Saturday, July 24, 2010

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ



ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΟΤΑΝ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΕΙ;


Του Πρωτοπρεσβυτέρου Θεόδωρου Ζήση

==============


ΜΕΡΟΣ Β΄


2. Ὁ Πνευματικός ἐπειδή εἶναι «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ», δέν μπορεῖ νά ἀποδέχεται αἱρέσεις

__________________


Τό πόση σημασία ἔχει ἡ ἀποτροπή καί καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως, συνάγεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁλόκληρη ἡ δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας διαμορφώθηκε ὄχι ὡς φιλοσοφικός στοχασμός, ἀλλά κατά ἀντιπαράθεση πρός τίς αἱρέσεις οἱ ὁποῖες ἀπειλοῦσαν τήν ὁδό τῆς Ὀρθοδοξίας, πού θεραπεύει τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τήν ἁμαρτία: «Οἱ Πατέρες ἄλλαζαν ὁρολογία ἀπό καιρό σέ καιρό καί ἔκαναν προσαρμογή τῆς ὁρολογίας τους, γιά νά βροῦν τούς σωστούς ὅρους ἀνάλογα μέ τίς ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς. Αὐτό τό ἔκαναν,ὄχι γιά νά κατανοήσουν καλύτερα τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά γιά νά χτυπήσουν τίς αἱρέσεις πού ἀνεφύοντο. Διότι ἡ κατανόησις τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας ἔρχεται ἀπό τόν φωτισμό καί τήν θέωσι καί ὄχι ἀπο φιλοσοφική ἤ φιλολογική διεργασία ἤ ἀπό φιλοσοφικό στοχασμό ἐπάνω σέ αὐτήν τήν διδασκαλία. Ὁ σκοπός τοῦ δόγματος, πού διατυπώνουν οἱ Πατέρες, δέν εἶναι ἡ κατανόησίς του, ἀλλά ἡ διά τοῦ δόγματος ἕνωσις τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό»5. Ἡ ἀποδοχή λοιπόν τῆς αἱρέσεως ἀπό τόν Κληρικό καταστρέφει τήν θεραπευτική Ποιμαντική του. «Ὅπως στόν ἰατρικό χῶρο σέ ἕναν κομπογιαννίτη (ψευτογιατρό) δέν εἶναι δυνατόν νά τοῦ ἐπιτραπῆ νά θεραπεύη, ἔτσι καί στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπιτραπῆ σέ ἕναν αἱρετικό νά θεραπεύη τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Διότι, ἐπειδή εἶναι αἱρετικός, δέν γνωρίζει, δέν μπορεῖ νά θεραπεύη»6. Φυσικά, τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά ἕνα Κληρικό πού δέν δύναται ἤ ἀδιαφορεῖ νά διακρίνει μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, δηλ. πνευματικῆς «ἰατρικῆς καί κομπογιαννιτισμοῦ», διότι εἶναι ἁπλῶς

ζήτημα χρόνου καί μεθοδείας τῶν πονηρῶν πνευμάτων νά πέσει σέ πλάνη κι αὐτός καί τά πνευματικοπαίδια του.


Λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Μπριαντσιανίνωφ «Μέ τήν ἀποδοχή ψευδοδιδασκαλιῶν (δηλ. ἐσφαλμένων σκέψεων γιά τό Θεό), μέ τήν παραμόρφωση τῆς δογματικῆς καί ἠθικῆς διδασκαλίας, πού μᾶς ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, συντελεῖται-χάρις στήν ἐπίδραση καί παρέμβαση τῶν ψευδοδιδασκαλιῶν-ἡ φθορά τοῦ πνεύματος. Καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος καταντάει υἱός τοῦ διαβόλου»7.


Ἄν λοιπόν ἡ σχέση Πνευματικοῦ-Ἐξομολόγου καί πιστοῦ, ἀποσκοπεῖ στό νά εἰκονίσει πραγματικῶς τή σχέση Χριστοῦ-πιστοῦ, ὅπως λέγει σχετικῶς καί ἡ «Κλῖμαξ» τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου («Μή τό θεωρήσης ἀνάξιο νά ἐξομολογηθῆς τίς ἁμαρτίες σου στόν βοηθό σου, [στόν Γέροντά σου δηλαδή], μέ ταπείνωση καί συντριβή ὡσάν στόν ἴδιον τόν Θεόν»)8, τότε ἡ διάρρηξη τῆς σχέσεως τοῦ Πνευματικοῦ μέ τόν Χριστό λόγῳ τῆς αἱρέσεως τοῦ Πνευματικοῦ, ὑποχρεώνει τόν πιστό εἴτε νά βρῇ ἄλλον Πνευματικόν, ὀρθοφρονοῦντα, εἴτε - ἄν νομίζει ὁ πιστός ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα διορθώσεως τοῦ Πνευματικοῦ του - τοὐλάχιστον νά μή ὑπακούει στίς περί Πίστεως ἐσφαλμένες τοποθετήσεις καί συμβουλές τοῦ Πνευματικοῦ.


Κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον Νύσσης, ὅποιος «αἱρετίζει» (ἀναπτύσσει αἱρετικό φρόνημα) ἀποκόπτεται ἀπό τή μυστική κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, τόν Χριστό «ὁπωσδήποτε αὐτός πού ἀποκόπηκε ἀπό τήν σώζουσα Πίστη εἶναι ἀκέφαλος, ὅπως ὁ Γολιάθ μέ τό ἴδιο του τό ξίφος, τό ὁποῖο ἀκόνισε κατά τῆς ἀληθείας, χωριζόμενος ἀπό τήν ἀληθινή Κεφαλή»9.


Πῶς ἕνας τέτοιος Πνευματικός θά διδάξῃ σέ ἄλλους τή σωτηρία;

Μή λησμονοῦμε ὅτι ἡ μετάδοση τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὁ πρώτιστος σκοπός ἑνός Γέροντος, κατά τήν Κλίμακα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, καθώς λέγει στίς προτροπές του πρός τόν Ποιμένα: «Τήν ἀκεραία πίστη καί τά εὐσεβῆ δόγματα ἄς ἀφήσης πρίν ἀπό ὅλα σάν κληρονομία στά τέκνα σου, ὥστε ὄχι μόνο τά τέκνα σου, ἀλλά καί τούς ἐγγονούς σου νά ὁδηγήσης στόν Κύριον διά τῆς ὁδοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας»10. Ἄν ὁ αἱρετίζων Πνευματικός ἀποδιώξει τότε τόν ὀρθοφρονοῦντα πιστό, εἶναι εὔλογο, ὅτι ἡ εὐθύνη πίπτει στόν κακῶς φρονοῦντα Γέροντα καί Πνευματικό, διότι ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ὑπακοή μας στούς Γέροντες πρέπει νά ἀποσκοπεῖ στόν Χριστό.



ΠΗΓΗ:


ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ,


ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ

No comments:

Post a Comment