Thursday, March 31, 2016

ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ ΣΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΟΙΣΤΡΟ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ


ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ ΣΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΟΙΣΤΡΟ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Ακτίνες”:

“Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσσίας και η Ευαγγελική Ένωση του Billy Graham λαμβάνουν πρωτοβουλία οργανώσεως από 28 έως 30 Οκτωβρίου 2016 στη Μόσχα της Παγκοσμίου Συνόδου Κορυφής Θρησκευτικών Ηγετών υπέρ των δεδιωγμένων χριστιανών. Προβλέπεται ότι στη Σύνοδο θα συμμετάσχουν περίπου χίλιοι σύνεδροι από 150 και πλέον χώρες παγκοσμίως.

Αφορμή  διεξαγωγής αυτής της τόσο μεγάλης κλίμακος εκδηλώσεως στάθηκαν οι άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία μαζικές διώξεις σε βάρος των χριστιανών της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής και λοιπών περιοχών του κόσμου, οι οποίες είναι όμοιες με τις διώξεις των χριστιανών των πρώτων αιώνων και τις καταστολές από τις άθεες αρχές τον 20 αιώνα."

Μεγάλα λόγια χωρίς αντίκρυσμα για να καλύψουν την ένδεια της αποτελεσματικότητας των ενεργειών.

Τι είδους βοήθεια στους διωκόμενους χριστιανούς μπορούν να προσφέρουν αυτά τα συνέδρια της ματαιότητας που διοργανώνει η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας με τους Ευαγγελικούς του Billy Graham; Ποιος θα τείνει ευήκοον ους στα πορίσματα του συνεδρίου; Το χαλιφάτο, η Μπόκο Χάραμ ή η Αλ Καίντα;

Προφανώς μόνον ευχολόγια μπορούν να προσφέρουν και τίποτε άλλο αυτού του είδους οι ενέργειες.

Mηδενική θα είναι η προσφορά του Συνεδρίου προς τους διωκόμενους χριστιανούς αλλά μεγάλη θα είναι η προσφορά του στο βωμό του οικουμενισμού -και μάλιστα του πανθρησκειακού οικουμενισμού- προς μείζονα κατασκανδαλισμό των πιστών.

Ένας σκανδαλισμός που θα κορυφωθεί στο έπακρο στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο όταν οι πιστοί θα βλέπουν με δάκρυα στα μάτια τους Φαναριώτες σε αγαστή σύμπνοια με τους Μοσχοβίτες να προσπαθούν να θεσμοθετήσουν αιρέσεις.

Το Συνέδριο είναι προπαντός ακόμη μία κίνηση αντιπερισπασμού της Εκκλησίας της Ρωσίας κατά της αίγλης που θα αποκτήσει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εξαιτίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.

Οι Ρώσοι πρώτα μεθόδευσαν τη συνάντηση του Πατριάρχη Κύριλλου με τον Πάπα Φραγκίσκο και τώρα συνδιοργανώνουν συνέδριο με τους Ευαγγελικούς του Billy Graham. Πολύ μας πικραίνει και βαθιά μας απογοητεύει η Εκκλησία της Ρωσίας.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ


Ο ΟΣΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ
=====

Ὁ σύγχρονος ἅγιος τῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικός Διδάσκαλος, Ὅσιος καί Θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ἰουστῖνος Πόποβιτς, τό 1971 ὑπέβαλλε μία ἔκθεση σχετικά μέ τό θέμα τῆς «Πανορθοδόξου Συνόδου» πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς ἐν Σερβίᾳ Ἐκκλησίας4, στήν ὁποία μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει: «Ἐάν τά σύγχρονα προβλήματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν λύνονται μέ τόν Θεάνθρωπο καί κατά τόν θεανθρώπινο, ἀποστολικό, ἁγιοπατερικό τρόπο, εἶναι ἀδύνατο νά λυθοῦν ὀρθοδόξως καί θεαρέστως. Θά ὁδηγήσουν κατ’ ἀνάγκην σέ καταστροφές, σέ σχίσματα, σέ αἱρέσεις καί σέ πολυποίκιλες οὐμανιστικές πλάνες, σέ μηδενισμούς καί ἀναρχισμούς. Αὐτό ἰσχύει ἀπό κάθε ἄποψη καί γιά τό πρόβλημα τῆς συγκλήσεως τῆς νέας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐπισπεύδεται τελευταίως ἀπό ὀρισμένους κύκλους καί ἐπιβάλλεται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Προσωπικῶς δέν βλέπω ὅτι, κατά τίς σημερινές περιστάσεις, ὑπάρχει πράγματι ἀναπόφευκτη ἀνάγκη γιά τήν σύγκληση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἐάν, ὅμως, ὑπάρχει, τότε ἡ παροῦσα στιγμή εἶναι ἡ πλέον ἀκατάλληλη στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι, γιά νά πραγματοποιηθεῖ ἕνα τέτοιο ἔργο ἱστορικῆς σημασίας ἐπιτυχῶς, εἶναι ἀναγκαῖο νά δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες συνθῆκες γι’αὐτό καί νά γίνουν ἐγκαίρως οἱ θεμελιώδεις προετοιμασίες. Σήμερα, ὅμως, καθ’ὅσον γνωρίζω, δέν ὑπάρχει οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο… Τί, λοιπόν, νά ποῦμε ὡς πρός τίς συνθῆκες τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Αὐτές εἶναι, γιά νά μιλήσουμε μέ συντομία, ἀπελπιστικές σέ ὅλες, λίγο ἤ πολύ, τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Κάθε νέα Οἰκουμενική Σύνοδος δέν θά εἶναι οὔτε ἁγία, οὔτε Οἰκουμενική, ἐάν πρωτίστως δέν δεχθεῖ τίς προγενέστερες Οἰκουμενικές καί ἀσάλευτες ἀποφάσεις τους. Στήν πραγματικότητα, ἡ νέα Οἰκουμενική Σύνοδος πρέπει νά εἶναι συνέχεια τῶν προγενεστέρων ἐννέα Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιά νά εἶναι Ὀρθόδοξη καί Οἰκουμενική».

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ;


ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ;

Του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη
=====

Εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀνά τόν κόσμο Ὀρθοδοξία, ἡ Οἰκουμενική Ἐκκλησία; Ἔχει τήν αὐτοσυνειδησία τῆς καθολικότητας καί τῆς μοναδικότητας; Αὐτό τουλάχιστον τονίζουμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν».

• Ἄν ὅσοι ἐπί πενήντα χρόνια προετοιμάζουν τή λεγομένη «Ἁγία Μεγάλη Σύνοδο» δέχωνται τήν οἰκουμενικότητα τῆς ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας, γιατί φοβοῦνται νά τήν ὀνομάσουν «Οἰκουμενική Σύνοδο»; ’Εμεῖς κρατᾶμε σοβαρές ἐπιφυλάξεις, ἄν μιά τέτοια Σύνοδος, ὅπως αὐτή, πού θά συνέλθη τόν ’Ιούνιο στήν Κρήτη, μπορεῖ νά χαρακτηρισθῆ Οικουμενική.

Οὔτε Πατέρες «οἰκουμενικοί» ὑπάρχουν σήμερα, οὔτε τό πλήρωμα τῆς ’Εκκλησίας εἶναι ἔτοιμο νά ὑποδεχθῆ μιά Σύνοδο ὡς Οἰκουμενική, οὔτε τά προταθέντα θέματα εἶναι οἰκουμενικῆς σημασίας, οὔτε συγκαλείται γιά θέματα πίστεως, γιά ἀπόκρουσι αἰρέσεων, γιά θέματα ἠθικῶν ἐκτροπῶν.

• Ἀλλ’ οἱ πρωτοστατοῦντες στή συγκρότησι τῆς λεγομένης «Μεγάλης Συνόδου», γιά ἄλλους λόγους δέν τήν ἀποκαλοῦν «Οἰκουμενική». Διότι σ’ αὐτήν δέν μετέχουν οἱ λεγόμενες «ὁμολογίες» (αἰρετικά σχήματα καί σχίσματα), ὅπως οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί οἱ Προτεστάντες. Ἀλλ’ ἡ ἀποκοπή τῶν αἰρετικῶν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀπομειώνει τήν καθολικότητά της, ὅπως τονίζει καί ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ.

• Γεννᾶται τό ἐρώτημα: Ὅταν συνῆλθαν οἱ μετά τήν Τετάρτη Οἰκουμενικές Σύνοδοι, συμμετείχαν οἱ Μονοφυσίτες; ’Όχι! Πῶς τότε δέν χρειάστηκε ἡ παρουσία τῶν ἀποκοπέντων, γιά νά προσδοθῆ ὁ χαρακτηρισμός «Οἰκουμενική» σέ μία Σύνοδο, καί τώρα, ἐπειδή δέν συμμετέχουν (δέν μποροῦν νά συμμετέχουν) αἰρετικές παραφυάδες, ὁ ὅρος «Οἰκουμενική» ἀναβάλλεται γιά τό... μέλλον;

• Γεννᾶται καί σοβαρότερο ερώτημα: Γιά τούς συγκροτοῦντες τή «Μεγάλη Σύνοδο» ὑπάρχουν καί τά δύο; Δηλαδή, καί ἡ Μία Ἐκκλησία καί ἡ πολλότητα τών Ἐκκλησιῶν; Στό προσυνοδικό κείμενο μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον», οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας αἰρετικοί καλοῦνται ἄλλοτε «Ἐκκλησίες», ἄλλοτε «Ὁμολογίες», ἄλλοτε «Ἀδελφές Ἐκκλησίες»!

Δηλαδή, υἱοθετοῦν τή θεωρία «τῶν κλάδων»; Σύμφωνα μ’ αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία (ἡ Ὀρθοδοξία) καί οἱ αἰρετικές «Ἐκκλησίες» ἀποτελοῦν ἰσότιμους κλάδους τοῦ ἴδιου δένδρου καί πρέπει νά ἑνωθοῦν οἱ κλάδοι, γιά νά ξανασχηματισθῆ τό δένδρο!

