ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Πανοσ. Αρχιμ Ιωήλ Κωνστάνταρου

=====

α) Έχει λόγο η Εκκλησία; και β) ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο αυτού του λόγου - κηρύγματος που εάν έχει, οφείλει να καλλιεργεί η Εκκλησία;

Τους τελευταίους καιρούς, παρά το πλήθος των “κηρύκων”, φαίνεται να απουσιάζει το ριζοσπαστικό κήρυγμα της Αναστάσεως και να επέρχεται ένας συμβιβασμός προς το πνεύμα τού κόσμου. 

Ουδέποτε υπήρξε εποχή κατά την οποία η Εκκλησία υποτίμησε το πραγματικό κήρυγμα. Η εκκλησιαστική ιστορία αποτελεί τον αψευδή μάρτυρα αυτής τής πραγματικότητος.

Εάν κάπου υπήρξε υποτίμησις του λόγου τού Θεού, δηλ. του κηρύγματος, εκεί επήλθε πνευματικός μαρασμός και η άγνοια της αληθείας οδήγησε σε επικίνδυνα μονοπάτια, σε πλάνες, σε αιρέσεις και τέλος σε αυτήν την αποκοπή από την Ορθοδοξία. Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο πως όταν κατά καιρούς ξεσπούν περιπέτειες εναντίον τής Εκκλησίας, από τα πρώτα που τίθενται εν περιορισμώ και κατόπιν σε διωγμό, είναι αυτό το κήρυγμα. 

Τις πονηρές ημέρες που ζούμε, όχι μόνο το αυθεντικό εκκλησιαστικό κήρυγμα ολονέν και περισσότερον ολιγοστεύει, αλλά ταυτοχρόνως αναπτύσσεται το νόθο και ξένο προς τις αρχές, τα δόγματα και τον αγιαστικό (ασκητικό-ησυχαστικό) τρόπον ζωής που αδιασπάστως οι άγιοι παραδίδουν από την μία γενεάν εις την άλλην. Το αποτέλεσμα; Ακούωνται από επίσημα χείλη απόψεις, και δη εκκλησιολογικές, που σε παλαιότερες εποχές οι εκφράζοντες και υποστηρίζοντες παρόμοιες θέσεις θα καλούνταν προς απολογίαν. Έτσι, συν τοις άλλοις, διαμορφώνεται ένα “ξύλινο κήρυγμα” που μπορεί να ακούεται όχι μόνο σε χώρους αιρετικών οίκων, αλλά ακόμα και σε αλλοθρήσκους και γιατί όχι και σε συνάξεις ακόμα αθέων και απίστων.