να μας δείξει το μονοπάτι για το Κελί του Γέροντα Εφραίμ του Κατουνακιώτη, τον οποίον θα επισκεπτόμασταν. Προπορευόταν ο π. Θωμάς καβάλα στο άλογο ή στο μουλάρι και εμείς ακολουθούσαμε πεζοί. Το μονοπάτι ήταν αρκετά στενό και από κάτω υπήρχε μεγάλος γκρεμός, καθότι η περιοχή έχει αρκετούς γκρεμούς. Μετά από κοπιαστική ανάβαση στο γκρημνώδες περιβάλλον φθάσαμε στο Κελί των Θωμάδων. 

Ήταν κοντά μεσημέρι. Μετά το κέρασμα και την ολιγόωρη ξεκούραση, μας οδήγησαν στην Τράπεζα του Κελίου, όπου μας φίλεψαν με φαγητό. Το μεσημεριανό περιελάμβανε σουπιές. Κανείς όμως από τους μοναχούς της Συνοδείας δεν παρακάθισε μαζί μας στην Τράπεζα που παρατέθηκε. Στην αρχή απόρησα, αλλά μετά που φύγαμε κατάλαβα ότι πιθανότατα δεν υπήρχε άλλο φαγητό. Προς τούτο συνηγορούσε και η υπερβολική ποσότητα φαγητού με την οποία μας φίλεψαν. Εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι ήταν ακόμα μια χαρακτηριστική περίπτωση, της άκρας αγιορείτικης φιλοξενίας. Μου έκανε εντύπωση η απλότητα του π. Θωμά και των άλλων μοναχών, αλλά και του Γέροντα της Συνοδείας. 

Ο Γέροντας Θωμάς ήταν άριστος γνώστης της παραδοσιακής Εκκλησιαστικής μουσικής. Συνέχισε την Αγιορείτικη ψαλτική παράδοση. Για τούτο και τον καλούσαν σε Αγιορείτικες πανηγύρεις σε Κελιά και Μοναστήρια του Αγίου όρους. Το ύφος που έψαλλε ο γέροντας Θωμάς, θύμιζε το ανεπιτήδευτο ύφος που έψαλλε ο διακο-Διονύσης (Φιρφιρής),  της Αγιορείτικης πολίχνης των Καρυών. Εξάλλου ο Γέροντας Θωμάς συνέψαλλε κάποτε με τον διακο-Διονύση (Φιρφιρή), αλλά και με τους ξακουστούς Αγιορείτες ψάλτες, όπως τον  π. Παντελεήμονα (Κάρτσωνα), τον παπα-Χρυσόστομο, τον π. Ιωσήφ, τους πατέρες του Κελίου των Δανιηλέων κλπ. Αποτελούσε χαρακτηριστική περίπτωση, όπου το κάλλος της ταπείνωσης, συναντούσε τον πλούτο της παραδοσιακής Εκκλησιαστικής μας μουσικής, το καλοταίριασμα που ‘’τονίζει τα  θεία νοήματα’’ της Εκκλησιαστικής μας Υμνογραφίας, που έλεγε ο Όσιος Παΐσιος. 

‘’Καλό Παράδεισο γέροντα Θωμά.’’