• Ἀλλ’ ἡ ἀλήθεια ἐν προκειμένῳ εἶναι ἄλλη: Τό δένδρο ὑφίσταται. «Τινές τῶν κλάδων ἐξεκλάσθησαν» (Ρωμ. ια' 17-19). Ἀποκόπηκαν. Ἄν κάποτε «εγκεντρισθοῦν», ξαναενωθοῦν μέ τήν Ἀλήθεια, θά ἀποτελουν πάλι μέλη τής ’Εκκλησίας.

• Καί ἐδῶ εἶναι τό βασικό ἔργο μιᾶς Συνόδου, πού ἐπιθυμεῖ νά εἶναι συνέχεια τῶν Οἰκουμενικῶν. Νά προσδιορίση τούς αἰρετικούς, πού μέ τήν πάροδο τόσων αἰώνων ἐμφανίσθηκαν. Εἶναι ὁ Παπισμός αἴρεσις; Εἶναι ὁ Προτεσταντισμός αἴρεσις; Εἶναι ὁ Χιλιασμός αἴρεσις; Ὑπάρχει Οἰκουμενική Σύνοδος, πού δέν ἀντιμετώπισε τούς παρεκκλίνοντες ἀπό τήν Πίστι, δηλαδή, τούς αἰρετικούς; Ἐμεῖς γιατί φοβούμεθα νά θέσουμε τά ὅρια και νά καταθέσουμε τήν ἀντιαιρετική μαρτυρία γιά ὅσους ξεπέρασαν τά ὅρια καί συγκροτοῦν αἰρετικές ομάδες;

• Οἱ συγκροτοῦντες τή «Μεγάλη Σύνοδο», ἐν πολλοῖς, πιλοτάρονται ἀπό τόν Οἰκουμενισμό καί τόν Διαθρησκειακό διάλογο. Γι’ αὐτό καί στά προσυνοδικά κείμενα δέν ὑπάρχει ὁ χαρακτηρισμός «αἰρετικός»! Ἀλλ’ ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι οἰκουμενιστική. Είναι οἰκουμενική.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ


Συνέντευξη του Καθηγητή κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

Σκοπός τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου
________

Δημοσιογράφος: Κύριε Καθηγητά, στήν προηγούμενη δεύτερη ραδιοφωνική μας ἐκπομπή καί συζήτηση εἴχαμε κλείσει μέ τήν ἀπάντησή σας στό ἐρώτημα, ποιός εἶναι τελικά ὁ σκοπός τῆς συγκλήσεως αὐτῆς τῆς Μεγάλης καί Ἁγίας Συνόδου, πού πρόκειται νά συνέλθει. Καί δέν ξέρω, ἄν σᾶς δώσαμε τό χρόνο νά τελειώσετε πλήρως τήν ἀπάντησή σας σ’ αὐτό τό ἐρώτημα. Μήπως θά θέλατε κάτι νά προσθέσετε, γιά νά περάσουμε στά ἑπόμενα ἐρωτήματα;


Καθηγητής: Ναί. Εὐχαριστῶ γιά τήν εὐκαιρία, πού μοῦ δίνετε, γιατί ἔμεινα μέν στήν ἀποτίμηση τοῦ Κειμένου, πού καταθέτω στήν Ἐπιστολή μου, ἀλλά ἤθελα νά πῶ καί κάτι ἐξ ἀντιθέτου. Ἐνῶ δηλαδή ὁ σκοπός, ὅπως ἀπό τούς ἴδιους τούς ἐμπνευστές τῆς Συνόδου κατατίθεται, εἶναι νά ἐπιβεβαιώσει τήν ὁρατή ἑνότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἐξαιτίας κυρίως αὐτοῦ τοῦ θέματος, θεωρῶ ὅτι μᾶλλον θά διχάσει καί θά προκαλέσει τάσεις σχισμάτων. Αὐτό δηλαδή τό ὁποῖο ἀπειλεῖ ἡ Σύνοδος νά μή γίνει, γιά νά μήν ἀμφισβητηθεῖ ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν, πρέπει νά παρατηρήσουμε, ὅτι μᾶλλον δέν θά τό πετύχει, ἐπειδή αὐτό δέν γίνεται μέ ἀπειλές, αὐτό προκύπτει ὡς καρπός ἀποδοχῆς. Ὅταν, δηλαδή, θά ὑπάρξουν κάποιοι Ἐπίσκοποι, πού δέν θά συμφωνήσουν δογματικῶς μέ αὐτό πού προτείνεται, ἐγώ λέγω προσωπικῶς καί ἕνας νά εἶναι, πού θά διαφωνήσει, ἀρκεῖ. Ἀλλά κι ἄν δέν ὑπάρχει κι αὐτός ὁ ἕνας, θά τολμήσω νά πῶ, ἀκόμη κάτι παραπάνω. Μπορεῖ νά εἶναι κάποιος ἐκτός τῆς Συνόδου, δηλαδή εἴτε Ἱεράρχης εἴτε καί ἁπλός μοναχός εἴτε καί ἁπλός λαϊκός, γιά νά ὑπενθυμίσω τήν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου. Δηλαδή, δέν ἀμφισβητοῦμε τό θεσμικό χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἀκυρώνουμε ὅμως, δέν δικαιούμαστε νά ἀκυρώνουμε σέ καμμία περίπτωση, καί τόν χαρισματικό χαρακτῆρα της, πού μπορεῖ νά μιλήσει μέσα ἀπό ἕναν ἁπλό πιστό. «Καί λίθοι κεκράξονται». Δέν μποροῦν νά ἐπιβληθοῦν αὐτά στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίκην παπισμοῦ. Δέν γίνεται ἠλεκτρονική καρατόμηση στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιατί εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί λειτουργεῖ τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας.

ΞENH ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ Η “ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ” ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ


ΞENH ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ Η “ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ” ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Του π. Θεόδωρου Ζήση
=====

Ἡ σύγκληση τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ προετοιμάζεται ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1920, φαίνεται ὅτι, ἐκτὸς ἀπροόπτου, θὰ πραγματοποιηθεῖ τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016 στὴν Κρήτη, ἐνῶ ἀρχικὸς τόπος συγκλήσεως καὶ λειτουργίας της εἶχε ὁρισθῆ ἡ Κωνσταντινούπολη.

Ὑπὸ ἄλλες συνθῆκες τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔπρεπε νὰ προκαλεῖ χαρὰ εἰς ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους, διότι ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία εἶχε περιπέσει σὲ συνοδικὴ ἀπραξία καὶ ἀργία, ἐννοεῖται ἐπὶ οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου, διότι τοπικὲς ἢ εὐρύτερες σύνοδοι δὲν ἔπαυσαν νὰ συγκαλοῦνται ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας. Ἡ σύγκληση, λοιπόν, μιᾶς νέας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, εἴτε μετὰ τὴν ἀναγνωρισμένη ἐπισήμως Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 787, εἴτε μετὰ τὶς θεωρούμενες δύο ἄλλες Οἰκουμενικὲς Συνόδους, τὴν Η´ ἐπὶ Μ. Φωτίου τοῦ 879 καὶ τὴν Θ´ ἐπὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τοῦ 1351, θὰ ἀποτελοῦσε πράγματι ἕνα σημαντικὸ ἱστορικὸ γεγονός, διότι ἐκτὸς τοῦ ὅτι θὰ ἀπεδείκνυε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ τὴν διοικητική της διάρθρωση σὲ πολλὲς αὐτοκέφαλες τοπικὲς ἐκκλησίες, ἐπὶ πλέον θὰ τὴν παρουσίαζε ὡς ἕνα ζωντανὸ ὀργανισμό, ποὺ θέλει καὶ μπορεῖ νὰ ἐπιλύσει ποιμαντικά, δογματικὰ καὶ ἄλλα προβλήματα τῆς ἐποχῆς, καὶ ὄχι ὡς ἕνα μουσειακὸ ἀπολίθωμα τοῦ παρελθόντος.

Δὲν ἔλειψαν βέβαια κατὰ τὸν παρελθόντα αἰώνα καὶ κατὰ τὸν παρόντα φλέγοντα θέματα ποὺ ἀπαιτοῦν πανορθόδοξη ἀπόφαση, ὅπως π.χ. τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου, ποὺ διέσπασε τὴν ἑορτολογικὴ ἑνότητα καὶ σὲ πανορθόδοξο καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο, ὅπως καὶ τὸ θέμα τῆς Διασπορᾶς, τὸ ὁποῖο προσβάλλει τὴν βασικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχή, κατὰ τὴν ὁποία σὲ κάθε τόπο πρέπει νὰ ὑπάρχει ἕνας μόνον ἐπίσκοπος καὶ ὄχι πολλοί, ὅσες ἐθνότητες δηλαδὴ ὑφίστανται στὸν συγκεκεριμένο τόπο. Ὁ κατάλογος αὐτὸς τῶν φλεγόντων θεμάτων μπορεῖ νὰ αὐξηθεῖ, σημαντικώτερο δὲ μεταξὺ αὐτῶν εἶναι ἡ συνοδικὴ καταδίκη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί, κατὰ συνέπειαν, ἡ διακοπὴ τῶν ἐν τῇ πράξει ἀποδειχθέντων ὄχι ἁπλῶς ἀνωφελῶν ἀλλὰ ἐπικινδύνων Θεολογικῶν Διαλόγων, ὡς καὶ ἡ ἀποχώρησή μας ἀπὸ τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Ἀκόμη καὶ ἂν δεχθεῖ κανεὶς τὸν ἐσφαλμένο ἰσχυρισμὸ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀπορρίπτουμε τὸν διάλογο, οὔτε τὴν συμμετοχή μας σὲ διαχριστιανικὰ σώματα, πράγματα ἀμάρτυρα καὶ ἄγνωστα στὴν δισχιλιετὴ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἀπὸ τὰ οἰκτρὰ καὶ καταστροφικὰ πάντως ἀποτελέσματα καὶ τῶν Διαλόγων καὶ τῆς συμμετοχῆς μας στὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» ἔπρεπε νὰ προβληματισθοῦμε ἐν συνόδῳ καὶ νὰ ἐπανααξιολογήσουμε τὴν στάση μας, πολὺ περισσότερο διότι ἤδη δύο αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες, ἡ τῆς Γεωργίας καὶ τῆς Βουλγαρίας, ἔχουν διαχωρίσει τὴν θέση τους, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα σύνολης τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν ἀντιδράσεις, ἀποτειχίσεις, διακοπὲς μνημοσύνου τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων.

