Sunday, February 28, 2010

Ο ΝΕΟΣ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ



Ο ΝΕΟΣ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ


Του Παναγιώτη Τελεβάντου

================


Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα κατορθώματα του Σύμβουλου για το μάθημα των θρησκευτικών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου. Εκτός των άλλων αθλιοτήτων που έχει στο παθητικό του ο θλιβερός αυτός άνθρωπος και η ολιγομελής και άκρως επικίνδυνη σπείρα που τον περιβάλλει, συνέστησε από τα παρασκήνια που αρέσκεται να κινείται, τη διασπαστική κίνηση θεολόγων “Ο Καιρός”, με πρόσχημα τη συμμετοχή στα θέματα του κλάδου και τη δραστηριοποίηση των θεολόγων στα τεκταινόμενα. Εμπεριστατωμένη απάντηση στους διασπαστές έδωσαν ήδη με πρόσφατα άρθρα τους οι κ. Αγγελόπουλος και Τάτσης, τα οποία συνιστώ θερμά στους αναγνώστες.


ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΔΙΑΣΠΑΣΤΩΝ

______________


Είναι σαφές ότι “τα κοπέλια” του Γιαγκάζογλου και του Πέτρου Βασιλειάδη δεν ενδιαφέρονται να καταστήσουν την ΠΕΘ ένα δυναμικό συνδικαλιστικό φορέα ο οποίος θα μπορεί να αντιμετωπίζει γεγονότα και καταστάσεις. Αλλος είναι ο στόχος τους. Πρόκειται για ριψάσπιδες. Για Πήλιους Γούσηδες που βάζουν το χεράκι τους για να επιβάλουν οι άθεοι κυβερνώντες τα άνομα τους σχέδια στην Εκκλησία, στην κοινωνία και στην παιδεία. Εχουν βαλθεί να ανοίξουν διάπλατα την κερκόπορτα των ιερών και των οσίων της πίστης μας. Οπως τα έχουν κάνει θάλασσα στο Ραδιοσταθμό της Εκκλησίας έτσι και τώρα υποσκάπτουν την πίστη των πατέρων μας στο υπουργείο Παιδείας. Αντί να φιλοδοξούν να διδάσκουν τα παιδιά μας την πίστη της Εκκλησίας θέλουν να καταστήσουν το μάθημα των θρησκευτικών πολιτισμικό και θρησκειολογικό.


ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟ

___________________


Φοβούμαι ότι δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί επακριβώς ο καταχθόνιος ρόλος που διαδραματίζει ο διαβόητος Γιαγκάζογλου. Προσέξτε, πατέρες και αδελφοί, επειδή έχουμε να κάνουμε με ένα καινούργιο Παπανούτσο. Είναι μάλιστα κατά τούτο και του Παπανούτσου χειρότερος και πιο επικίνδυνος ο Γιαγκάζογλου: Με τον Παπανούτσο ξέραμε όλοι με ποιον είχαμε να κάνουμε. Ο Γιαγκάζογλου και η ολιγομελής σπείρα που τον περιβάλλει, αντί αντικείμενοι της Εκκλησίας, είναι, δυστυχώς, το δεξί χέρι του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Β΄, του σκοτεινού αυτού άνθρωπου των παρασκηνίων που μεθοδεύει την επαναφορά του Μπεζενίτη σε αγαστή σύμπνοια με το Φανάρι και κάτω από το διάτρητο μανδύα μιας τεχνητής κρίσης μεταξύ των δύο.


ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΛΕΙΔΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΥΡΑΛΓΙΚΑ ΠΟΣΤΑ

_______________


Ο Γιαγκάζογλου, με τις ευλογίες του Μακαριοτάτου, ελέγχει με άλλους ευρωθεολόγους και Νεορθόδοξους κουλτουριάρηδες το Ραδιοσταθμό της Εκκλησίας και έχει αναλάβει τη διεύθυνση του επίσημου περιοδικού της Εκκλησίας “Θεολογία”. Η ολιγομελής συμμορία έλκει την καταγωγή της στους μακαριστούς Νησιώτη και Αγουρίδη (τον “κακό δαίμονα της νεοελληνικής θεολογίας”, όπως ευστοχότατα τον αποκαλούσε ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης).


ΔΙΝΕΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΣΤΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ

_________________


Σε απλά Ελληνικά: Η Εκκλησία ζεσταίνει στον κόρφο της ένα φίδι και στο Ραδιοσταθμό, και στο επίσημο περιοδικό της και στο υπουργείο παιδείας. Αντί να εκμεταλλευτεί, ως όφειλε, τη θέση του για να στηρίξει το μάθημα των θρησκευτικών ο κ. Γιαγκάζογλου δίνει στους άθεους τη “θεολογική” κατοχύρωση για να αλλοιώσουν τον ομολογιακό χαρακτήρα του. Και να γύρευαν τέτοιο κελεπούρι οι κυβερνώντες δεν θα το έβρισκαν. Πρώτος λαχνός τους έπεσε. Είναι κυριολεκτικά ο λάθος άνθρωπος στη λάθος στιγμή για την Εκκλησία και την παιδεία μας.


ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ Ο ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ

______________


Επομένως απαιτείται η συστράτευση όλων των δυνάμεων για να γκρεμιστεί κακήν κακώς ο άθλιος αυτός άνθρωπος και από το Ραδιοσταθμό και από το περιοδικό “Θεολογία” και από και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Αρκετή ζημιά επέφερε ήδη. Ούτε ανάσα δεν πρέπει να του δοθεί από εδώ και εμπρός.

ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ


ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ


Του Αρχιμανδρίτη

Μελέτιου Βαδραχάνη

==========


Η τέχνη του διοικείν είναι από τις πιο δύσκολες και δυσχερείς, με εξοντωτικές απαιτήσεις γι’ αυτόν που την ασκεί. Γι’ αυτό γράφτηκαν πλήθος εγχειριδίων που ασχολούνται με την «τέχνη των τεχνών και την επιστήμη των επιστημών», για ν’ αναφέρουμε λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου για την ιερωσύνη, που προσιδιάζει όμως και για την διοίκηση.

Ένα απ’ αυτά, λιτό και λακωνικό αλλά συγχρόνως πλήρες και εμπεριστατωμένο, σαφές και μεθοδικό, προϊόν πείρας και γνώσεως αλλά και ενδελεχούς μελέτης είναι· «Η τέχνη του διοικείν», του υποπτεράρχου Ε. Ι. Λάιτμερ (γνωστού κι από άλλα βιβλία του), εκδ. Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων, Αθήνα 1971. Γράφηκε βασικά για τις ανάγκες των αξιωματικών του ελληνικού στρατού, αλλά έχει εφαρμογές στην οποιαδήποτε διοίκηση και εξουσία. Από το εγχειρίδιο αυτό αποσπούμε τα εξής, παρουσιάζοντάς τα στο σύγχρονο γλωσσικό ιδίωμα·

