ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΤΟΝ ΑΧΡΙΔΟΣ ΙΩΑΝΝΗΝ;

ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

"ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΤΟΝ ΑΧΡΙΔΟΣ ΙΩΑΝΝΗΝ;"

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=================

Το κείμενο, που καταχωρώ στη συνέχεια, μου το έστειλε ένας τακτικός αναγνώστης του ιστολογίου - πατέρας μικρής ηλικίας παιδιών - από την Κύπρο. Ηθελα να διηγηθώ όσα αφορούν την καταχώρηση κάνοντας αναφορά στο όνομά του αλλά με παρεκάλεσε να μην κάνω ονομαστική αναφορά. Γι’ αυτό σεβάστηκα την επιθυμία του.

Ημουν πολύ στενοχωρημένος τις τελευταίες μέρες με κάποια αδιάκριτα πράγματα που γράφτηκαν στο διαδίχτυο και ήμουν έτοιμος να βάλω εμπρός τους “πολιορκητικούς μου κριούς”. Και ξαφνικά, ενώ ήμουν έτοιμος να γράψω με την γνωστή... “ηπιότητα”, ... “νηφαλιότητα”, ... “αγάπη”, ... “διάκριση” και “ταπείνωση” που με διακρίνουν, πήρα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που με ανάγκασε να ανακρούσω πρύμναν.

Το μήνυμα ήταν χωρίς εισαγωγή ή επίλογο. Εγραφε επί λέξει: “Πώς μπορώ να βοηθήσω τον Αχρίδος Ιωάννην;” Συγκλονίστηκα όταν το διάβασα. Ούτε να κάνει καυγάδες ζήτησε, ούτε να με ξεσηκώσει να γράψω. Απλά ζήτησε να μάθει πώς μπορεί να βοηθήσει εν Χριστώ Ιησού εμπερίστατους αδελφούς εξαιτίας μιας αναδημοσίευσης που καταχώρησα από το καλό ιστολόγιο “Ζωηφόρος”.

Κάτι τέτοια μας βάζει στο δρόμο μας ο Αγιος Θεός για να μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα από τη σωστή σκοπιά. Η καλή αυτή ψυχή διάβασε ότι κάποιοι ορθόδοξοι χριστιανοί διώκονται και πένονται. Και ζήτησε να μάθει μόνον ένα πράγμα: Πώς μπορεί να βοηθήσει. Ούτε να κάνει κήρυγμα, ούτε να εκφράσει την αγανάκτησή του. Κυριακή του Τυφλού χθες. Το ηλεκτρονικό μήνυμα του καλού αδελφού μου έφερε στο μυαλό την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.

Σ’ αυτούς τους απλούς και άγνωστους ανθρώπους στηρίζεται η πίστη μας. Σ’ αυτούς που πράττουν χωρίς να φωνασκούν. Σ’ αυτούς που σταματούν και καθαρίζουν και βάζουν λάδι στους πληγωμένους. Χωρίς να ρωτούν γιατί ο άνθρωπος βρίσκεται στο δρόμο χτυπημένος, χωρίς να ενδιαφέρονται να κάνουν διακρίσεις αν είναι ομοεθνής ή αλλοεθνής και χωρίς να ζητούν καμιά αναγνώριση και ανταπόδοση για την ανθρωπιά τους.

Πόσες φορές στρέφουμε απελπισμένοι το βλέμμα από τα κακά που βλέπουμε στην προσωπική μας ζωή, στην Εκκλησία και στην κοινωνία χωρίς να θυμόμαστε ότι ο Θεός κατεργάζεται τη σωτηρία των ανθρώπων με το στημόνι της ταπείνωσης και το πνεύμα της θυσίας των αγνών ανθρώπων!

Ευχαριστώ τον καλό αδελφό που με συγκράτησε - χωρίς φυσικά να το επιδιώκει - να χρησιμοποιήσω το ακονισμένο μαχαίρι που είχα έτοιμο να χρησιμοποιήσω.

Σε ένδειξη αγάπης και εκτίμησης προς το πρόσωπό του καταχωρώ ένα κείμενο που μου κοινοποίησε πριν λίγες μέρες που αφορά τον π. Παίσιο και τον όντως πνευματικό τρόπο που έβαζε σε εφαρμογή για να καλύπτει τη δυσωδία της αμαρτίας και να χτίζει παλάτια αρετής ακόμη και μέσα από τα σκάνδαλα.

Και μόνο αυτό το περιστατικό να γνωρίζαμε από τη ζωή του π. Παισίου θα ήταν αρκετό για να καταλάβουμε πόσο μεγάλος Αγιος ήταν.

*****

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ... Ο ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ

Του Γέροντος Παισίου

======================

Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές.

Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές.

Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον Γέροντα Παϊσιο να του πουν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα.

Ο π. Παϊσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή του.

Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον Γέροντα Παΐσιο για ποιον ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο Γέροντας.

Ο γέροντας Παΐσιος τους διηγήθηκε:

"Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός.

Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός.

Εκεί βρήκε Γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Του είπε ο γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε.

Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων καιέ φτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε."

Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.

Χωρίς να ξέρουμε γιατί ο κάθε ένας προσπαθεί να κάνει αυτό που θέλει να κάνει, με ποιο δικαίωμα να κρίνουμε την προσπάθειά του;