Δυστυχῶς, ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθει Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος δὲν ἐμπνέει καμμία ἐμπιστοσύνη καὶ δὲν ἐπιτρέπει νὰ ἀνθίσει καμμία ἐλπίδα, ὅτι θὰ ἀποτελεῖ αὐθεντικὴ συνέχεια τῶν Ἁγίων καὶ Μεγάλων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ὅτι θὰ προσπαθήσει, ὅπως ἔπρατταν ἐκεῖνες, νὰ ἐπιλύσει φλέγοντα καὶ ἐπείγοντα θέματα ποὺ θὰ ἀναπαύσουν τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα καὶ θὰ συντελέσουν στὴν ἀποδοχή της. Ἡ ἴδια ἀρνεῖται νὰ σηκώσει, νὰ βαστάσει τὸ βάρος τῶν εὐθυνῶν της, «τὸ βάρος τῆς ἡμέρας». Δὲν θέλει ἐν πρώτοις τὸν τελευταῖο καιρὸ νὰ θεωρεῖται ὡς Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἐνῶ ἔτσι τὴν ὁραματίσθηκαν αὐτοὶ ποὺ τὴν ξεκίνησαν, αὐτοὶ ποὺ τὴν προχώρησαν, ἀκόμη καὶ αὐτοὶ ποὺ τὴν πολέμησαν. Ἀντιλαμβάνονται φαίνεται οἱ ὑπεύθυνοι ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀνταποκριθοῦν στὶ μεγάλες ἀπαιτήσεις μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διότι ἂν ἀνταποκριθοῦν σ᾽ αὐτὲς τὶς ἀπαιτήσεις, θὰ πικράνουν καὶ θὰ δυσαρεστήσουν τοὺς ἰσχυροὺς φίλους των, τοὺς σχεδιαστὰς τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ πλήξουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀναμειγνύοντάς την μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς θρησκεῖες τοῦ Ἀντιχρίστου. Γι᾽ αὐτὸ κάνουν τὸ πᾶν ἡ Σύνοδος νὰ μὴν ἔχει κανένα γνώρισμα τῶν προηγουμένων συνόδων, οὔτε ὡς πρὸς τὴν διάρκεια τῆς προετοιμασίας καὶ τῆς λειτουργίας, οὔτε ὡς πρὸς τὴν ἀναγκαιότητα καὶ τὸ ἐπεῖγον τῶν θεμάτων, οὔτε ὡς πρὸς τὴν συμμετοχὴ ὅλων τῶν ἐπισκόπων στὴν λήψη τῶν ἀποφάσεων, οὔτε ὡς πρὸς τὴν συμμετοχὴ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, οὔτε κυρίως ὡς πρὸς τὴν δογματικὴ ὀρθότητα καὶ κανονικὴ ἀκρίβεια τῶν ληφθησομένων ἀποφάσεων. Οἰκοδομοῦν ἕνα μοντέλο, ἕνα πρότυπο συνόδου, ἄγνωστο καὶ ἀμάρτυρο στὴν συνοδικὴ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.

Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ λύση τῶν φλεγόντων θεμάτων στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐσωτερική της ἑνότητα καὶ ἁρμονία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ἀπέσυραν τὸ Ἡμερολογιακὸ ἀπὸ τὴν λίστα τῶν θεμάτων, τὸ Αὐτοκέφαλο καὶ τὰ Δίπτυχα, καὶ δὲν δίνουν λύση στὸ θέμα τῆς Διασπορᾶς. Τὸ μόνο θέμα τὸ ὁποῖο ὑποχρεώνονται ἔξωθεν καὶ ἄνωθεν νὰ προχωρήσουν εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Συγκρητισμός, ὄχι μὲ σκοπὸ τὴν καταδίκη τους, ὅπως ἀπαιτοῦν ἡ αὐθεντικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ὑγιὴς συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ μὲ σκοπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ πανορθόδοξη ἀναγνώριση καὶ ἀποδοχή τους, ὥστε οἱ αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ καὶ οἱ ἄλλες νὰ θεωροῦνται «ἐκκλησίες» καὶ τὰ μυστήριά τους σωτηριώδη καὶ ὑποστατά. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀνατροπὴ καὶ ἐπιτυχία τοῦ Διαβόλου στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Τοὺς ἐπιτρέπουν νὰ διαφωνοῦν καὶ νὰ ἐρίζουν στὰ ἄλλα θέματα, νὰ διορθώνουν, νὰ ἀποσύρουν, ὄχι ὅμως εἰς αὐτό. Αὐταπατῶνται καὶ ματαιοπονοῦν ὅσοι ἐπίσκοποι νομίζουν ὅτι μποροῦν μὲ βελτιώσεις καὶ διορθώσεις νὰ ὀρθοδοξοποιήσουν τὸ βασικὸ κείμενο τῆς Συνόδου «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον». Ἡ μόνη ὀρθόδοξη θέση πάνω στὸ θέμα αὐτὸ θὰ ἦταν ἡ ἀπόφαση γιὰ διακοπὴ τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων ποὺ παρήγαγαν τὰ αἱρετικὰ κείμενα τοῦ Βαλαμάντ (1993), τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε (2006) καὶ τοῦ Πουσάν (2013) καὶ ἡ ἀποχώρηση ἀπὸ τὸ παναιρετικὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν Ἐκκλησιῶν Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας.

Δυστυχῶς ἡ αἱρετικὴ σπορὰ τοῦ ἐκ Κρήτης καταγομένου μασόνου πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη ἐπιχειρεῖ νὰ βλαστήσει καὶ νὰ καρποφορήσει αἱρέσεις καὶ πλάνες στὴν λεβεντογέννα καὶ ἁγιοτόκο Κρήτη. Εὐχόμαστε νὰ μὴ συνδεθεῖ τὸ ὄνομα τῆς μεγαλονήσου μὲ μία φιλοπαπικὴ ψευδοσύνοδο, καὶ ἐπανέλθουμε στὴν περίοδο τῆς Λατινοκρατίας. Ἐπικαλούμαστε γι᾽ αὐτὸ τὶς πρεσβεῖες τῶν ὁμολογητῶν Λατινομάχων Ἁγίων Μ. Φωτίου, Γρηγορίου Παλαμᾶ, Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ, Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἀθανασίου Παρίου, Νεκταρίου Πνεταπόλεως, Ἰουστίνου Πόποβιτς, Νικολάου Ἀχρίδος, Παϊσίου Ἁγιορείτου καὶ Φιλοθέου Ζερβάκου.

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ‘’ΕΟΡΤΑΣΑΝ’’ ΟΙ ΟΥΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ


ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ‘’ΕΟΡΤΑΣΑΝ’’ ΟΙ ΟΥΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
=====

Το πρόβλημα της Ουνίας στην Ουκρανία ολοένα και οξύνεται. Οι Παπικοί Ουνίτες, εκμεταλλεύονται τα πάντα. Στο Κίεβο ο Ουνίτης ‘’αρχιεπίσκοπος’’ Sviatoslav ο οποίος προΐσταται των Ουνιτών της Ουκρανίας, σε ομιλία του στις 20 Μαρτίου 2016, στον Ναό της Αναστάσεως του Χριστού στο Κίεβο, μίλησε για την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Φυσικά δεν μίλησε για την Ορθοδοξία, ούτε αναφορά στην 7η Οικουμενική Σύνοδο είχε κάνει.  Απλά ανέφερε ότι η Κυριακή είναι για τις εικόνες και ανεφέρθηκε εκτεταμένα για τη νηστεία. Ένας ανυποψίαστος Ουκρανός Ορθόδοξος, αν παρευρίσκετο εκεί θα νόμιζε ότι είναι Ορθόδοξοι.  Εξάλλου τα άμφια των Ουνιτών, ήταν όπως των Ορθοδόξων. Στην Ουκρανία ακόμα και ένζυμο άρτο χρησιμοποιούν οι ουνίτες ‘’ιερείς’’.

Να σημειώσουμε ότι οι Ουνίτες, πολλούς Ναούς Ορθοδόξων έχουν αρπάξει με βίαιο τρόπο.   Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της αρπαγής του Ορθοδόξου Ναού, το έτος 1989 στο Ιβανο-Φραγκόσκ, όπου εξεδιώχθη ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Ιβανο-Φραγκόσκ Μακάριος, μαζί με τους Ορθόδοξους εκκλησιαζομένους την ώρα που τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Μέχρι και ουνίτη ‘’πατριάρχη’’ ήθελε να διορίσει το Βατικανό στην Ουκρανία. Η Ουνία στην Ουκρανία, η οποία παρεισέφρησε στην Ουκρανία μέσω των Ιησουιτών δρα κυρίως στη Δυτική Ουκρανία, στην πόλη Λβιβ. 

Στο κείμενο του Balamand, στο οποίο κατ’ουσία αναιρέθηκαν οι προηγούμενες καταδίκες της Ουνίας στη Βιέννη (1990) και στο Freising (1990), οι Ουνίτικες ‘’εκκλησίες’’ καλούνται «Καθολικές  Ανατολικές Εκκλησίες». 

«Εκκλησία ομολογήτρια» αποκάλεσε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, ο Πατριάρχης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας  Κύριλλος, κατά την πρόσφατη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσσίας που συνήλθε στις 24 Δεκεμβρίου 2015 στην Πατριαρχική και Συνοδική κατοικία της Ιεράς Μονής Αγίου Δανιήλ Μόσχας (mospat.ru.gr) και όντως είναι Εκκλησία ομολογήτρια.