«Ο Κάρολος Μοντεσκιέ (Γάλλος κοινωνιολόγος 1689-1755) λέγει ότι, εάν δεν είναι εύκολο να γίνει κανείς καλός διοικητής, είναι ίσως ακόμη πιο δύσκολο να παραμείνει τέτοιος. Και δυστυχώς, η ιστορία διδάσκει, ότι ο άνθρωπος περιβαλλόμενος με εξουσία, ρέπει προς κατάχρηση αυτής. Η συνήθεια του διοικητού να δίδει διαταγές, είναι παράγων επικίνδυνος δια την ηθική του υπόσταση. Η περιφρόνηση προς τους διοικουμένους και η υπερτίμηση της προσωπικής αξίας κάνουν και τον καλύτερο άνθρωπο, τον πλέον ευφυή, τον πλέον ηθικό και ανιδιοτελή, τον πλέον γενναιόδωρο, τον πλέον αγνό να κλονισθεί και ενδεχομένως να υποκύψει εις τον πειρασμό να δηλητηριασθεί πνευματικά και ηθικά. Διότι η εξουσία ενεργεί ωσάν δηλητήριο, δηλητήριο το οποίο επενεργεί στερητικά επί της δικαιοσύνης και της λογικής του ατόμου. Αποτελεί μεγάλη ικανοποίηση του εγωισμού να ζει καθημερινά σε ένα περιβάλλον, όπου οι πάντες υπακούν και η κατάσταση αυτή προκαλεί ένα είδος μέθης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η κατάχρηση της εξουσίας μετατρέπει την ιδιοτροπία σε θέληση και ο διοικητής διακυβεύει την επιβολή του, τείνει προς την εύνοια της προσωπολατρίας, δίδει διαταγές για προσωπική του ικανοποίηση και εν πάση περιπτώσει αποδίδει στο πρόσωπό του τιμές, οι οποίες ανήκουν στο λειτούργημά του. Όταν δε αισθανθεί ότι έγινε αντιληπτός και κινδυνεύει πλέον, είναι ικανός, να καταπατήσει και αυτές τις στοιχειώδεις αρχές των ανθρώπινων δικαιωμάτων.


»Το φαινόμενο της καταχρήσεως της εξουσίας είναι φαινόμενο το οποίο συναντάται σε κάθε κοινωνία και στις ομάδες της.

»Το ζούμε καθημερινά σε ένα εύρος κυμαινόμενο από μια μεροληπτική διαιτησία ενός αθλητικού αγώνα μέχρι μια ναυτική ανταρσία επί ενός πλοίου, την οποία προκαλεί η κατάχρηση εξουσίας από τον κυβερνήτη. Η συλλογική συνεργασία των πολιτών ή των μελών μιας κοινωνικής ομάδας ή οργανισμού δια της εγκαίρου καταγγελίας και προσφυγής σε ένδικα μέσα, η αμεροληψία της δικαιοσύνης, η ύπαρξη νόμων και αρμοδίων για την επίβλεψη και την εφαρμογή των είναι μέσα καταστολής της αδυναμίας αυτής της ανθρώπινης φύσης, η οποία είναι συνυφασμένη με την απόλαυση και την κοινωνική διάκριση, τις ισχυρές συνιστώσες της απληστίας» (σσ. 31,32).


Είναι αξιοπρόσεκτα όσα αναπτύσσει ο Ε. Λάιτμερ. Ζώντας μέσα στο περιβάλλον του στρατού, στο οποίο η εξουσία είναι απόλυτη και η πειθαρχία άνευ όρων, αναγνωρίζει ότι η εξουσία αποβαίνει δηλητήριο και στον πιο τέλειο και ηθικό διοικητή. Προτείνει δε ως μέσα περιστολής των καταχρήσεων του διοικητού «την συλλογική συνεργασία, την έγκαιρη καταγγελία και προσφυγή σε ένδικα μέσα, την αμεροληψία της δικαιοσύνης, την ύπαρξη νόμων και αρμόδιων για την επίβλεψη και την εφαρμογή τους».

Σε άλλο δε σημείο αναφέρεται στο πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει γύρω από τον ηγέτη ανάλογο επιτελείο. «Όσο και εάν η μόρφωσή του και η επαγγελματική του ικανότητα είναι πλήρης, είναι αδύνατο να γνωρίζει τα πάντα και να καλύπτει πάσας τας εξειδικεύσεις ή τέλος να προλαμβάνει τα πάντα» ( ενθ. ανωτ. 10,11 ).


Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στρατός ο οποίος απολυτοποιεί την εξουσία των επιτελών του και ζητεί απόλυτη πειθαρχία από τους υφισταμένους, αναγνωρίζει συγχρόνως την αναγκαιότητα υπάρξεως μέσων και μεθόδων, ώστε αυτή η εξουσία να είναι υπό έλεγχο και χαλινό και να υπάρχει, εί δυνατόν, συλλογική συνεργασία.

Το ίδιο κάνει και η Πολιτεία και οιοσδήποτε άλλος διοικητικός θεσμός ο οποίος επιζητεί το τέλος της διοικήσεως να είναι η ωφέλεια και η πρόοδος του κοινωνικού συνόλου. Κι’ αυτό το δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια αντιμετωπίσεως των παρενεργειών του δηλητηρίου της εξουσίας, που εμπότιζε τον εκάστοτε μονάρχη.


* * *

Και ας έλθουμε τώρα στην Εκκλησία μας στην οποία επικεντρώνεται το ενδιαφέρον μας.

Οι μελετητές της ιστορίας της Εκκλησίας παρατηρούν ότι, όταν εμφανίσθηκε ο Χριστιανισμός, αν και στην κοσμική διοίκηση επικρατούσε το απολυταρχικό πνεύμα, η Εκκλησία στη δική της διοίκηση εφάρμοσε δημοκρατία, εν Αγίω Πνεύματι θα λέγαμε. Ο οιοσδήποτε μπορεί να το διαπιστώσει αυτό διαβάζοντας στο 15ο κεφ. των Πράξεων των αποστόλων τις εργασίες της Αποστολικής Συνόδου. Επίσης στο 2ο κεφ. την εκλογή του Ματθία και στο 7ο κεφ. την εκλογή των 7 διακόνων.

Δυστυχώς όμως προϊόντος του χρόνου η μεν κοσμική διοίκηση αρχίζει ν’ αποβάλει τον μοναρχικό χαρακτήρα της και να προσλαμβάνει τον δημοκρατικό, η δε Εκκλησία ν’ αποβάλει τον δημοκρατικό χαρακτήρα της και να προσλαμβάνει τον απολυταρχικό.

Έτσι τους λαϊκούς τους θέλουμε μόνο για να ρίπτουν τον οβολό τους εις τον εκκλησιαστικό κορβανά, να κάνουν εδαφιαίες μετάνοιες και να φιλούν το χέρι των ισόβιων εκκλησιαστικών προϊσταμένων τους.

Τους κληρικούς τους καθιστούμε άβουλα ρομπότ και διακοσμητικά στοιχεία των πομπωδών και εξεζητημένων αρχιερατικών ακολουθιών και λοιπών τελετουργικών πράξεων, τους δε αρχιερείς ο εκάστοτε αρχιεπίσκοπος ή πατριάρχης προσπαθεί να τους κατευθύνει και να τους ποδηγετεί όπως ακριβώς ο μαέστρος την ορχήστρα του.

Όσοι λαϊκοί ή κληρικοί τολμήσουν να αρθρώσουν θεολογικό λόγο ερειδόμενο στην Γραφή και στους πατέρες, οι μεν κληρικοί οδεύουν εις δίκην των λεγομένων εκκλησιαστικών, στην ουσία μεσαιωνικών και απάνθρωπων, δικαστηρίων προς καθαίρεση, οι δε λαϊκοί αφορίζονται εντελώς αδικαιολογήτως με συνοπτικές και ταχυδακτυλουργικές διαδικασίες.

Οι τυχόν ανθιστάμενοι επίσκοποι απειλούνται με δημοσίευση του βεβαρημένου προσωπικού τους φακέλλου, εάν υπάρχει, και με εκπαραθύρωση από το υψηλό τους αξίωμα. «Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος».


Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ενώ κατηγορούμε τον πάπα της Ρώμης ότι είναι απόλυτος μονάρχης και ότι στον παπισμό δεν υπάρχει Συνοδικό πολίτευμα, στη πράξη έχουμε γίνει ανώτεροι του πάπα.

