ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ;

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ;

Του ιστολογίου “Αποτείχιση”

================

H εκκλησιαστική μας ιστορία διδάσκει ότι οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας μας ουδέποτε χειροτονούνταν επίσκοποι με την θέλησί τους αλλά είτε πιεζόμενοι, είτε και…απαγαγόμενοι (όπως ο ιερός Χρυσόστομος).

Ποτέ επιζητούντες τους επισκοπικούς θρόνους για χρήματα ή για δόξα ή για οποιουσδήποτε άλλους λόγους.

Αλλά και ιδιαίτερα ποτέ δεν έσπευδαν να καταλάβουν τους θρόνους των άλλων.

Είτε αυτοί οι θρόνοι ήσαν κενοί, είτε ακόμα περισσότερο όταν εξεβάλοντο βιαίως και ζούσαν εξόριστοι οι κανονικοί τους επίσκοποι.

Οι σημερινοί κληρικοί τα πράγματα τα ανέτρεψαν.

Επιζητούν, παρακαλούν, γλύφουν, κολακεύουν, τρέχουν και δεν φθάνουν να εκλιπαρούν κυριολεκτικά, για να γίνουν επίσκοποι.

Και ναι μεν, όταν ο θρόνος είναι κενός, είναι μικρότερο το κακό.

Όταν όμως ο θρόνος είναι κάποιου ζώντος επισκόπου και μάλιστα σφαγιασμένου το κρίμα είναι πελωρίων διαστάσεων για τον σπουδαρχίδα κληρικό αλλά και για τους προωθούντας αυτόν.

Η μητρόπολι Αττικής είναι η πιο ταλαιπωρημένη μητρόπολι και ο μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος ο πιο αδικημένος επίσκοπος που ζεί σήμερα.

Είναι ο Κανονικός και νόμιμος μητροπολίτης της Αττικής.

Κι όμως κανείς αρχιεπίσκοπος δεν είχε το θάρρος να τον αποκαταστήση στον θρόνο του και να δείξη στην νεωτέρα ιστορία ένα μεγαλείο ψυχής.

Πάθος, μένος, λύσσα, φθόνο και μνησικακία και άλλα βρογχούντα πάθη μόνο βλέπουμε εμείς οι παρίες χριστιανοί να εκβράζουν και να εμφανίζουν όλοι οι τελευταίοι αρχιεπίσκοποι.

Ο κ. Ιερώνυμος δεν κατόρθωσε να αρθή υπεράνω των παθών του. Αυτά τον διακατείχαν και στις τελευταίες …"εκλογές".

Προώθησε δύο…τσιράκια του και κατέλαβαν σαν ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΕΣ, κατά τον πατερικόν όρον, τον θρόνο της μητροπόλεως Αττικής.

Κρίμα του.

Πολύ κρίμα του.

Του δόθηκε για τελευταία φορά η ευκαιρία για να δείξη σπλάγχνα οικτιρμών έναντι του αδελφού του και δεν το κατάφερε.

Τον κατέλαβε ο φθόνος και η μνησικακία του.

Αυτό είδαμε και αντιληφθήκαμε εμείς.

Μόνο δείχνει την υποκριτική … «φιλανθρωπία του» κάποιες νύχτες σε κάποιους ...αλλοδαπούς με τις πενταροδεκάρες του.

Εδώ όμως αφήνει σφαγιασμένο τον αδελφό του και (κατά τις πατερικές ερμηνείες) αυτή η πράξι του και μόνο θα κρίνη την σωτηρία ή μη της ψυχής του.

Δυστυχώς πίκρανε τον Θεό, τους Αγίους και τους ανθρώπους της Εκκλησίας και χαροποίησε μόνο τον Διάβολο και τους διαβολανθρώπους του.

Όμως και οι κληρικοί που κατέλαβαν τον θρόνο της Αττικής πλήν του πατερικού τίτλου του μοιχεπιβάτου που θα τους συνοδεύει εφ’ όρου ζωής, θα τους συνοδεύει και η απέχθεια και η αηδία του πιστού λαού και της διαχρονικής εκκλησιας;

Που είναι το φιλότιμο και η στοιχειώδης αξιοπρέπεια που θα έπρεπε να τους διακρίνει;

Χάθηκαν τελείως αυτές οι περιζήτητες αρετές και τις ψάχνουμε και δεν τις βρίσκουμε;

Με ποιο δικαίωμα κατέλαβαν τον θρόνο της Αττικής ζώντος του κανονικού μητροπολίτου της;

Δεν μπορούσαν να αυτοεξαιρεθούν;

Δεν είχαν το θάρρος και την φιλοτιμία να αρνηθούν;

Δεν μπορούσαν να αφήσουν ένα καλό παράδειγμα στην νεωτέρα γενεά που τους παρακολουθεί;

Δεν νομίζουν ότι θα μείνουν στην ιστορία ως αναξιοπρεπείς καταληψίες;

Και με την ευλογία ποίου Θεού θα διοικήσουν;

Τους φθάνει μόνον η «ευλογία» του κ. Ιερωνύμου Λιάπη;

Νάναι σίγουροι ότι η κατάληψι του θρόνου του σφαγιασμένου κανονικού και νόμιμου μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ θάναι ένα μαρτύριο γι’ αυτούς και θα μείνουν στιγματισμένοι μέσα στην εκκλησιαστική μας ιστορία