Wednesday, March 30, 2016

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΡΙΧΝΕΙ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡ


Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΡΙΧΝΕΙ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Mετά την αποτυχία της διαμεσολαβητικής προσπάθειας του Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου o Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ρίχνει το προσωπικό του βάρος στην προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων των Πατριαρχείων Αντιοχείας και Ιεροσολύμων για την έριδα που προέκυψε για τη δικαιοδοσία του Κατάρ.

Προς τούτο προσκάλεσε για την Τετάρτη το απόγευμα τον Μακαριότατο Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννη ή εκπροσώπους του για να παραστούν σε συνάντηση με τον ίδιο για να εξευρεθεί λύση του προβλήματος.

Ο Παναγιότατος είναι φυσικό να αγωνιά για την έκβαση του προβλήματος αφού σε περίπτωση που δεν λυθεί το θέμα η σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα.

Ο Πατριάρχης Αντιοχείας είναι σαφής. Είτε θα γίνουν δεκτοί οι όροι του, είτε αν δεν γίνουν δεκτοί δεν θα παραστεί στη Σύνοδο στην Κρήτη ούτε και θα υπογράψει τις αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.

Άρα η στάση του θα προσκρούσει στην αρχή της ομοφωνίας βάσει της οποίας συμφωνήθηκε να λειτουργήσει η Αγία και Μεγάλη Συνοδος.

Θα εκπλαγούμε αν ο Πατριάρχης Αντιοχείας ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Παναγιότατου. Θεωρούμε λίαν απίθανο να δεχτεί να μεταβεί αυτοπροσώπως. Αν αποστείλει αντιπροσώπους του θα τηρήσουν άτεγκτη στάση επειδή γνωρίζουν ότι είναι σε θέση να εκβιάσουν. Για τον Οικουμενικό Πατριάρχη η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος σημαίνει το παν αφού με αυτήν επιδιώκει να δικαιώσει τους οικουμενιστικούς του ακροβατισμούς και τις αξιώσεις του για το πρωτείο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Επομένως είναι φυσικό να δέχεται τον εκβιασμό της Εκκλησίας της Αντιοχείας και να ασκεί στη συνέχεια με τη σειρά του πίεση στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων.

Η πιο πιθανή έκβαση της διαμάχης θα είναι να υποχωρήσει κατά κράτος -και μάλιστα με ταπεινωτικό τρόπο- το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Εκκλησία των Ιεροσολύμων, αλλιώς η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος θα βρίσκεται κυριολεκτικά υπό  την ομηρία του Πατριάρχη Αντιοχείας.

Ο π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ


Ο π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ
=====

Σέ όρθόδοξα πλαίσια κινεῖται καί ἡ σκέψη τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁ ὁποῖος διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Δημητρίου Κομνηνείου στό Στόμιο Λαρίσης, καί, κατά κοινή ὁμολογία, ἦταν ὀρθοδοξότατος στό φρόνημα, ἐμβριθής μελετητής τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ὁ καλύτερος καί πιστότατος ἑρμηνευτής καί ἀναλυτής της στόν 20ό αἰῶ. Ὁ π. Ἀθανάσιος σέ μιά ὁμιλία του τό 1991, ἑρμηνεύοντας τό 15ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἀναπτύσσει τά σχετικά μέ τήν Ἀποστολική Σύνοδο καί τήν συγκρίνει μέ τήν μέλλουσα Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ἔχει, ὅπως θά διαπιστώσουμε, καί πολλές ἀναφορές στόν ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς. 

Λέει, λοιπόν: «Ὁ σκοπὸς μιᾶς Συνόδου εἶναι νὰ φέρει τὴν εἰρήνη… Φημολογεῖται ἡ συγκρότηση μιᾶς Συνόδου Οἰκουμενικῆς, ἡ ὁποία θὰ γίνει στὶς μέρες μας… Ἐρωτοῦμε: τί θὰ περιέχει αὐτὴ ἡ Σύνοδος; Δηλαδὴ μὲ τί θὰ ἀσχοληθεῖ;…Ὅπως λέει ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, εἶναι χαρακτηριστικό, πὼς σὲ κάθε προσυνοδική ἐργασία, ποὺ γίνεται, αὐτῆς τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀλλάζουν καὶ τὰ πράγματα. Καὶ ἔτσι δὲν μένει κάτι σταθερό. Αὐτὸ βέβαια τὸ κατακρίνει ὁ π. Ἰουστῖνος. . .  

Εἶναι, ὅμως, καὶ κάτι ἄλλο. Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θὰ συγκαλέσουν τὴν Σύνοδο, ἢ ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ παρακαθίσουν στὴ Σύνοδο, ποιοί θὰ εἶναι; Οἱ Ἐπίσκοποι, ποὺ θὰ καθίσουν, γιὰ νὰ συζητήσουν τὰ θέματα τῆς Συνόδου, σὲ ποιά πνευματικὴ καταστάση βρίσκονται; Ὀρθοδοξοῦν ἢ δὲν ὀρθοδοξοῦν; 

Αὐτοὶ, λοιπὸν, οἱ ἄνθρωποι, ἅμα θὰ καθίσουν στὸ τραπέζι τῶν συζητήσεων, θὰ κινηθοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ; Εἶναι πολὺ σοβαρὰ πράγματα. Προσέξτε! Οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἔχουν ἤδη χαλκεύσει καὶ ἔχουν ἤδη πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν οἰκουμενιστικὲς θέσεις. Βεβαίως, εἶναι Οἰκουμενιστές! Δυστυχῶς, πλὴν ἐξαιρέσεων. Λοιπόν, στὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ποὺ ἔχουν ἐγκλωβίσει ἤδη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχει τὸ ἑξῆς σχέδιο: Νὰ ἐπέλθει ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Ὀρθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φάση.

Ἀλλὰ, δὲν σταματάει τὸ κακὸ ἐκεῖ. Ἔχουμε ἀκόμα μία φάση. Εἶναι ἡ φάση ἑνώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὰ τρία αὐτὰ (Ὀρθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμὸς καὶ Προτεσταντισμὸς), μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ὅλα αὐτὰ ἤδη ἔχουν μπεῖ σὲ δοκιμασία. Δηλ., ὅπως, ὅταν θέλουμε νὰ κάνουμε μία θεατρικὴ παράσταση, γίνεται μία δοκιμή καὶ δεύτερη καὶ Τρίτη, καί μετὰ γίνεται μία πρόβα τζενεράλε, μία γενικὴ πρόβα. Ὅλες αὐτὲς οἱ συναντήσεις, ποὺ γίνονται, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, καὶ ποὺ συμμετέχουν, δυστυχῶς, καὶ ὀρθόδοξοι, μὰ στὴν Εὐρώπη εἶναι, μὰ στὴν Ἀμερική, εἶναι καμώματα τῆς γενικῆς πρόβας. Νὰ δοῦν πῶς πάει τὸ πρᾶγμα. Ὥστε, λοιπὸν, τὸ μεθεπόμενο βῆμα εἶναι αὐτό. Εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Μὰ, σᾶς ἐρωτῶ: Τότε γιατί νὰ εἶμαι Χριστιανός; Καὶ ἂν λέμε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, τότε; Τότε τὸ κριτήριο δὲν εἶναι πιὰ ἡ σωτηρία. Ποιό θὰ εἶναι τὸ κριτήριο; Τὸ κριτήριο εἶναι κάτι ἄλλο. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι πολιτικό. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι κοινωνικὸ τὸ κριτήριο. Διότι, μὴν ξεχνᾶτε, οἱ σύγχρονοι ἡγέτες, οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες σὲ ὅλο τὸν κόσμο, τὴν θρησκεία τὴν βλέπουν σὰν ἕνα στοιχεῖο, μέ τό ὁποῖο μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπηρεάζει τὰ πλήθη, νὰ ἐπηρεάζει τοὺς λαούς.

Ἂν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, δὲν τούς ἐνδιαφέρει τὸ φαινόμενο, ποὺ λέμε σωτηρία, τοὺς εἶναι τελείως ἀδιάφορο. Θὰ ἔχουν ἐπιτύχει κάτι ἄλλο· τὴν λεγομένη παγκόσμια «εἰρήνη» καὶ τὴν παγκόσμια «ἀγάπη». Γι’ αὐτὸ πολὺ ὀρθά, ἐστάλη μήνυμα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Φλωρίνης (τόν μακαριστό Αὐγουστῖνο Καντιώτη). Ναί, εἶπε, ἀγάπη, ἀλλὰ «ἐν ἀληθείᾳ». Καὶ αὐτὸ τὸ «ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ» εἶναι φράσεις τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.

Θὰ ἔχουμε «εἰρήνη» στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο. Δὲν θὰ ἔχουμε πολέμους, θὰ ἔχουμε «ἀγάπη». Ἐκεῖ σταματᾶμε; Πέστε μου, πότε ἐμφανίστηκε μεγαλύτερη αἵρεση ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ, τὴν ὁποία σερβίρει, ἡ παναίρεση, κατὰ τὸν π. Ἰουστῖνο, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἀντιλαμβάνεστε; Δὲν ἔχουμε τὸ στοιχεῖο τῆς σωτηρίας, καὶ συνεπῶς ματαιοπονοῦμε. Κατεβάσαμε τὸν Χριστιανισμό, στὸ ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ.