Να το πούμε ευθέως και χωρίς να χρυσώνουμε το χάπι του δηλητηρίου που εμποτίζει την διοίκηση της Εκκλησίας μας. Το συνοδικό πολίτευμα που διακρίνει και χαρακτηρίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καταργηθεί σε επίπεδο συνόδου, μητροπόλεως, ενορίας. Κι ενώ ο Χριστός έπλενε τα πόδια των μαθητών του, εμείς πατάμε μ’ αυτά στον τράχηλο των ανδραπόδων μας, εξοντώνοντας υλικά και ηθικά όσα απ’ αυτά τολμήσουν να μας υπενθυμίσουν τι εστί Ορθοδοξία.



ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ Η ΥΠΟΔΟΜΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΩΝ


ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ Η ΥΠΟΔΟΜΗ

ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΩΝ


Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==============

Με πολλή θλίψη και πόνο ψυχής οι Ορθόδοξοι πιστοί παρακολουθούν τη συστηματική προσπάθεια εισαγωγής νεωτερισμών στη ζωή της Εκκλησίας οι οποίοι στοιχούνται στα βήματα της προτεσταντικής θεολογίας και ακολουθούν τα πρότυπα της προτεσταντικής ποιμαντικής λειτουργικής πρακτικής.


Π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ

_______________

Η θεολογική προσέγγιση του π. Βασίλειου Θερμού είναι στην ουσία της κακόδοξη. Την μεν ποιμαντική κατανοεί ως ψυχανάλυση. Οχι ως ψυχοθεραπεία. Παράλληλα έχει μια “Δαρβινική”, τρόπον τινά, θεώρηση της εξέλιξης της ορθόδοξης λατρείας. Νομίζει ότι η λατρεία εξελίσσεται για να προσαρμοστεί με το πνεύμα των καιρών για να επιβιώσει. Δεν κατανοεί ότι η λατρεία εξελίσσεται μόνον αν υπάρχει ποιμαντική ανάγκη που εξυπηρετεί τη σωτηρία του ανθρώπου. Και ότι αυτοί που κάνουν τις αλλαγές (ΜΟΝΟΝ όταν χρειάζονται και όχι απλώς επειδή “ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί”) είναι Αγιοι άνθρωποι, όπως εύγλωττα επεσήμανε ο αγιασμένος ασκητής π. Ενώχ ο Αγιορείτης. Προπαντός δεν συνειδητοποιεί ότι η εξέλιξη της λατρείας δεν είναι δυνατόν να ιχνηλατείται στα μονοπάτια της “λειτουργικής αναγέννησης” της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου. Δεν είναι επιτρεπτόν να πιθηκίζει σύμφωνα με την πρακτική του λεγόμενου “φιλελεύθερου προτεσταντισμού” της δεκαετίας του 1960 που ελεεινολογούν σήμερα ακόμα και οι “φιλελεύθεροι” Προτεστάντες. Ενώ μιλά για κίνηση προς τα εμπρός, ο π. Βασίλειος και οι ομόφρονές του “Νεοβαρλααμίτες”, κινούνται ολοταχώς προς τα οπίσω με τη λογική του Λούθηρου, που πίστευε ότι η αρχέγονη Εκκλησία διατήρησε την αληθινή διδασκαλία του Κυρίου την οποία δήθεν διέστρεψε η παράδοση της Εκκλησίας. Μιλά για “τσιμέντωμα” της λατρείας και λοιδορεί το Βυζάντιο. Επιδιώκει να επαναφέρει τη λατρεία σε μια κατάσταση που ο ίδιος θεωρεί ως “πρωτοχριστιανική καθαρότητα”. Ενστερνίζεται, δηλαδή, επιγνώστως ή ανεπιγνώστως, την πεμπτουσία του Προτεσταντισμού, την ώρα που ο ίδιος έχει πείσει τον εαυτό του ότι επιζητεί την εξέλιξη της λατρείας.


Ο π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΙΝΑΚΟΥΛΑΣ

________________

Ο π. Βασίλειος Θερμός δεν ακολουθεί μοναχική πορεία. Δεν είναι ο μόνος μεταξύ των “Νεοβαρλααμιτών” που διακατέχεται από προτεσταντικό φρόνημα. Ολοι οι νεωτεριστές στοιχούνται στην ίδια φιλοσοφία και πρακτική. Ο π. Αντώνιος Πινακούλας λ.χ. θέλει να απεμπολήσει το μοναστηριακό τυπικό, το οποίο υιοθετήθηκε μετά την περίοδο της Εικονομαχίας. Προσπαθεί να επαναφέρει το ενοριακό τυπικό που προυπήρχε του Θριάμβου της Ορθοδοξίας. Διέπεται από εικονοκλαστικό φρόνημα το οποίο μάλιστα, ως μη όφειλε, προσπαθεί να στηρίξει στη διδασκαλία του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης!!!.


ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

____________

Ολοι οι “Νεοβαρλααμίτες” και οι άλλοι νεωτεριστές εμπνέονται, όταν δεν στοιχούν με αποφευκτέα συνέπεια, από το παράδειγμα του “πατριάρχη” της Νεορθοδοξίας κ. Χρήστου Γιανναρά. Ο κακόδοξος αυτός διανοούμενος αναζητεί με τους διαλογισμούς της μάταιης του διάνοιας το αληθινό ήθος της Εκκλησίας πριν την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο. Ο λόγος; Η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος επικύρωσε προγενέστερους Ιερούς Κανόνες Τοπικών συνόδων που εξέφραζαν την quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditum est” πίστη της Εκκλησίας, οι οποίοι ενοχλούν τον κ. Γιανναρά ως καρποί του “Μανιχαισμού”!!!. Ετσι βαφτίζει όσους δεν συμφωνούν με το Νεονικολαιτικό του φρόνημα.


ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ

____________

Oι Νεοβαρλααμίτες, οι Νεορθόδοξοι και οι άλλοι νεωτεριστές ενεργούν υπό την επήρεια κακόδοξου πνεύματος. Το χειρότερο είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα ακόμα και όταν τους υποδεικνύουν τα λάθη τους κορυφαίοι θεολόγοι της Εκκλησίας (Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Ράσκας Αρτέμιος, Γεώργιος Καψάνης, Θεόκλητος Διονυσιάτης, π. Παίσιος, π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Γεώργιος Μεταλληνός, π. Σαράντης Σαράντος, κοκ.). Αγνοούν ή αρνούνται (επιδεικτικά και προκλητικά) να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις που τους γίνονται. Διαμαρτύρονται έντονα και ισχυρίζονται ότι οι κορυφαίοι θεολόγοι της Εκκλησίας δεν τους κατανοούν και ότι τους παρεξηγούν. Ακόμη χειρότερα! Αυθαδιάζουν και απαντούν με προπέτεια και μικρότητα στα επιχειρήματα που τους προβάλλονται και στις νουθεσίες που τους δίνονται. Οσοι, όμως, διακατέχονται από αυτό το φρόνημα μπορούν να ελπίζουν σε προκοπή;

Saturday, February 27, 2010

Ο 34ΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ



Ο 34ΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ

ΚΑΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ


Του επισκόπου Αθανάσιου (Γιέφτιτς)

Εφησυχάζοντος Ερζεγοβίνης

=================

Αποστολικός Κανόνας 34: «Οι Επίσκοποι εκάστου έθνους πρέπει να γνωρίζουν τον πρώτο μεταξύ αυτών και να τον θεωρούν ως την κεφαλήν και τίποτε το περιττόν να μη κάνουν άνευ της γνώμης του, αλλά έκαστος ας κάνει μόνον ότι αφορά «τη εκείνου παροικία» (=επισκοπή) και των διαμερισμάτων αυτής. Αλλά ούτε τούτος (ο Πρώτος) να μην κάνει τίποτε άνευ της πάντων γνώμης, (δηλαδή άνευ των υπολοίπων Επισκόπων), διότι έτσι θα υπάρξει ομόνοια και θα δοξαστεί ο Θεός διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι, Πατήρ και Υιός καί Άγιο Πνεύμα».

