ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΣΕ ΑΔΡΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΣΕ ΑΔΡΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Η δίκη του Χριστού ακολούθησε τη σύλληψή του στο κήπο της Γεθσημανή τις πρωινές ώρες της Μεγάλης Παρασκευής. Στημένη δίκη, ψευδομάρτυρες και εκτέλεση προειλημμένης θανατικής απόφασης του Μεγάλου  Συνεδρίου των Ιουδαίων. Ξημερώματα της Μ. Παρασκευής ο Χριστός οδηγείται από τους αρχιερείς και το Συνέδριο ενώπιον του Ρωμαίου ηγεμόνος Πόντιου Πιλάτου. Έπρεπε να επικυρωθεί η θανατική καταδίκη. Ο Πιλάτος, αντί απλώς να υπογράψει, ζητά αποδεικτικά στοιχεία για την ενοχή του Χριστού, πράγμα που εξαγριώνει τους άρχοντες των Ιουδαίων. Μπροστά στη φονική τους μανία ο Ρωμαίος ηγεμονας φοβάται και κάνει πίσω και ο καθοδηγούμενος όχλος ζητά να ελευθερωθεί ο Βαραββάς, ενώ ψηφίζει τη σταύρωση του Χριστού.  Τότε οι αγροίκοι στρατιώτες της Ρώμης δείχνουν όλη τους την απανθρωπιά βασανίζοντας το Χριστό. Κάλαμος, κόκκινη χλαμύδα, ακάνθινος στέφανος, εμπαιγμοί, συνοψίζουν τη συμπεριφορά τους. 

Τέλος οδηγούν το Χριστό στο Γολγοθά. Μαζί του συσταυρούνται δύο ληστές, που όμως αντιπροσωπεύουν δύο διαμετρικά αντίθετους κόσμους. «Βλέπω τρεις σταυρούς," σημειώνει ο Αγ. Αυγούστίνος, "ο ένας με το σταυρό σώζει, ο δεύτερος με το σταυρό σώζεται κι ο τρίτος με το σταυρό καταδικάζεται». Οι φοβεροί πόνοι από τα καρφία επαυξάνονται από το όξος και τη χολή που του προσφέρουν οι σταυρωτές του, την εγκατάλειψη από τους γνωστούς του, που στάθηκαν μακριά (με εξαίρεση τη Θεοτόκο, τον Ιώαννη και τις Μυροφόρες), τις ειρωνείες των αρχιερέων, την πρόκλησή τους να κάνει θαύμα για να δουν και να πιστέψουν. Το σκοτάδι που παρουσιάστηκε από τις 12 το μεσημέρι ως τις 3 το απόγευμα δεν συγκινεί τους Ιουδαίους, ούτε κι ο σεισμός. Όμως αυτές τις δραματικές ώρες  συντελείται το μέγα θαύμα, το θαύμα των θαυμάτων, η νίκη του Χριστού πάνω στο Διάβολο, το θάνατο και την αμαρτία. Το «τετέλεσται», που ακούγεται από  το στόμα του Χριστού, δεν αποτελεί κραυγή απόγνωσης. Τουναντίον. Δεν είναι τίποτ’ άλλο από την ολοκλήρωση του έργου του Χριστού πάνω στη γη. Ενώ η ανθρώπινη ψυχή του Λυτρωτη χωρίζεται από το σώμα του, το σώμα (λόγω της ενώσεως του με τη θεότητα) δεν υφίσταται καμιά φθορά και αποσύνθεση. Ο ευσχήμων Ιωσήφ, μαζί με το νυκτερινό μαθητή Νικόδημο αποκαθηλώνουν το σώμα του Κυρίου και το κηδεύουν “εν κενώ μνημείω”. «Προσκυνούμεν σου τα Πάθη Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου ανάστασιν».