Λοιπόν, αὐτὰ ποὺ λέμε, μὲ κύριο στοιχεῖο τήν μέλλουσα Σύνοδο, ξέρετε ὅτι ἀποτελοῦν ἕναν πειρασμὸ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως. Ναί, ἕνας πειρασμός. Αὐτὸς ὁ πειρασμός ξέρετε τί ἐπιδιώκει νὰ ἐπιτύχει; Καὶ γιατὶ εἶναι πειρασμός; Γιατὶ, θὰ προσπαθήσει νὰ ξεθωριάσει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ, ποὺ ὁ Ἄρειος δὲν τὰ κατάφερε, καὶ ἐκεῖ, ποὺ ὁ Μονοφυσιτισμὸς δὲν τὰ κατάφερε, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔβαλε μπροστὰ νὰ τὰ καταφέρει. Διότι, ὅταν ξεθωριάσουν καὶ τὸ ἀνθρώπινο καὶ τὸ θεῖο στοιχεῖο στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε τί ἔχουμε;

Αὐτὸς ὁ πειρασμὸς φαίνεται ὅτι θὰ εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς ἱστορίας. Πειρασμός δεινός, διότι εἶναι προφητευμένο. Τὸ προφητεύει ὁ Χριστός καὶ εἶναι στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἀκοῦστε τί λέει: «Ὅτι ἐτήρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ, τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης πειρᾶσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔρχομαι ταχύ, κράτει ὃ ἔχεις ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου». Ἐπειδὴ, λέγει, ἐσὺ φύλαξες (τήρησες) τὸν λόγο τῆς ὑπομονῆς Μου, καὶ Ἐγὼ θὰ σὲ φυλάξω. Ἐδῶ δηλ. ὁ λόγος τῆς ὑπομονῆς τοῦ Χριστοῦ τί εἶναι; Εἶναι ἡ ὑπομονὴ, ποὺ δίδει ὁ Χριστὸς σ’ὲκείνους, ποὺ πῆραν τὴν ἀποφάσι νὰ μείνουν κοντά στὸν ἀνόθετο Χριστό. Δηλ. σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ νὰ ἔχεις ὑπομονὴ καὶ να μὲ κρατᾶς ἐμένα τὸν Κύριο μέσα σὲ ἀντίξοες καταστάσεις. Ἐπειδὴ τήρησες, κι Ἐγὼ θὰ σὲ τηρήσω, θὰ σὲ φυλάξω. Ἀπὸ ποῦ θὰ σὲ φυλάξω; Ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης! Πολὺ μεγάλος πειρασμός. Ἀλλ’ «ἔρχομαι ταχύ», γρήγορα. Κράτα καλὰ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἔχεις, γιὰ νὰ μὴν πάρει κανεὶς τὸ στεφάνι τῆς τιμῆς σου καὶ τῆς δόξης σου.

Ἀλλὰ, προσέξτε ἐδῶ! Ποιός εἶναι ὁ πειρασμὸς αὐτός; Εἶναι γραμμένο. Ὁ πειρασμὸς αὐτός, ἀφοῦ θὰ καλύπτει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, δὲν θὰ εἶναι παρὰ ἡ μεγάλη νοθεία τῆς πίστεως στὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ πετύχει μόνο ὁ Οἰκουμενισμός, ἀφοῦ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμὸς κατ’ οὐσίαν προσβάλει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μέχρι νὰ τὸ ἐξαφανίσει. Ἀλλά, ἀφοῦ τήν ἐξαφάνιση τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Χριστοῦ θὰ τήν κάνει ὁ Ἀντίχριστος, τότε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; Εἶναι ἀντίχριστος μέθοδος, ἀντίχριστος τρόπος.

«Κράτει ὃ ἔχεις». Τί ἔχεις; Αὐτὸ, ποὺ ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ πίστη, ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα καὶ ἡ ὀρθὴ ὁμολογία. Τρία πράγματα. Ἡ ὀρθὴ πιστὴ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία γεννάει τὴν ὀρθὴ πνευματικότητα. 


Ἔτσι, οἱ πιστοί, ἀγαπητοί μου, ὅταν βλέπουν τέτοιες Συνόδους καὶ οἰκουμενιστές συνέδρους, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χαίρουν, ὅπως ἔχαιραν τότε οἱ παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου; «Ἐχάρησαν», λέγει. Εἶχαν τοὺς λόγους τους νὰ χαίρονται. Σήμερα δὲν ἔχουμε τοὺς λόγους μας νὰ χαιρόμαστε. Οἱ πιστοὶ χαίρονται μόνο γιὰ ὅ,τι εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Μόνο τότε χαίρονται»!

ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΟΧΙ ΕΙΣ ΣΧΙΣΜΑΤΑ


ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΟΧΙ ΕΙΣ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

Του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη
=====

Μέ προσδοκίες καί προετοιμασίες πενήντα ἐτῶν συνέρχεται ή λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος», πού, ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε, δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά ὀνομασθῆ Οἰκουμενική. Ἄν ἐπρόκειτο περί Οἱκουμενικῆς, θά ἔπρεπε νά κληθοῦν ὅλοι οἱ ἀνά τόν κόσμο ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, πού ἀσκοῦν οὐσιαστική διαποίμανσι λαοῦ. Κάτι τέτοιο δέν ἔγινε. Καί ἑπομένως ἡ συγκροτουμένη Σύνοδος φαίνεται νά ἔχη τήν αὐτοσυνειδησία ἁπλῶς μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου.

• Ἀλλ’ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει τί χρειάζονται τόσο μεγάλες ἀντιπροσωπεῖες ἀπό τίς κατά τόπους Ἐκκλησίες; Ἄν ἀνάλογες μέ τήν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (40 πρόσωπα!) εἶναι καί οἱ ἀντιπροσωπεῖες τῶν ἄλλων αὑτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, φαντάζεσθε τά προβλήματα (χωροταξικό, ἐπικοινωνιακό, οἰκονομικό κ.ά.);

• Ἄν, ὅπως ἐγράφη, ἡ ὑπόθεσις τῆς «Μεγάλης Συνόδου» θά στοιχίση 70.000.000 ευρώ, ἀντιλαμβάνεσθε τόν σκανδαλισμό τοῦ φτωχοῦ λαοῦ μας, σέ ἡμερες τρομερῆς οἰκονομικῆς κρίσεως;

• Ὁ «ντόρος» γύρω ἀπό τή «Μεγάλη Σύνοδο» δίνει ἐκ πρώτης ὄψεως τήν ἐντύπωσι, ὅτι θ’ ἀσχοληθῆ μέ σπουδαῖα θέματα. Ἀλλ’, ὅπως εἴπαμε, θέμα πίστεως οὐδέν! Δέν πρόκειται ν’ ἀσχοληθῆ μέ τούς κινδύνους γιά τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα ἀπό τούς πάσης φύσεως αἰρετικούς καί ἀθέους, οἱ ὁποῖοι σχεδόν ἀνενόχλητοι πριονίζουν τό δένδρο τῆς Ὀρθοδοξίας.

• Θέματα, ὅπως ὁ γάμος καί ἡ νηστεία, πού ἀναφέρονται στήν ἡμερησία διάταξι, εἶναι ἤδη λυμένα ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Καί θεωρεῖται δεδομένο, ὅτι μία Σύνοδος, Οἰκουμενική ἤ μή, δέν μπορεῖ ν’ ἀλλάξη «ὅρια», πού οἱ Πατέρες προηγουμένων Συνόδων ἔθεσαν.

Πολλοί φοβοῦνται, ὅτι ὅσον ἀφορᾶ στό γάμο, δέν πρόκειται νά γίνη κάτι οὐσιῶδες γιά τή διάσωσι τοῦ θεσμοῦ του. Ὀρθῶς ἐγράφη, ὅτι «τό εὐαγγέλιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας δέν παγιδεύεται νά συζητάη οὐτοπίες. Φωτίζει ὅμως τή διαφορά τῆς σύμβασης ἀπό τό μυστήριο». Σήμερα στόν ὀρθόδοξο χῶρο, καί δή στόν τόπο μας, τό μυστήριο τοῦ Γάμου τό ὑποκατέστησαν ἕνα «σύμφωνο», μία «σύμβασις», μία «ύπογραφή ἑνός δημάρχου», ἕνα «συμβόλαιο»!

Θά καταδικάση ἡ «Μεγάλη Σύνοδος» τούς δράστες τῆς διακωμωδήσεως τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου; Θά μπορῆ π.χ. νά θεωρῆται μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἕνας δημοτικός ἄρχοντας, πού... «εὐλογεῖ» «πολιτικό γάμο»; Κατά τόπους Σύνοδοι ἔχουν καταδικάσει τόν «πολιτικό γάμο» ὡς πορνογαμία. Θά γίνη ὅμως αὐτό καί πανορθοδόξως; Θ’ ἀσχοληθῆ ἡ «Σύνοδος», ὅπως προτείνει καί ὁ Μητρ. N. Σμύρνης Συμεών, καί μέ τό «Σύμφωνο συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων»; Καίρια ἐρωτήματα.

• Καί ὅσον ἀφορᾶ στό θέμα τῆς νηστείας, ἆραγε «ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καί ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον» (διατύπωσις ἡμερησίας διατάξεως), δέν εἶναι δεδομένα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες; Τώρα θά πληροφορηθοῦμε τή σπουδαιότητα τῆς νηστείας καί τό πῶς τηρεῖται ἀπό τούς πιστούς, ἄλλοτε κατ’ ἀκρίβειαν καί ἄλλοτε κατ’ οἰκονομίαν;

• Πολύ φοβούμεθα τόν κίνδυνο νέων διενέξεων, νέων διασπάσεων, ἀκόμη καί νέων σχισμάτων. Ἄλλωστε τά ζητήματα τῶν λεγομένων «κρατικῶν Ἐκκλησιῶν» καί τοῦ «ἐθνοφυλετισμοῦ» ἐγκρύπτουν κινδύνους γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.


Ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, πού ὡρίσθηκε ὡς ἔναρξις τῶν ἐργασιῶν τῆς «Μεγάλης Συνόδου», εἶναι ἡμέρα ἁγιοπνευματικοῦ φωτισμοῦ καί ἑνότητας. Καί τά δύο ὁλόθερμα εὐχόμεθα ὡς μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας (τῆς Ὀρθοδοξίας).

ΤΑ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΑ ΔΩΡΑ



ΤΑ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΑ ΔΩΡΑ

Του Στέλιου Παπαντωνίου
=====

Τα προηγιασμένα δώρα
Τυλιγμένα σε σύγνεφο μαβί
θυμιάματος ευώδους
Κατευθύνουν υποβλητικά την προσευχή
Σε ήχο πλάγιο πρώτο
Με τα Προς Κύριον αναγνώσματα
Τα Μαρτυρικά και τις Προφητείες
Ενώ ο ιερεύς ευλογεί στο Κέλευσον
Επιβεβαιώνοντας τους αμαρτωλούς εμάς
Για το θείο φωτισμό.