Να υπενθυμίσουμε πως τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανών είναι παρόμοιος με τον 9ον κανόνα της Συνόδου της Αντιοχείας, (340-341 μ.Χ.), ο οποίος αφορά το ίδιον θέμα κάπως αναλυτικότερον από τον πρώτον, ενώ στηρίζεται και επικαλείται αυτόν τον 34ον Αποστολικό Κανόνα, ειδικά με τα λόγια: «Κατά τον αρχαιότερο κρατούντα εκ των Πατέρων ημών κανόνα». Άλλωστε, τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανόνας είναι ένας από τους θεμελιώδης Κανόνες της Αρχαίας Εκκλησίας, ο οποίος συνδέει την συνοδική ζωή και την συνοδική οργάνωσι της Εκκλησίας με την μίμησιν καί την αντανάκλασιν του υπερνούν ασυγκρίτου Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, διότι η Εκκλησία είναι δημιουργημένη και ζει και εργάζεται κατ’ εικόνα της Θείας Τριάδος ( Εφ. 2, 10-22, Κορινθ. Β΄ 13, 13, Μυσταγωγία Αγίου Μαξίμου).

Επαναλαμβάνοντες εν περιλήψει το περιεχόμενο του 34ου Αποστολικού Κανόνος, ο Κωνσταντινοπολίτης Κανονολόγος Ιωάννης Ζωναράς υπενθυμίζει πως ο 34ος Κανόνας εντέλλεται εις τους Επισκόπους κανείς να μην ενεργεί ανεξάρτητα εν σχέσει προς «την κοινήν της Εκκλησίας κατάστασιν», δηλαδή σε θέματα δογματικά, οικονομίας, δηλαδή διευθετήσεως γενικών λαθών, χειροτονίας Αρχιερέων καί άλλα παρόμοια, αλλά γύρω από αυτά τα θέματα μαζί με τον Πρώτο να συνδυασκέπτωνται καί να συναποφασίζουν το καλύτερον δι’ όλους… Αλλά καί εις τον Πρώτον Επίσκοπον δεν επιτρέπει (ο Κανών) «τη τιμή καταχρώμενον εις δυναστείαν ταύτην αμείβειν και εναυθεντείν», δηλαδή να μην κάνει κατάχρησιν της τιμής που έχει (πρωτείο τιμής) και μη την μετατρέπη σε δυναστεία (=εξουσία) καί αυθαιρεσία, άνευ της κοινής γνώμης των Συλλειτουργών του, ενεργών κάτι από τα αναφερθέντα ή άλλα παρόμοια. Διότι (ο Κανών) επιθυμεί «ομονοείν τους αρχιερείς» και να είναι συνδεδεμένοι με «τω της αγάπης δεσμώ (Κολ. 3,14)» και να γίνονται «υπόδειγμα προς αγάπην τε και ομόνοιαν» στους κληρικούς τους και στον λαό, ώστε έτσι να δοξασθή ο Θεός κατά την ευαγγελικήν διδασκαλίαν, η οποία λέγει: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών των εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5, 16). Και θα δοξασθή ο Θεός (ο Πατήρ) διά του Κυρίου, διότι αυτός εφανέρωσεν το Όνομά του εν τοις ανθρώποις και την αγάπην ενομοθέτησεν. Και θα δοξασθή εν Αγίω Πνεύματι, διότι δια μέσου Αυτού οι Απόστολοι έγιναν σοφοί και εδίδαξαν τα έθνη (Σύνταγμα Ράλλη -Ποτλή, 2. 45-46).

Λοιπόν, και η απλή σύγκρισις του 34ου Αποστολικού Κανόνος, ιδιαιτέρως κατά την πιστήν ερμηνείαν του Ζωναρά, με το κείμενο του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, που έγραψε με αφορμή την πρόσφατη Συνεδρίασι της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών στο Σάμπεζι της Γενεύης, όπου ήτο παρών καί ο π. Τσέτσης (άλλωστε γνωστός ως «πανταχού παρών» της Γενεύης), δείχνει, για να πούμε απλά, δύο κόσμους ή για να πούμε με τα τελευταία δικά του λόγια, μεταξύ των λόγων του και των του Κανόνος «χάσμα μέγα εστήρικται» (Λουκ. 16, 26).

Διότι την στιγμή ακριβώς που οι Ορθόδοξοι έτειναν καί κατώρθωσαν νά συμφωνήσουν στην Γενεύη και να λειτουργήση με σωστόν τρόπο ο 34ος Αποστολικός Κανόνας περί της Συνοδικότητος της ζωῆς, οργανώσεως καί λειτουργίας των Ορθοδόξων Εκκλησίων στο επίπεδο των διαβοηθών «Αυτοκεφαλιών» - καίτοι ζήτημα είναι εάν ο Κανόνας ούτος λειτουργεί και μέσα σ’ αυτά τα περιφρουρημένα «κάστρα», διότι και εκεί συχνά συμβαίνει ώστε «τη τιμή καταχρώμενος είς δυναστείαν ταύτην αμείβων και εναυθεντών», ο Πρώτος μεταξύ των ίσων γίνεται όλο και συχνότερα ο «Πρώτος» καί ο «Μοναδικός», και στο φανάρι, και στο Βορρά, και στο Νότο, καί στην Ανατολή καί στην Δύση, όπως παλαιά έκανε καί επί αιώνες κάνει η Παλαιά Ρώμη, και συχνά τόν μιμούνται και η Νέα καί η Τρίτη (Ρώμη), μη εμμένοντας εις αυτό πού υπαγορεύει ο Αποστολικός Κανόνας παραπέμποντάς μας όλους στό Ευαγγέλιο καί την Λειτουργία; - ξαφνικά εμφανίζεται ο π. Τσέτσης ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος, με τη δική του «νότα» ή «θρήνο», τό οποίο εκείνος μουσικά ονομάζει «ημιτελή συμφωνία», δηλαδή συγκρίνει αυτό πού συνέβη στη Γενεύη μέ τήν «ημιτελή συμφωνία» του Σούμπερτ.

Εμείς όμως οι άμουσοι ή οι ημιμαθείς μουσικοί, ξέρουμε πώς οι ορθόδοξοι μιλάνε καί μαρτυρούν περί της Πεντηκοστής καί του Αγίου Πνεύματος ως «πολυφωνική συμφωνία και συμφωνική πολυφωνία», και αυτό είναι εκείνο πού αρμονικά αντηχεί ο 34ος Αποστολικός Κανόνας στα αυτιά μας, στίς καρδιές μας, στίς διάνοιες καί στίς ψυχές μας, όταν συμφώνως δοξάζομεν τό Πανάγιον Πνεύμα.

Όμως ο π. Τσέτσης σαν να μην ακούει τόν Κανόνα αυτόν, καί μας κάνει μάθημα περί «των λεπτών θεολογικών, εκκλησιολογικών καί κανονικών ζητημάτων». Τέτοια και παρόμοια «μαθήματα», χρόνια τώρα, ακούμε από αυτόν καί τούς ομοίους του, καί λόγω αυτής της πολυλογίας τους αυτοί οι ίδιοι δέν ακούν τήν ευαγγελική, τήν πεντηκοστιανή καί τήν αγιοκανονική ΟΜΟΝΟΙΑ της πάντων γνώμης.