Οι δυνάμεις των ουρανών συν ημίν
Αοράτως λατρεύουσιν εν αρρήτω σιγή
Κι εσύ μόνος, Κύριε,
Στη μεγάλη ευσπλαχνία σου
Πάντα μαζί με μας τους αμαρτωλούς
Μαζί και στο νάρθηκα
Με τις φωλιές των χελιδονιών
Τη μεγάλη φωλιά των ανθρώπων.

ΠΗΓΗ:


ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ;


Συνέντευξη του Καθηγητή κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

Ποιός εἶναι τελικά ὁ σκοπός τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου;
________

Δημοσιογράφος: Καί εἶναι πραγματικά διαφορά, πού ὅταν τήν προσέξουμε λίγο, ὅπως λέγετε κι ἐσεῖς, μᾶς δίνει τίς ἀπαντήσεις καί μᾶς ξεχωρίζει πλήρως τά πράγματα. Μέ ὅλα αὐτά, πού σᾶς ἀκοῦμε, κύριε Καθηγητά, νά μᾶς λέτε, εἶναι ἀναπόφευκτο τό ἐρώτημα, πού γεννᾶται: Ποιός εἶναι ὁ σκοπός, τελικά, τῆς συγκλήσεως αὐτῆς τῆς Συνόδου; Πολύ δέ περισσότερο, ὅταν, ὅπως διαβάσαμε, μόνον ἡ ἔναρξη καί ἡ λήξη, οἱ δύο αὐτές πανηγυρικές συνεδριάσεις, θά εἶναι ἀνοικτές, ἐνῶ ὅλες οἱ ἄλλες θά εἶναι κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, λές καί τά θέματα, πού θά συζητηθοῦν, εἶναι ἑπτασφράγιστα μυστικά καί δέν ἐπηρεάζουν κανέναν. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε κάτι ἐπ’ αὐτοῦ;

Καθηγητής: Ναί, ἀσφαλῶς καί θά μπορούσαμε νά ποῦμε, καί μᾶλλον νά ὑπενθυμίσω κάτι, πού ἤδη ἔχω πεῖ: Ἡ γνώμη μου γιά τόν σκοπό συγκλήσεως αὐτῆς τῆς Συνόδου συμπυκνώνεται στήν ἀποτίμηση, πού καταθέτω στήν πρώτη μου Ἐπιστολή πρός τήν Ἱεραρχία. Νά σᾶς τήν διαβάσω πάλι, γιατί εἶναι μέ τρόπο ἔτσι συνοπτικό γραμμένο. «Οἱ ἐμπνευστές λοιπόν καί συντάκτες τοῦ συγκεκριμένου κειμένου ἐπιχειροῦν σέ τελευταία ἀνάλυση μιά θεσμική νομιμοποίηση τοῦ Χριστιανικοῦ Συγκρητισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ μέ μιά ἀπόφαση Πανορθοδόξου Συνόδου». Τί σημαίνει αὐτό; Δηλαδή, τί θέλω νά πῶ; Γι’ αὐτό γίνεται αὐτή ἡ Σύνοδος, γιά νά νομιμοποιήσει τόν Οἰκουμενισμό. Θά τό ἀντιστρέψω ἐγώ, γιατί κατά τήν ἄποψή μου ἔπρεπε, ἄργησε κιόλας, νά γίνει αὐτή ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ἤ μιά Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἀλλ’ ὡς θεματολογία της, κατεξοχήν, θά ἔπρεπε νά ἔχει τήν καταδίκη τοῦ Συγκρητισμοῦ, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἴτε εἶναι Ὀρθοδόξων Οἰκουμενισμός εἴτε εἶναι Οἰκουμενισμός Δυτικοῦ τύπου. Σέ τελευταία ἀνάλυση, ὁ κοινός παρονομαστής εἶναι ἡ σχετικοποίηση τῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Καί εἶναι πραγματικά περίεργο γιά μένα, πῶς νά σᾶς τό πῶ, ἡ λέξη πού μοῦ βγαίνει εἶναι θράσος, νά τίθεται τέτοιο θέμα πρός ἐπικύρωση, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ἔλθει αὐτό τό θέμα μόνο πρός καταδίκη. Ἐπειδή ταλανίζει ἕναν αἰῶνα ἤδη τήν Ἐκκλησία μας καί κινδυνεύουμε νά χάνουμε πάρα πολλούς πιστούς μέσα σ’ αὐτήν τήν σχετικοποίηση τῶν πάντων, ἡ ὁποία γίνεται βέβαια στό πλαίσιο τῆς παγκοσμιοποίησης. Γιά νά κυριαρχήσει ἡ παγκοσμιοποίηση σέ ὅλα τά ἐπίπεδα -οἰκονομικό, κοινωνικό, πολιτικό κ.τ.λ- πρέπει νά ἐπικρατήσει καί στή θρησκεία. Καί τό πρῶτο βῆμα αὐτή τή στιγμή εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός ὁ χριστιανικός. Δηλαδή, νά τά βροῦμε μέ ἕνα minimum δογματικό -ἄν καί δέν μπορεῖ νά γίνονται, ὅπως ἔλεγε καί ὁ ἅγιος Παϊσιος, ἐκπτώσεις στό δόγμα. Νά κάνουμε, δηλαδή, κάποιες παραχωρήσεις, προκειμένου νά συμφωνήσουμε, νά νομιμοποιηθεῖ αὐτή ἡ παρουσία, διαμυστηριακά ὅμως, σάν νά εἴμαστε ἕνα οἱ χριστιανοί, εἴτε Ὀρθόδοξοι εἴτε Ρωμαιοκαθολικοί εἴτε Προτεστάντες. Καί σ’ ἕνα δεύτερο πλάνο, πού ἤδη κυοφορεῖται μέσω τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, μέ τίς μονοθεϊστικές λεγόμενες θρησκεῖες, δηλαδή τόν Ἰουδαϊσμό καί τό Ἰσλάμ.

Τό δεύτερο πλάνο εἶναι αὐτό, ὅπου -σημειωτέον- ἀποφασιστικό ρόλο ἔχει, καί φαίνεται αὐτό ἤδη, ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖος θά εἶναι ὁ ἡγέτης, γιατί ἕναν θά πρέπει νά ἔχει ἡ παγκοσμιοποίηση, δέν θά συναλλάσσεται μέ πολλούς. Καί βλέπει κανείς διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτό τό πρᾶγμα. Σᾶς ὑπενθυμίζω τό Κοινό Κείμενο τῆς Ραβέννας, τό ὁποῖο προσυπογράψαμε, πού κάνει λόγο τόσο πολύ γιά τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα, πῶς πρέπει νά νοηθεῖ, καί πού, σέ τελευταία ἀνάλυση, φαίνεται νά εἰσηγεῖται, νά τό ἀποδεχθοῦμε ἐμεῖς. Ἀλλά κι ἄν ἀκόμα δέν τό ἀποδεχτοῦμε αὐτό πρός τό παρόν, θά πρέπει νά ἔχουμε Πρῶτο, γιατί ἄν δέν ἔχουμε Πρῶτο, κινδυνεύει ἡ ἑνότητά μας, ὅπως μᾶς λέει τό Κείμενο τόσο σαφῶς καί ἀθεολόγητα. Νά ἔχουμε δηλαδή τόν Πρῶτον ἄνευ ἴσων. Αὐτό εἶναι φρικτό. Ποιοί εἶναι οἱ ἴσοι, ἤ μᾶλλον οἱ ὑποτιθέμενοι μή ἴσοι, κατ’ αὐτούς πού τό εἰσηγοῦνται; Οἱ ἄλλοι Ἐπίσκοποι.

Κι αὐτό τό βλέπουμε στήν ἱστορία αὐτῆς τῆς ἐξέλιξης, γιά νά φτάσουμε σ’ αὐτήν τήν Σύνοδο. Γνωρίζουμε πολύ καλά τίς ὅποιες συζητήσεις ἔγιναν σέ κάποιο βαθμό, προκειμένου νά υἱοθετηθοῦν Δίπτυχα ἤ ὄχι, καί ἄλλα πού δέν πέρασαν τελικά. Κι αὐτά εἶχαν ἕναν ἅξονα, πού λεγόταν Πρωτεῖο, τό ὁποῖο εἶναι τελείως ἀδιανόητο γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιατί σ’ Αὐτήν ὑπάρχουν μόνο «πρεσβεῖα τιμῆς», τίποτε ἄλλο. Ἀλλά τό Πρωτεῖο, κοσμικά θεωρούμενο, χρειάζεται νά τό ἔχει δυστυχῶς καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως νομίζουν οἱ ἐμπνευστές αὐτοῦ τοῦ  Κειμένου. Καί αὐτό τό πρᾶγμα φάνηκε καί στή διοργάνωση αὐτῆς τῆς Συνόδου· καί ὑπάρχει πολλή γκρίνια καί πολλές ἀμφισβητήσεις γι’ αὐτό τό θέμα. Σᾶς λέω, ἁπλῶς, ὅτι δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο στή συγκυρία αὐτή, ὅτι θέλουν ἕναν Οἰκουμενισμό χριστιανικό μέ ἡγέτη τελικά τόν Πάπα, πού δέν τόν ἀμφισβητεῖ, ὅπως φαίνεται, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, παρά τίς ὅποιες δογματικές ἀποκλίσεις, καί στή συνέχεια ἕναν Οἰκουμενισμό τῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν, μέ ἀπώτερο στόχο τόν Οἰκουμενισμό ὅλων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου.