Εκείνην τήν ομόνοια καί εκείνην τήν γνώμη, διά τήν οποία μιλούσαν καί μαρτυρούσαν ακόμα οι παλαιοί Πατέρες: ο Άγ. Ιγνάτιος Αντιοχείας καί ο Άγ. Ειρηναίος Λυώνος. Ο πρώτος μαρτυρών περί της ισότητος, συμφώνου γνώμης καί ενότητος όλων των στην Οικομένην Επισκόπων, στην Γνώμη του Χριστού, όπως Αυτός είναι στήν ΓΝΩΜΗ του Πατρός, καί ο δεύτερος γράφων περί της συμφωνίας της ΓΝΩΜΗΣ της Εκκλησίας με την Ευχαριστία και περί της Ευχαριστίας, ως βεβαίωσι της ΓΝΩΜΗΣ καί Ενότητος της Εκκλησίας καί Εκκλησιών Ορθοδόξων.

Από τότε που μερικοί τέτοιοι όπως ο π. Τσέτσης σταμάτησαν να διαβάζουν καί νά κατανοούν τι διαβάζουν, δηλαδή ν’ ακούν τήν λειτουργικο - ευχαριστιακή γλώσσα των Αγίων Ευαγγελίων, και των Αγίων Κανόνων και της Ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας, της Μιάς, Καθολικής, Αποστολικής καί Ορθοδόξου, από Ανατολή έως Δύσι, και από Νότο έως Βορρά, από τότε άρχισαν να υποκινούν τέτοια ζητήματα, όπως αυτός κάνει μέ το μικρό του, αλλά πικρό άρθρο, μέ τό οποίο ουσιαστικά προκαλεί ζημία ακριβώς σ΄ αυτό πού θέλει να υπερασπιστή.

Το ότι έχουμε νά κάνωμε μέ ένα πικρό κείμενο γραμμένο μετά την πανορθόδοξη συμφωνία στό Σάμπεζι, άρθρο πικρό γιά τό Ορθόδοξο Πλήρωμα από τά Ιεροσόλυμα έως τό Ιλλυρικό καί μέχρι τόν Ειρηνικό, είναι φανερό άλλωστε καί από αυτό τό ίδιο το κείμενο.

Νά υπενθυμίσωμε πως ο Πατήρ Γεώργιος Τσέτσης γράφει σαν να κουνάει μπροστά μας ένα μπαϊράκι (=σημαία) περί του «ορατού σημείου της ορθοδόξου ενότητος», περί «του εκφραστού της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τη οικουμένη», «εκφραστού εις το παγκόσμιο - οικουμενικό επίπεδο της αντιλήψεως ‘Πανορθοδοξίας’ κ.λ.π., γιά νά καταλήξη μέ λόγια βλάσφημα γιά τήν Ορθόδοξη Εκκλησία γράφοντας: «Από σκοπιάς εκκλησιολογικής, σε τι διαφέρουμε, τελικά, από Λουθηρανούς, Κονγκρεγκασιοναλιστές καί Μεταρρυθμισμένους, όταν, βάσει εθνο-φυλετικών κριτηρίων καί πολιτικών υπολογισμῶν ….. διασπούμε την Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία και ενεργούμε πλέον ως δεκαπέντε ανεξάρτητες απ΄αλλήλων μονάδες, ως αυτοδιάθετα «καπετανάτα» !;

Τέτοια αυθάδεια πραγματικά δέν περιμέναμε νά ακούσουν οι Ορθόδοξες Αδελφικές Εκκλησίες από τήν Γενεύη από τό Σαμπεζύ καί μάλιστα από ένα μέγα Πρωτοπρεσβύτερο!

Γράφει ακόμα σε αυτό τό πικρό άρθρο του: «Δέν είναι δύσκολο πίσω από τη δυσχέρεια αυτή (γιά τήν υπογραφή του τόμου Αυτοκεφαλίας) νά δει κανείς μία υποβόσκουσα τάσι ορισμένων Ορθοδόξων Εκκλησίων των βορείων καί ανατολικών διαμερισμάτων της Ευρώπης, να περιορίσουν τό διακόνημα τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ως Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου καί νά αμφισβητήσουν τόν θεσμικό του ρόλο, ως ορατού σημείου της Ορθοδόξου ενότητος …» κ.λ.π.

Τέτοιες ύποπτες, επικίνδυνα ύποπτες καταγγελίες, ακούμε προσφάτως, αλλά αυτές εκφράζουν περισσότερο την ταραχή καί αβεβαιότητα τέτοιων αλλοιωμένων αντιλήψεων καί ερμηνειών περί της τιμής καί υπολήψεως καί από αιώνων αιτιολογημένα καί κανονικά παραδεκτής θέσεως καί ρόλου της Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, εν Συνάξει των «πάντα ευσχημόνως καί κατά τάξιν» (Α΄ Κορινθ. 14, 40) γινομένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένη, από τά πρεσβυγενή έως καί τά νεότερα καί νεώτατα Ορθόδοξα Πατριαρχεία καί Αρχιεπισκοπές, πού αποτελούν δωρεές καί θεσμούς του Ενός και του Αυτού Πνεύματος του Παρακλήτου της Εκκλησίας, της Αγίας καί Ομοουσίου καί Ζωοποιού καί Αδιαιρέτου Τριάδος.

Δέν επιθυμούμε να σχολιάσουμε άλλο τό έν λόγω καί με τοιούτον λεξιλόγιον γραμμένον κείμενον του Πρωτοπρεσβυτέρου από τη Γενεύη, καθώς καί τήν ταραχή τήν οποίαν κρύβουν τά λόγια του – ταραχή τήν οποία φέρει κάθε φιλαρχία, η οποία δέν δημιουργείται, καί δέν μπορεί νά δημιουργηθή, από μία αληθινή βίωση καί πραγματοποίησι των Ευαγγελικών λογίων του Χριστοῦ, του Πρώτου καί του Θεμελίου καί της Κεφαλής καί του Κέντρου της Εκκλησίας, της Ορατής καί Αοράτου, Επιγείου και Ουρανίου: «Ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται ημών δούλος, ώσπερ ο Υιός του Ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Ματθ. 20, 27-28).

Ένα είναι τό βέβαιο · πως όλοι οι αληθινά Ορθόδοξοι, αληθινά Εκκλησιαστικοί (Ecclesistici, όπως ονόμαζε τους Ορθοδόξους ο Άγιος Ειρηναίος) επιθυμούμε καί προσευχόμαστε νά γίνει επιτέλους η Μεγάλη Ορθόδοξος Σύνοδος, όπως ήδη καί υπήρξαν Οικουμενικοί Σύνοδοι μετά τήν 7η Οικουμενική Σύνοδο. Αλλά θεωρούμε πως η «κατ’ επιλογήν» (λίγο - πολύ ολοΐδιοι άνθρώποι)· αντιπροσώπευσι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπως γίνεται στη Γενεύη, δέν αποτελεῖ πραγματική έκφρασι καί αντανάκλασι της Καθολικότητος καί Συνοδικότητος της Αποστολικής Εκκλησίας, των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένην, ούτε ακόμη έκφρασι της πραγματικής τους χαρισματικο - λειτουργικής και κανονικής ενότητος, εκπεφρασμένης καί αδιαιρέτως μετεχομένης και μεταλαμβανομένης και κοινωνουμένης εν πληρότητι εις «την ενότητα της πίστεως καί την Κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος», όπως προσευχόμαστε εις τήν Θεία Λειτουργία.

Δόξα καί ευχαριστία εις τον Θεόν, διότι τό έργο Του είναι η ύπαρξις αληθινής και αδιαιρέτου Ενότητος και Κοινωνίας πίστεως, χάριτος και κανονικής τάξεως των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις τον Ένα Χριστό Θεάνθρωπο και εις το Ένα Σώμα Του, κι όχι σ΄εκείνη την ενότητα της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών, της Ρώμης, της Γενεύης εις τήν οποίαν θά ήθελε όλοι νά αποβλέπουμε ο π. Τσέτης (του οποίου φαίνεται πως τό «μέτρο» της «παγκόσμιας ενότητος» είναι τά Ηνωμένα Έθνη ή η «Ευρωπαϊκή Ένωσις», όπως καί στους συγγραφείς της περιλαλήτου Εγκυκλίου του 1920, τήν οποία ούτε έγραψε, ούτε εξέδωσε ο Πρώτος του Φαναρίου, διότι τότε δέν υπήρχε στό θρόνο!

Τό μέτρον τους, φαίνεται, ήταν ο Liga (=ομοσπονδία) των «Εθνῶν / λαών» καί η εγκύκλιος του 1920 κηρύττει αντί «Liga» (=ομοσπονδία) των «Εκκλησίων» λανθασμένα μεταφράζοντας αυτό μέ μη παραδεκτή διά τήν Ορθόδοξη Εκκλησιαστικό - ευχαριστιακή αντίληψι και έκφρασι «Κοινωνία των Εκκλησιών», εννοώντας ακριβώς της Προτεσταντικές αιρέσεις τις οποίες αναφέρει ο π. Τσέτσης, καθώς καί διά το σχίσμα της Δύσεως, το οποίον όλως παραδόξως στό άρθρο του δέν αναφέρει, αλλά φανερά όμως υπονοεί καί διαβλέπει, αφού έτσι ερμηνεύει τη θέσι του Πρώτου μεταξύ ίσων καί ομοίων στην Ορθοδοξία, δηλαδή ακριβώς τό αντίθετο από τά γράμματα καί το πνεύμα του 34ου Αποστολικού Κανόνος).

Νά προσθέσουμε, τέλος, αυτό το οποίον είπαμε εδώ καί μερικούς μήνες στόν Σεβασμιώτατο Προεδρεύοντα στίς δύο πρόσφατες Συνάξεις στήν Γενεύη (Ιούνιο – Δεκέμβριο): «Θεωρούμε καί νομίζουμε καί επιθυμούμε, όχι μόνον προσωπικώς, αλλά επαναλαμβάνοντας την αναφορά καί τα συμπεράσματα πολύ μεγαλυτέρων από εμάς Ορθοδόξων: Ιδού ολόκληρη χιλιετία, τό πρώτο έργο της μελλοντικής Μεγάλης Συνόδους της Ορθοδοξίας, υπό τήν Προεδρίαν του Πρώτου Πατριάρχου καί Αρχιερέως της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως καί Συμπροεδρευόντων Ορθοδόξων Αρχιερέων – όπως γινόταν πάντοτε διά μέσου τῶν αιώνων άχρι καί σήμερον – θά πρέπει να είναι: κατάφασι όλων των μέχρι σήμερα Επτά Οικουμενικών Συνόδων καί ταυτοχρόνως ένταξις καί συναρίθμησις είς αυτάς τουλάχιστον δύο κατόπιν γινομένων Συνόδων οι οποίες ήταν πραγματικά Οικουμενικές Σύνοδοι: της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Φωτίου (880 μ.Χ.) καί της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (1341 καί 1351 μ.Χ.).

Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, ἐν έτει 2009 -2010
+ Επ. Αθανάσιος εφησυχάζων Ερζεγοβίνης


ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΜΣΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ


ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Εβρ. α΄ 10-β΄3)


Του Αρχιμανδρίτη

Ιωήλ Κωνστάνταρου

=================


Μεγάλες δογματικές αλήθειες μας αποκαλύπτει το Πνεύμα το Άγιον διά του Απ. Παύλου και ταυτοχρόνως μας επισημαίνει την προσοχή την οποία θα πρέπει να έχουμε ωστέ να μη ξεφύγουμε από την ορθή μας πορεία, και ως αποτέλεσμα να δεχθούμε την «ένδικον μισθαποδοσίαν».

  • Πρώτη θεμελιώδης αλήθεια είναι η ασύγκριτη υπεροχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έναντι των Αγγέλων. Ο Χριστός είναι «δι’ού τα πάντα εγένετο» όπως χαρακτηριστικά ομολογούμε και στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεώς μας.

Είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού, O «Ομοούσιος τω Πατρί» ο οποίος δημιούργησε τα πάντα εκ του μηδενός. Τόσο τα ορατά (αυτά που βλέπουμε και συνεχώς ανακαλύπτουμε), όσο και τα αόρατα που τα «συλλαμβάνουμε» και τα ζούμε διά της Ορθής μας Πίστεως, όπως είναι ολόκληρος ο κόσμος των Αγγελικών ταγμάτων.

Τούτο βέβαια πρακτικώς σημαίνει ότι εμείς οι πιστοί, δεν θα πρέπει να φοβούμαστε απολύτως τίποτε στη ζωή μας, αλλά να λαμβάνουμε θάρρος και δύναμη από την Θεϊκή δύναμη του Κυρίου μας και να συνεχίζουμε την αγωνιστική μας πορεία. Και φυσικά γνωρίζουμε ότι όλα τα δημιουργήματα κάποτε θα παλαιωθούν και θα αλλάξουν, ο Κύριος όμως θα μένει πάντοτε ζωντανός εις τους αιώνες και η Βασιλεία Του δε θα γνωρίσει ποτέ τέλος. «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος».

  • Άλλη επίσης μεγάλη δογματική αλήθεια που μελετούμε στο Αποστολικό μας Ανάγνωσμα, είναι πως οι Άγιοι Άγγελοι που είναι δημιουργήματα του Θεού, είναι «λειτουργικά πνεύματα». Όργανα δηλ. υπηρετικά της Βουλής του Θεού, τα οποία στέλλονται από Εκείνον για να μας υπηρετούν, ώστε να κληρονομήσουμε την σωτηρία.

Και τι δέος, αδελφοί μου, θα πρέπει να αισθάνεται ο κάθε πιστός όταν συνειδητοποιεί ότι από την ευλογημένη ώρα του θείου Βαπτίσματος, έχει λάβει ως ισόβιο φρουρό τον φύλακα Άγγελό του! Πόσο πράγματι η σκέψη αυτή θα πρέπει να μας συνέχει, ώστε, αφ’ ενός μεν να αποστρεφόμαστε εξ’ αρχής την αμαρτία, αφ’ ετέρου δε, με όλες μας τις δυνάμεις να αγωνιζόμαστε τον ιερό αγώνα της αρετής και της αγιότητας!

Και μόνο η πραγματικότητα αυτή του φύλακα Άγγελου, είναι ικανή να μας πλημμυρίσει με ουράνια χαρά την ψυχή και να γεμίσει την όλη ύπαρξή μας με ιερό ενθουσιασμό.

  • Επειδή λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, θα πρέπει να γινόμαστε πάρα πολύ προσεχτικοί. Και αυτό ακριβώς μας τονίζει στη συνέχεια ξεκάθαρα, ο ίδιος ο μεγάλος Απόστολος.

Πρέπει, λέγει, να προσέχουμε όλο και περισσότερο στα θεία λόγια, διότι υπάρχει κίνδυνος να παρασυρθούμε και , αλλοίμονο, να ναυαγήσουμε πνευματικώς.