Εἶναι φαντασίες αὐτά, πού λέω; Ὄχι. Εἶναι πράξεις ἱστορικές. Ἐμφανίζεται πάλι ὁ Πάπας, νά «καπελώνει» καί αὐτήν τήν ἐκδήλωση τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς προσευχῆς. Θυμηθεῖτε Ἀσίζη κ.τ.λ., ὅπου καί εἰδωλολάτρες ἀκόμη, ἄνθρωποι, πού σαφῶς ὁμολογοῦν τό σατανᾶ καί τά ἀκάθαρτα πνεύματα, συμπροσεύχονται, πρᾶγμα πού εἶναι καταδικαστέο ἀπό Κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί μέ παρουσία ὀρθοδόξων μάλιστα. Αὐτά δέν πρέπει νά μᾶς ἀφήνουν ἀδιάφορους, ὡς πρός τή σκοπιμότητα τοῦ ἄξονα, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ σέ μία πανθρησκεία, ὅπου ἕνας θά εἶναι ἡγέτης, δηλαδή ὁ Πάπας. Καί αὐτό θά εἶναι τότε διαχειρίσιμο, ὡς φαινόμενο θρησκευτικό, στό πλαίσιο μιᾶς παγκοσμιοποιημένης ἠλεκτρονικά κατευθυνομένης κοινωνίας μέ τή γνωστή Παγκόσμια Διακυβέρνηση, ὅπως λέγεται, ὅπου θά εἶναι ἕνα κέντρο καί γιά τά οἰκονομικά καί γιά τά ἐθνικά καί τά λοιπά. Ἄρα, εἶναι ἕνα ὅραμα, τό ὁποῖο πρίν ἀπό μερικά χρόνια, ἴσως, νά μήν μποροῦσε κανείς νά τό ἀποδεχτεῖ. Τώρα ὅμως εἶναι αἰσθητό, τό καταλαβαίνουμε.

Ἔτσι, λοιπόν, αὐτήν τήν Σύνοδο θά πρέπει νά τήν συσχετίσουμε μέ αὐτήν τήν κατεύθυνση. Καί τό λέω αὐτό καθαρά ἐπιστημονικά. Ὅταν βλέπω, δηλαδή, νά ζητᾶ μία Πανορθόδοξη Σύνοδος τή νομιμοποίηση τῶν λεγομένων ἐκκλησιῶν αὐτῶν ὡς Ἐκκλησία, αὐτό καί μόνο ἀντίκειται σέ Ὅρο τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δηλαδή στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅπου λέγεται, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία. Ἀλλά, ἄν εἶναι Μία, δέν μπορεῖ νά εἶναι πολλές μέ διαφορετικά δόγματα κ.τ.λ. Ἄρα, τί κάνουμε; Τήν πρώτη ἀπόκλιση ἀπό τό Σύμβολο. Αὐτό εἶναι ἕνα ἁπλό πρᾶγμα, πού μπορεῖ κανείς νά τό κάνει; Ὄχι. Ὅποιος τό κάνει, λένε οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, αὐτός νά καταδικάζεται καί νά ἐκπίπτει ἀπό τήν Ἐκκλησία καί νά καθαιρεῖται, ἄν εἶναι κληρικός. Καί τό ἐπαναλαμβάνουν αὐτό ὅλες οἱ Σύνοδοι, μέχρι καί τήν ἑβδόμη. Πρᾶγμα πού σημαίνει, ὅτι, εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀναγνωριστεῖ ἡ πίστη τῶν προηγουμένων Συνόδων, ἡ ὁποία καταδικάζει αὐτά τά πράγματα, πού εἰσηγεῖται αὐτή ἡ Σύνοδος.

Γι’ αὐτό τό «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι» εἶναι πολύ πρακτικό. Δηλαδή, ὅταν θά ποῦμε, ὅτι ἀποδεχόμαστε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία, σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι διηρημένη, ὅτι ἔχει τήν ἑνότητά της δεδομένη ἀπό τόν Θεό. Αὐτό εἶναι τό «ἵνα ὦσιν ἕν», καί αὐτό πραγματώνεται σέ προσωπικό καί εὐρύτερα κοινωνικό ἐπίπεδο, μέσα στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας, διά τοῦ ἐνεργοποιημένου Πνεύματος. Δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία Μία, ἐπειδή ἔχουμε ἁπλῶς βαπτιστεῖ. Δέν εἴμαστε κι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἕνα, ὅταν αὐτό τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, τό ὁποῖο λάβαμε, δέν τό ἔχουμε ἐνεργοποιήσει μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, ὥστε νά ἔχουμε τήν κοινή ἄκτιστη δόξα. Γιατί ὁ Χριστός, στήν ἀρχιερατική Του προσευχή, δέν εἶπε αὐτονομημένα «ἵνα ὦσιν ἕν», δηλαδή, ἐγώ σᾶς δίνω αὐτήν τήν εὐχή, ἀλλά «τήν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς ἵνα ὦσιν ἕν, καθώς ἡμεῖς» (ὁ Πατέρας δηλαδή μέ τόν Υἱό). Ἄρα, ἡ ἄκτιστη αὐτή δόξα, πού ἔχουν ὁ Πατέρας μέ τόν Υἱό, πού δέν τήν δέχονται ὡς ἄκτιστη οἱ Δυτικοί, ὅταν εἶναι ἐνεργοποιημένη μεταξύ μας -γι’ αὐτό προσεύχεται ὁ Χριστός, νά τηρήσουμε τίς προδιαγραφές αὐτές, πού εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν- τότε θά εἶναι βιωματική πραγματικότητα.


Ἄν ἑπομένως ἐμεῖς ἐκ προοιμίου, δογματικῶς, ἀρνούμαστε αὐτήν τήν ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας καί βάζουμε στήν Ἐκκλησία ἄλλους, πού δέν ὁμολογοῦνε αὐτήν τή Χάρη, ἡ ὁποία εἶναι ἐκεῖνο τό μέσο, ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ τή λέξη μέσο, πού μᾶς ἑνοποιεῖ μεταξύ μας, ἀκυρώνουμε τήν ἴδια τήν ἑνότητά μας. Γιατί ἡ ἄκτιστη θεία δόξα μᾶς ἑνοποιεῖ μέ τόν ἴδιο τό Θεό, μέ τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, καί ἔτσι γινόμαστε ἕνα Πνεῦμα πρῶτα μέ τό Θεό καί μετά γινόμαστε ἐξαιτίας αὐτοῦ ἕνα σῶμα ἐκκλησιαστικό μεταξύ μας. Ἄλλωστε, καί ὡς Ὀρθόδοξοι, δέν γινόμαστε ἕνα μεταξύ μας, ἐπειδή βαπτιζόμαστε, γιατί δέν ἐνεργεῖ ἔτσι μηχανιστικά αὐτό τό Πνεῦμα, παρά ὅταν ἔχει καί τή συγκατάθεση τοῦ αὐτεξουσίου μας. Κι ὅταν λέμε συγκατάθεση τοῦ αὐτεξουσίου, ἐννοοῦμε τήρηση ἐντολῶν. Κι ὅταν λέμε τήρηση ἐντολῶν, ἐννοοῦμε κατεξοχήν αὐτῶν πού ὅρισε, διευκρίνισε δηλαδή ἡ Ἐκκλησία ὡς δογματικούς Ὅρους. Ὅταν παραβαίνουμε, λοιπόν, τόν δογματικό Ὅρο, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία, καί αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἀμέσως εἴμαστε τό λιγότερο μετέωροι, γιά νά μήν πῶ τίποτε περισσότερο, πού μπορεῖ ὁ καθένας μας νά σκεφτεῖ. Ἔτσι, λοιπόν, τά πράγματα εἶναι ἐξαιρετικά σοβαρά. Εἶναι μιά ὑπόθεση αὐτή ἡ Σύνοδος, ἡ ὁποία πρέπει πολύ νά μᾶς ἀπασχολήσει, καί ἴσως πρέπει νά ποῦμε καί ποιά θά πρέπει νά εἶναι ἡ στάση μας, γιατί τό θέμα δέν εἶναι ἁπλῶς νά ἀκούσουμε, ἀλλά καί ὡς ἁπλοί πιστοί τί καλούμεθα νά κάνουμε.

ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ ΑΓΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ


ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ ΑΓΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού
=====

Σε λίαν ενδιαφέρουσα εισήγηση στην Θεολογική και Επιστημονική Ημερίδα για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο στις 23.3. τρέχοντος έτους, ο Σεβ. Γλυφάδας κ. Παύλος (υπό τον τίτλο «Ερωτήματα περί την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον») εξέθεσε τις θέσεις του για το κεφαλαιώδες αυτό ζήτημα. Μεταξύ άλλων παρουσίασε την γνώμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιουστίνου του νέου Ομολογητού (Ποποβιτς), ο οποίος είχε εκφράσει  αντίθεση για τη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου, σε επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Σερβίας. Έγραφε μεταξύ άλλων ο Άγιος: «Εάν τα σύγχρονα προβλήματα δεν λύωνται με τον Θεάνθρωπον και κατά τον θεανθρώπινον, αποστολικόν και αγιοπατερικόν τρόπον είναι αδύνατον να λυθούν ορθοδόξως και θεαρέστως». 

Είναι φανερό πως σήμερα επιβεβαιώνεται η θέση του Αγίου, με τρόπον που είναι ορατός ακόμη και στον εκ γενετής τυφλό. Όταν αναγνώσει κάποιος το διαβόητο κείμενο της Συνάξεως των Προκαθημένων που αναφέρεται στις Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον δεν χρειάζεται καν να σκεφθεί, ούτε να προβληματισθεί, αν ο Άγιος έχει δίκαιο. 

Από του αιώνος ουκ ηκούσθη ότι οι αιρετικοί (Παπικοί, Προτεστάντες όλων των αποχρώσεων, Μονοφυσίτες και λοιποί), με μια μεταμόρφωση που θα έκανε τον Οβίδιο να κιτρινίσει από ζήλεια, έγιναν «Εκκλησίες»;!!! 

Μάλιστα οι συντάκτες του ως άνω άρθρου 6, παραθεωρώντας, ενσυνειδήτως και επι σκοπώ, τους ιερούς κανόνες ήλθαν να μας πουν τούτο το πρωτοφανές, καινοφανές και εξωφρενικό: Ο 7ος κανόνας της Β΄ Οικουμενικής  Συνόδου κι ο 95ος κανόνας της Έκτης Οικουμενικής αναγνωρίζουν το «βάπτισμα» των αιρετικών και (φυσικώ τω τρόπω) και τα «μυστήρια» τους!!! Ήδη η εξαίρετη εισήγηση του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου αποτελεί πληρωμένη απάντηση στους συντάκτες του ανωτέρω άρθρου 6. 

Διακρίνει κανείς οτιδήποτε το θεανθρώπινον, αποστολικόν ή αγιοπατερικόν σ’ όλα αυτά; Η Εκκλησία της Σερβίας πώς αντικρύζει αυτή την εκτροπή από τον θεανθρώπινο, αποστολικό και αγιοπατερικό τρόπο για τον οποίο ομιλεί ο Άγιος Ιουστίνος; Τοιουτοτρόπως θα λυθούν τα προβλήματα της Εκκλησίας ορθόδοξως και θεαρέστως;

Tuesday, March 29, 2016

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ π. ΣΑΡΑΝΤΗ ΣΑΡΑΝΤΗ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ


ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ π. ΣΑΡΑΝΤΗ ΣΑΡΑΝΤΗ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Ο π. Σαράντης Σαράντης είναι -ως γνωστόν- από πεποίθηση και ιδιοσυγκρασία ένας χαμηλών τόνων παραδοσιακός κληρικός. Είναι πιστός άχρι θανάτου στην παράδοση της Εκκλησίας αλλά ο λόγος και η παρουσία του διακρίνονται από χαρακτηριστική μετριοπάθεια και νηφαλιότητα.

Παρόλα αυτά στη θαυμάσια εισήγησή του στην Ημερίδα για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής: 

“Οἱ Σεβ. Μητροπολῖτες μας ἄς μή μᾶς προδώσουν καί ἄς μή μᾶς ἀφήσουν, κληρικούς καί λαϊκούς, στά στόματα τῶν λύκων τῆς ἀρειανικῆς παναιρέσεως τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ νεοταξικοῦ παπισμοῦ καί τοῦ πανθρησκειακοῦ χαώδους προτεσταντισμοῦ τοῦ ΠΣΕ.  Εὐλαβῶς καί ἱκετευτικῶς ἀσπαζόμαστε τούς τιμίους πόδας τῶν Σεβ. ἀρχιερέων μας καί τούς παρακαλοῦμε νά ἵστανται ἄγρυπνοι φρουροί τῆς μοναδικῆς ἁγιωτάτης ὀρθοδόξου ἀληθείας καί πίστεως γιά νά μποροῦμε ὅλοι μας, ὅλο τό ἱερό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, νά χριστοκαταξιώνουμε τήν καθημερινότητά μας καί νά βηματίζουμε σταθερά πρός τήν θριαμβεύουσα Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Οἱ πολιτικοί μας μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἄβυσσο τῆς καταστροφῆς, οἱ πνευματικοί Πατέρες μας, οἱ Σεβ. Μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄς μᾶς κρατήσουν στήν θειότατη ἄβυσσο τοῦ ἐν Τριάδι ἐλέους.

Κλείνοντας ταπεινῶς φρονοῦμε τά κάτωθι.
Μακάρι νά δώσει ὁ ἐν Τριάδι Θεός νά μή συρθοῦμε  σέ τετελεσμένα γεγονότα, σέ συγχρωτισμούς καί ἐναγκαλισμούς μέ ὅλα τά εἴδη τῶν αἱρετικῶν.

Τό βέβαιο εἶναι ὅτι, ὅπως ἔχουν προγραμματισθεῖ τά τῆς Συνόδου, οἱ ἐναγκαλισμοί, τά χαμόγελα καί οἱ ἀγαπολογίες θά ἐντυπωσιάσουν πάντας ἀνά τήν οἰκουμένη.

Ἄν οἱ Σεβασμιώτατοί μας ὑποκύψουν καί ὑπογράψουν μέ τήν τιμία χείρα τους προσφορά ἐκκλησιαστικότητας στούς παναιρετικούς, πῶς θά ἀσπαζόμαστε τό χέρι τους;  Πῶς θά μνημονεύουμε τό ὄνομά τους;
Μακάρι ποτέ νά μήν πραγματοποιηθεῖ μιά τέτοια Σύνοδος.”

Ας ληφθεί από όλους πολύ σοβαρά υπόψη η έκκληση του π. Σαράντη και η προειδοποίησή του για το τι ήθελε συμβεί αν παρ’ ελπίδα η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος προσδώσει εκκλησιαστικότητα στους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες.

Αν μετριοπαθής κληρικός όπως ο π. Σαράντης απευθύνει αυτή την έκκληση-προειδοποίηση καλόν είναι να αντιληφθούν όλοι ότι κλήρος, μοναχισμός και λαικοί δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια αν η Πανορθόδοξη Σύνοδος υιοθετήσει αιρετική εκκλησιολογία.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ*


Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ*

Του Αρχιμ. Σαράντη Σαράντου
=====

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Θά ἔπρεπε νά ἀρχίζαμε τήν εἰσήγησή μας ἀπό τό θέμα τῶν ἑτεροδόξων παρατηρητῶν πού εἶναι προσκεκλημένοι στήν Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ἡ παρουσία αἱρετικῶν παρατηρητῶν ἤ ἑτεροδοξων παπικῶν ἤ τοῦ ΠΣΕ, αὐτομάτως ἀκυρώνει τήν ἁγιότητά της, γιατί οὐδέποτε στήν ἱστορία τῶν ἁγίων καί Μεγάλων Συνόδων δέν ὑπῆρχαν παρατηρητές.  Ἀλλά καί ἄν ὑπῆρχαν, ἡ παρουσία τους ἦταν a priori ὁριοθετημένη ὡς αἱρετικῶν, κατά τῆς πλάνης τῶν ὁποίων ἐπιχειρηματολογοῦσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, μέ σκοπό νά ἐπιστρέψουν οἱ πλανηθέντες αἱρετικοί ἐκ τῆς πλάνης πρός τό φῶς τῆς Ὀρθοδόξου ἀληθείας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.  

Σήμερα πρυτανεύει ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Οἱ προσκεκλημένοι παρατηρητές δέν θά παρίστανται ὡς αἱρετικοί ἀλλά ὡς ἰσότιμα μέλη, τά ὁποῖα  ἀνήκουν σέ ἄλλο κλάδο τοῦ ἑνιαίου κορμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖτες μας, τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θά πρέπει νά προσέξουν πολύ καλά πῶς θά προσφωνηθοῦν οἱ αἱρετικοί ἑτερόδοξοι παρατηρητές. Μέ ποιό τρόπο καί μέ ποιό χαιρετισμό; Μέ ποιό κείμενο; Μέ ποιό τρόπο θά ἀπαντήσουν οἱ παρατηρητές; Μέ εἰσήγηση ἤ μέ παπική ἄνωθεν φιλόφρονα ἐπιστολή τοῦ «Ἁγίου Πατέρα»; Ὅπως πάντως καί ἄν φραστικά προσφωνηθοῦν, ὅπως πάντως καί ἄν ἀπαντήσουν οἱ παρατηρητές, τό Ὀρθόδοξο κείμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν θά πρέπει νά ἐπιτρέψει νά ἐπικυρωθεῖ ἡ νέα Ἐκκλησιολογία  τῶν κλάδων τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ἀλλά μέ ἁγιοπνευματική νοοτροπία καί σαφέστατη Ὀρθόδοξη φρασεολογία ἤ ὁρολογία νά μή ἀναμιχθοῦν τά ἄμικτα, ὥστε νά μή διατυμπανισθεῖ ἀπό τά ΜΜΕ ὅτι ἐπί τέλους φθάσαμε νά εἶναι ὅλοι οἱ χριστιανοί ἑνωμένοι καί νά συναποτελοῦν τό ἑνιαῖο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μή ξεχνᾶμε τόν ἔνθεο Τιτάνα τῆς Ἐκκλησίας, τόν Ἱερό Φώτιο, πού ἔλεγε καλύτερα χωρισμένοι ἀπ’ αὐτούς καί μαζί μέ τό ἄκτιστο Φῶς τοῦ Χριστοῦ, παρά ἑνωμένοι μέ τό πηχτό σκότος τῆς Δυτικῆς αἱρέσεως.

Ἤδη ἔχουν προηγηθεῖ κείμενα διαφόρων «Πατριαρχικῶν» πού θεωροῦν ὡς μία καί ἑνιαία Ἐκκλησία τήν Ὀρθόδοξη, μαζί μέ τόν παπισμό καί τόν προτεσταντισμό. Δεδομένου μάλιστα τοῦ γεγονότος ὅτι ἤδη εἶναι προσκεκλημένοι στήν «Ἁγία» καί Μεγάλη Σύνοδο παρατηρητές ἑτερόδοξοι, αὐτό σημαίνει, ὅτι ἀνετότατα μπορεῖ νά προσφωνηθοῦν μέ τούς «ἐκκλησιαστικούς» βαθμούς τους καί Συνοδικῶς νά νομιμοποιηθοῦν ὡς μέλη καί ὡς βαθμοφόροι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Μέ μία εἰκόνα τῆς τηλεοράσεως μέσα ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ Ἠρακλείου, ὅπου κατά τή μεγαλώνυμο ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς θά παρίστανται ἅπαντες οἱ προσκεκλημένοι αἱρετικοί στήν περίλαμπρη ὀρθόδοξη Θεία Λειτουργία, θά σαρωθεῖ ὁλόκληρη ἡ δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας καί θά ἰσοπεδωθοῦν συλλήβδην ἅπαντα τά πιστεύματά μας. 

Ἡ μέλλουσα «Ἅγία» καί Μεγάλη Σύνοδος εἶναι ἀδιανόητο νά ἀναμείξει τά ἄμεικτα, δηλαδή τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησία μας μέ τήν αἱρετική ἐπίδραση τῶν παπικῶν παρατηρητῶν. 


*Απόσπασμα από Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα τῆς 23ης Μαρτίου 2016 στό Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας μέ θέμα «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» (Μεγάλη προετοιμασία χωρίς προσδοκίες).