Ας μη νομίσει δε κανείς ότι είναι δήθεν δυνατός ή ακλόνητος.

Είναι τόσο εύκολο φίλοι μου να ξεφύγουμε από την ορθή μας πορεία, όσο δεν το φανταζόμαστε! Αρκεί μια μόνο ματιά να ρίξουμε στην πραγματικότητα των προσώπων και των πραγμάτων, και με θλίψη θα διαπιστώσουμε πλείστα όσα ηθικά και δογματικά ναυάγια, ακριβώς διότι αρκετοί ξεκίνησαν τη χριστιανική ζωή, άνευ της δεούσης προσοχής και χωρίς τα αναγκαία εφόδια. Ένα δε εκ των πρώτων πνευματικών εφοδίων, είναι χωρίς αντιρρήσεις ο άγιος και σωστικός φόβος του Θεού.

Η αναγκαία αυτή άγρυπνη προσοχή θα μας σώζει στην κυριολεξία από κύματα και ρεύματα που σκοπό τους έχουν να μας ξεστρατήσουν από την πνευματική μας πορεία.

Να επισημάνουμε τις τόσες αντιχριστιανικές ιδέες ή τον αλλοπρόσαλλο τρόπο ζωής που έχει καθιερωθεί πλέον, σχεδόν αδιαμαρτύρητα ακόμα και από ανθρώπους της Εκκλησίας, και που αποκτηνώνει τον άνθρωπο;

Να τονίσουμε τα τόσα αιρετικά κηρύγματα που συστηματικά προβάλλονται και αναμεταδίδονται από τα Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Εξαχρειώσεως) ή να θρηνήσουμε για τα οικουμενιστικά κηρύγματα των «κεφαλών» που με τα βεβαιότητος επιφέρουν την χειρότερη ζημιά στις ψυχές πιστών και απίστων ; Φαίνεται πως ο λόγος του Κυρίου μας «Ει δυνατόν να πλανηθούν και οι εκλεκτοί», κυρίως επί των ημερών μας πραγματοποιείται, σε σχέση με το παρελθόν.

  • Προσοχή λοιπόν χρειάζεται. Προσοχή να ακούμε όχι οποιοδήποτε, αλλά το ορθό και αυθεντικό κήρυγμα του ιερού Ευαγγελίου, όπως αυτό εκφράζεται από τους Αγίους μας, και προσοχή και αφοσίωσις στον Άγιο Νόμο του, για να μη χάσουμε τελικώς την αθάνατη ψυχή μας.

Να κερδίσουμε την αιώνια Βασιλεία η οποία μας αναμένει από καταβολής κόσμου.

Προσοχή άγρυπνη διότι, επιτέλους, κάθε παράβασις και παρακοή του Θείου Νόμου, έχει ως συνέπεια την δικαία ανταπόδωση της τιμωρίας.

Ας λέει ο κόσμος ο,τι θέλει. Ας κηρύττουν οι πλανεμένοι ψευτοθεολόγοι ότι δήθεν η αγάπη του Θεού δεν θα αφήσει κανέναν να χαθεί και να κολαστεί. Τούτο αδελφοί μου είναι ένα δαιμονικό κήρυγμα που σκοπό του έχει να κολαστούν αιωνίως οι αθάνατες ψυχές μας. Η αγάπη του Θεού περιλαμβάνει ταυτοχρόνως και την δικαιοσύνη του Θεού, την οποία οι απρόσεκτοι και αμετανόητοι θα την δεχτούν ως δικαία οργή. Και ακριβώς επειδή είμαστε αδύνατοι και ευμετάβλητοι και επιρρεπείς στην καταραμένη αμαρτία, θα πρέπει αμέσως, με την χάρη του Θεού, να συνερχόμαστε και να μετανοούμε όταν αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά με την πνευματική μας πορεία...

Είθε να δώσει ο Άγιος Θεός να εννοήσουμε αυτές τις αλήθειες και με ταπείνωση αλλά και σκληρό αγώνα να μένουμε στην ευλογημένη μας πορεία του παναγίου θελήματος που καθοδηγείται από Αυτόν τον αρχηγό της Πίστεώς μας , τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Αμήν.

Friday, February 26, 2010

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Της ιστοσελίδας "Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσιν"
========================

Η ηγετική ομάδα του Φαναρίου εγκλωβισμένη δυστυχώς στην εξάρτηση της παρουσίας και μαρτυρίας της από την υποστήριξη του οικουμενισμού αποκαλύπτει για μία ακόμη φορά την μονομέρειά της. Αδυνατεί να δει και να αντιληφθεί οτιδήποτε άλλο εκτός από τον διάλογο με τους αιρετικούς. Η εμμονή αγγίζει πλέον τα όρια της μονομανίας: ζουν και αναπνέουν για να διαλέγονται με τους αιρετικούς!


Ο εορτασμός της Ορθοδοξίας στο Φανάρι.
Εσπερινός με Καρδιναλίους και Ουνίτες!!!

Φυσικό είναι, λοιπόν, όποιον μπορεί να δει και να σκεφτεί και κάτι άλλο πέρα από αυτό να τον θεωρούν "ζηλωτή" και "φανατικό" πού πρέπει να τον αντιμετωπίσουν. Το θέατρο του παραλόγου γίνεται θέατρο σκιών! Και κυνηγούν φαντάσματα και μάγισσες, εχθρούς και υπονομευτές του θρόνου τους. Και αγκιστρώνονται πεισματικά σε κυριαρχικές και εξουσιαστικές τακτικές. Αποστέλλουν εγκυκλίους, πού ακόμη και στην εορτή της Ορθοδοξίας ασχολούνται με τον διάλογο με τους αιρετικούς, και εξαναγκάζουν τους υποτελείς μητροπολίτες των Νέων Χωρών να τις αναγνώσουν.




Ο φετινός εορτασμός της Ορθοδοξίας στο Φανάρι με την συναυλία της Ελένης Τσαλιγοπούλου


Επαναλαμβάνονται μονότονα και θλιβερά.
"Τοὺς διαλόγους αὐτοὺς καὶ κά­θε προσπάθειαν εἰρηνικῶν καὶ ἀδελφικῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλη­σίας μὲ τοὺς ἄλλους χριστιανοὺς πολεμοῦν σήμερον, δυστυχῶς, καὶ μάλιστα μὲ φανατισμὸν ἀπαράδεκτον διὰ τὸ Ὀρθοδόξον ἦθος, ὡρισμένοι κύκλοι ποὺ διεκδικοῦν διὰ τὸν ἑαυτόν των ἀποκλειστικῶς τὸν τίτλον τοῦ ζηλωτοῦ καὶ ὑ­περασπιστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας" αναφέρει το κείμενο της εγκυκλίου αναφερόμενο προφανώς σε αόρατους εχθρούς που "ἐπιτίθενται μόνον κατὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου".
Το κυνήγι μαγισσών τους απομονώνει και τους εκθέτει ανεπανόρθωτα.

ΜΝΗΜΗ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ


ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ

ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ


Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===========


Κλείνει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που μετέστη στα σκηνώματα της Άνω Ιερουσαλήμ ο Μητροπολίτης πρώην Πάφου Κυρός Γεννάδιος.


Αναλογίζομαι τις ευλογημένες στιγμές που έζησα κοντά στον μαρτυρικό Ιεράρχη και ευχαριστώ τον Άγιο Θεό που με αξίωσε να τον γνωρίσω τα τελευταία δώδεκα χρόνια της αγιασμένης ζωής του.


Σκέπτομαι την εν επιγνώσει σιωπή και προσευχή του, που ποτέ δεν διέκοπτε η αργολογία, η μνησικακία και η κατάκριση. Φέρνω στο νου μου την έσχατη ταπείνωση που διαπότιζε και το τελευταίο κύτταρο της αγιασμένης του ύπαρξης, που τον έκανε άτρωτο και στις πιο άγριες έξωθεν και έσωθεν επιθέσεις. την αδιάλειπτη ηρεμία του, το πράο και αόργητο ύφος του, το ιλαρό και γαλήνιό του πρόσωπο, μέσα στο οποίο καθρεφτιζόταν η μορφή ενός σεβάσμιου λειτουργού του Θεού του Υψίστου, αλλά και η καρδιά ενός μικρού αθώου και απονήρευτου παιδιού. Ενός από αυτά που ο Κύριος υποσχέθηκε τη Βασιλεία Του.


Κοντά του ηρεμούσες, γαλήνευες, αναπαυόσουν. Έχανες κάθε εριστική διάθεση, ακόμα και όταν έβλεπες τα πράγματα από μια ολότελα διαφορετική σκοπιά απ' ό,τι τα έβλεπε ο ίδιος. Η ταπείνωσή του σε αφόπλιζε κι όταν τολμούσες να τον κτυπήσεις, διαπίστωνες πως ήταν άτρωτος γιά τα βέλη σου: «Ο υποκάτω πάντων πού πεσείται;»


Ήταν ασκητής επίσκοπος. Προσευχόμενος άνθρωπος. Διάβαζε καθημερινά όλες τις ακολουθίες της Εκκλησίας. Στα ενδιάμεσα μελετούσε την Αγία Γραφή, που γνώριζε ως τα βαθιά γεράματά του σχεδόν από στήθους, και άλλα πνευματικά βιβλία και συχνά αδολεσχούσε με την «ευχή του Ιησού» με το μεγάλο κομποσχοίνι του.


Ζούσε με ασκητική εγκράτεια. Ολιγαρκής, λιτοδίαιτος, ελεήμων - ποτέ δεν απέκτησε πορτοφόλι. Την ελεημοσύνη του την έκανε πάντοτε μέσω τρίτων προσώπων, για να είναι αφανής και αθόρυβη.


«Περιουσίαν δεν έχω ούτε κτηματικήν ούτε χρηματικήν, διότι πιστεύω ότι διά τον αφιερωμένον εις την διακονίαν του Θεού είναι απαραίτητος η απόλυτος εμπιστοσύνη εις την Θείαν Πρόνοιαν», έγραψε στην ιδιόχειρη διαθήκη του. Κι ακόμη: «Εις όλους τους συγγενείς μου δίδω τας ευχάς μου με την παράκλησιν να μείνουν πιστοί εις τον Θεόν.Αυτά είναι τα «χρήματα» που τους αφήνω, διότι γνωρίζουν ότι δεν έχω τοιαύτα».


Η αφάνεια ήταν ο πιο πιστός σύντροφος της ζωής του. Αποστρεφόταν την προβολή, την επίδειξη και τη δημοσιότητα σαν τις πιο σιχαμερές αμαρτίες. Όπως έζησε στην αφάνεια, έτσι ακριβώς θέλησε και να πεθάνει. Γι' αυτό άφησε ρητή εντολή στην ιδιόχειρη διαθήκη του: «Όταν κοιμηθώ εν Κυρίω, η επιθυμία μου είναι όπως η κηδεία μου τελεσθή άνευ πομπής και επιταφίων λόγων. Να ταφή δε το σκήνωμά μου, εάν τούτο είναι δυνατόν, εις την Ιεράν Μονήν Τροοδιτίσσης. Επάνω εις το μνήμα μου να τεθή μαρμαρίνη πλαξ με την επιγραφήν «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών».


Είχε αδιάλειπτη μνήμη θανάτου και διαρκή αίσθηση της παρουσίας του Θεού και προς το τέλος της ζωής του επίγνωση του επερχόμενου τέλους του, το οποίο προέλεγε και για το οποίο προετοιμάστηκε κατάλληλα. «Οδεύω προς τον Ουρανόν», είχε πει λίγες μέρες πριν από την κοίμησή του σε συγγενικά του πρόσωπα.


Ήταν άνθρωπος του μέτρου. Η αγιότητά του, επειδή ήταν αληθινή και γνήσια, δεν ήταν προκλητική. Υποβάλλετο, σε κατένυσσε και σε παραδειγμάτιζε. Δεν επιβαλλόταν βίαια ή μαγικά.


Πρόσεχε τον εαυτό του από την αμαρτία και στην τελευταία λεπτομέρεια της ζωής του. Όταν φούντωναν γύρω του τα πάθη και οι έντονες εριστικές συζητήσεις, στεκόταν τελείως αμέτοχος και σηκωνόταν να φύγει.


Όταν κάποτε τον ρώτησα αν ασχολήθηκε πιο πολύ με το κήρυγμα ή την εξομολόγηση, μου απάντησε: «Με το κήρυγμα, γιατί ήμουν νεαρός και άγαμος και φοβόμουν από τους πειρασμούς. Γι' αυτό και αφιερώθηκα πιο πολύ στο κήρυγμα και για χρόνια γύριζα ως Αρχιμανδρίτης - ιεροκήρυκας τα χωριά της Πάφου πάνω σ' ένα γαϊδουράκι, σε μέρη απομακρυσμένα, που δεν μπορούσε να προσεγγίσει αυτοκίνητο».


Στέκομαι σε στάση προσοχής και σε στάση απόλυτου σεβασμού μπροστά σ' έναν ακατηγόρητο άνθρωπο και μιαν αγιασμένη και γρηγορούσα ψυχή που φυλαγόταν από τους κινδύνους της αμαρτίας ακόμα και στο κελί της εξομολόγησης!


Σκύβω και γονατίζω και φιλώ το ευλογημένο χώμα που δέχθηκε για να χωνέψει έναν άγιο αρχιερέα του Μεγάλου Θεού του Υψίστου, που είχε τη δύναμη να ταπεινώσει τον εαυτό του μέχρι τα έγκατα του Άδη, για να αναστήσει την ευλογία της ειρήνης στην Εκκλησία του.


Σκύβω και γονατίζω και φιλώ το ευλογημένο χώμα που αξιώθηκε να γίνει αγκαλιά και να δεχθεί στην έσχατή του εγκατάλειψη ένα κυνηγημένο στρουθίον και μια μεγάλη καρδιά, που έζησε μέσα στον κυκεώνα των παθών ενός εμφύλιου σπαραγμού, ενός σχίσματος, ενός πολέμου και μιάς κατοχής και που άντεξε να μείνει αμέτοχος στα πάθη ενός αγώνα, ενώ υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές του.


Σκύβω και γονατίζω και φιλώ νοερά την αγιασμένη του ύπαρξη και τον παρακαλώ να προσεύχεται για μένα τον αμαρτωλό και ανάξιο, για τη ματωμένη και διχοτομημένη Κύπρο και τη μαρτυρική της Εκκλησία.


Κύριε, δεν ξέρω πού θα βρεθώ, όταν με καλέσεις στην αντίπερα όχθη - έλεος Σε ικετεύω, όχι δικαιοσύνη! - μα όπου κι αν βρεθώ, μια χάρη Σε παρακαλώ ιδιαίτερα. Επίτρεψέ μου να δω τον ταπεινό Σου αρχιερέα Γεννάδιο. Να τον δω και να του φιλήσω τα αποστεωμένα από την εγκράτεια πόδια. Τα πόδια που υπομονετικά και αγόγγυστα βαδίσανε τη στενή και τεθλιμμένη οδό.


Την οδό Σου, Κύριε.

22.3.1987